Oude warmte, 2014, bewerkte foto

Nog een keer terug

Soms heb je van die dagen dat alles van je verleden als één brei
terug komt. Je kan het niet stoppen, je kan er niets aan doen. Het
trilt gewoon naar binnen en blijft de hele dag als een overijverige
krekel in je hoofd sjirpen.
Dan wordt ik een man met moe haar op een bank van de herfst.
Een dof hoofd denkt niet zo helder meer. Ach je knoeit wat, je rom-
melt wat, maar je krijgt dat verleden niet weg. Je hebt je levens-
avond in de stem van ooit gehuld. Een mooie, gave neurose, die
weer overgaat als je weer minder ontevreden bent.
Pas als alles overal gelijk en hevig hier is voel je verbond met de
dag. Dan komt de schoonheid en het diepe geheim naar boven.
Dan is het leven op zijn mooist.
Ik ken iemand die heimwee heeft naar de jaren vijftig. Toen was
hij nog een geheven kind. Geheven? Omhoog geheven zul je zeggen.
Baby’s werden licht in de lucht gegooid en weer opgevangen als
oefening voor het later los laten. In die tijd hadden emmers nog
zeepbellen, verdwenen vaders nog tussen de waterstanden, kwet-
terde het geel nog volop tussen het grassig groen, wiedde men nog
tussen de tegels met een aardappelmesje, hing er boven de etens-
tafel een prima Rinse appellucht, om maar eens iets te noemen.
In de krul van de dageraad maakten vogels je wakker en riep moeder
dat we naar beneden moesten komen, omdat de eieren anders koud
werden. Toen is allang niet meer nu.

De droom, 2014, bewerkte foto

Valentina

Dat is toch jammer. Alle gemoedsbewegingen, hoe aangenaam
ook, zijn alleen maar onderbrekingen van mijn onbekend innerlijk.
Niet dat ik mij bezorgd maak, alleen erger ik mij wel. We leven
al zo buiten ons zelf en die eeuwige verstrooidheid is een absurd
centrum.
Zo denk ik wel eens dat ik ouder ben dan tijd en ruimte, want ik
ben bewust. Alle dingen komen uit mij voort. Ik ben altijd de eerst-
geborene van mijn gewaarwording. Ik hoef niet te zoeken, het is
er al.
Overigens komt de zon zonder mij ook wel op en onder. Ook de
wind kreunt, de regen valt allemaal zonder mij. Ik ben geen heer-
ser over die wereld. Mijn wereld, mijn bedrijvige plaats, wandelt
ondertussen bewust met mij door de nachtelijke straten van mijn
ziel. Mijn complexe waarneming dwaalt graag. Alles wat mij kan
wekken wekt mij en brengt mij naar de aangegeven plaats. Ik
ben nooit bang. Ook niet voor nachtelijke gestalten. Fluisterend
gemompel golft naar mijn bewustzijn.
Langzaam verlies ik het heldere besef dat ik besta, dan ben ik in
dromenland, het mooiste land waar inzicht en analyse verloren is
gegaan. Ik ben wezenlijk anders geworden, verwijderd van alles
wat vreemd is. Vreemd is zo gewoon dat het helder is. Weidse
stilte wordt nauwelijks verstoord.
Ik betrap mij er op dat ik bijna wil schreeuwen naar de eindeloze
ruimte of eeuwigheid.
Buiten mijn bereik word ik weer wakker. Mijn onrustig artistiek
streven om iets voort te brengen start op als een insect die niet
tevergeefs de warme herinnering van de lamp zoekt.

Zeehond, 2014, bewerkte foto

Dromer

Ik ben altijd een dromer geweest, altijd ontrouw aan mijn innerlijke
beloften. Ik geniet altijd van het vreemde wegen inslaan, je wordt
vanzelf de toevallige beschouwer. Die geziene beelden zijn voor mij
werkelijkheid, geen vervreemding. Half in het duister ben ik het
beste. Voor mezelf doe ik net of ik dan onberekenbaar ben.
Het blauwachtige avondlicht lijkt veel op maneschijn. Het geeft
mooie silhouetten. Deze geestelijke ervaring blijft hangen. De ziel
en het hart beleven alles echt. De wereld is van wie niet voelt, de
wereld is gewoon van de wereld.
Dromen zijn niet praktisch of willen niet praktisch zijn. Dromen
houden niet van strategen, zij dromen gewoon verder zonder logica.
Wat zou een droom zijn als die menselijk was? Een beschaafde
droom?
Van een droom word ik altijd opgewekt. Mijn optimistische aard
voelt zich gelukkig. Vandaag kan ik alles aan is mijn grond, mijn
geloof. Geloof is het instinct van handelen.
In mijn droom is alles vitaal. Mijn droom is meer dan het leven.
Maar nu ben ik wakker.