I told you so, 2013, boek 11m pagina 14

Opgelet

Je hoort ze van ver.
Op iedere plek waar jij en ik zouden gaan staan, zijn ze luid aanwezig:
de beterweters, die de ogen nooit neer slaan. Zij staan niets af aan
anderen. Zij hebben geen maatjes. Zij verkiezen zichzelf boven alle
anderen. Zij hebben groot gezag (denken ze).
Naast de hoge witte wetten staan hun rijzige paleizen waar verbaal
geweld regeert. Het geweld plezier kijkt in de spiegel en ziet een po-
tige pijnbank. Hier danst de ziel niet, hier vliegt alleen de tijd.
Vanachter mijn vitrage zie ik een vingertje heffen. Ik zucht. Aan elke
voet sleept een loden bol. Dit schiet niet op. Wat wil die witte wet
eigenlijk zeggen? Mijn hart steekt, ik wil weg. Deze mensen met het
vingertje willen mijn hart. Als ik nu ontbrand ben ik misschien even
onzichtbaar geworden. Mijn ontsnappingskans! Terwijl ik in die ge-
spleten stemming verder kijk besef ik dat  hun gebaren maar door
weinigen worden gewaardeerd. Gelukkig!
Plotseling valt het beeld uit en lijkt het constant middernacht.
Wat is dit voor ellende?
Het is misschien een groot geluk dat ik nu niet hoefde te werken.
Ik herinner me een beeld uit mijn geheugen, dat is al genoeg om
verder te kunnen. Ik hoor een prettig, knus geluid van een oude, leren
fauteuil. Het geluid wordt prettig gedempt door een hoogpolig kleed.
Ik adem veilig door. Geniet zelfs.
Toch mooi dat het aardedonker is.

Scherffiguur, 2013, schets, A4

Scherts/scherf

Het begon allemaal in de slaapkamer. Daar kan ik goed nadenken.
Mijn slaapkamer is ook mijn muziekkamer. Daar wonen al mijn ikken.
De slaapkamer is een labo voor micromuziek van deze eeuw.
Ooit maakte ik van mijn slaapkamer mijn werkkamer. Eerst in het
hoofd, later in het echt. Muziek en slapen gaat goed samen. Ik heb
de wanden geluiddicht gemaakt. Wat ik daar doe gaat de buren niets
aan. Laten zij vooral gaan gissen en mogelijkheden bedenken.
Mijn kamer is dus gemixt en goed voor alles. Alle mogelijke oplos-
singen wonen daar. Ik maak graag mijn eigen visie.
Tenslotte eindigt alles zoals het begint. Steeds opnieuw de kleine
dood. Ik vind mijn grote ziekte in de realiteit. Het liefst geef ik
mijn muzikanten een groot spraakgebrek. Achteruit praten is er eentje van.
Bij het terugspoelen kan je dan alles verstaan, al is het vreemd van
klemtoon. De charme zit vaak in de lichamelijke hapering.
Zo liet ik een keer een man voortduren niezen of snurken en noemde
het destructie. Hij ging er bijna aan kapot.
Ik houd van de kracht van melancholie, doe daar een opgelapte per-
fectie overheen. Dat werkt.
Nu nog een bekeken kus op het eind, zodat de zon spontaan gaat
schijnen! (ook nu!)

Winterzon, 2013, schets, A4

Laat in de middag

is verlatenheid een
onaangedane spiegel?

het zeldzame
dat me gebeurt
is langzaam
onopgemerkt
duurt uitgedoofd
ziehier een man
als een ieder
met zijn wolven honger
strijkt hij langs zijn lichaam
de liefde nomade
wordt wakker
als de zon ondergaat
een miezerige boot
drijft wellustig
op het soppige water
vermoeide schaduwen
in stoffig licht
zoeken laatste warmte

nu nog ronddolen
in eigen verwarring

Roepende in het bos, 1995, tekening, 110 x 80 cm

Ander tijdelijk

Het pad leek nog het meest op een lichtrivier, het bos raakt in het
lichte weg. Hier – zei ik – hier wil ik sterven en liep die kant op.
Het voelde alsof ik geboren werd in het hoofd. Ik trok mijn ogen uit
het vitrage, gooide mijn hoed af en zag dat jij daar ook was, teugel-
loos.
Je praatte wat in jezelf, je had het over een nieuwer huis. Ik begreep
het niet. Je raakte gelovend onderweg, zei je. Nog zoiets. Het klonk
heel slim, maar wat betekende het? Je zag mijn vraagtekenhoofd en
maakt een gebaar wat nog het meest leek op draaikonten met de
handen. Eigenlijk zei je: ik leg geschaafde hoofd, of was het be-
schaafde hoofd, in je schoot, dan zullen we zien.
Het wonderlijk bos met de wonderlijke paden lichten nogmaals op
en je klom op mijn rug. Het paadje werd een paardje.
Onderweg:
Hoe heerlijk en verslavend kan de geur van een bos zijn. Alles gra-
zend bij elkaar eten maakt de dag compleet. Op zo’n moment wil je
niet meer naar achteren leven, niet meer naar voren denken.
Intussen rijdt het paardje hem het donker door, het stadse licht
verschijnt al aan de horizon. Na aankomst wist de stad het bos uit,
als het antwoordapparaat van een dichter die wil slapen.

Real, 2013, boek 111, pagina 27

Denkproces

de locatie is bekend
het smachtend hoofd
is voorbij eenzaamheid
zegt niets te weten

je afwezigheid
voelt als volle boel
een innerlijke sterrenhemel
zoekt het zonbestoven land

als tussenstandsjongen
met goede manieren
scoort het terloopse
de aandrift van het lot

het grote geheim
neuriet zacht geurend
uit je ooghoeken
een stofdoek moedert

de bittere geraniums
bloeien bij ouders
de krul van gister
verzekert de kinderjaren

het hoofd trilt
wordt vliegwiel
dat ben jij
in het witste licht

Poem, 2013, tekening, A4

Die dag

De hele dag was nog intact, de wereld vol landschap.
Ik zag haar zo plotseling dat ik alles vergat waar ik mee…
Ze heeft me neergezet waar ik moest doorlopen tussen het steen
en het gras. De tijd heeft zich verder aan mij voortgezet. Zelfs
een wonderlijk waaiende wind kreeg mij niet om.
Wie ben ik als ik straks vertrokken ben?
Haar boezem stroomt, ik bedel. Ik raak ingepolderd en lig nu op
mijn kant. De wereld lijkt open. De kop die ik krab lijkt steeds te
willen zingen. Voor een antwoord wijkt hij uit, de droom moet nog
even voortduren. Het stuifmeel hecht zich aan mijn oog, verzet
zich later. Het woord is te laat. Wat onbenoemd blijft groeit.
Ik dicht in eigen warmte:

verteert van binnen
kwam alles buiten
vouw mijn lichaam dubbel
ik wil onthullen
zoek diepe nacht
zoek diep bed
scherpe begeerte
slaat op hol
hemel en aarde
smeken schrijlings
op elkaar
het bloed bloedt
wil weerzien
eeuwig handwerk
starende blik
naakte gebaren
laten aarde bewegen
mijn bloem is mijn bloem

Daarna stap ik uit mijn droom.