I told you so, 2013, boek 11m pagina 14

Opgelet

Je hoort ze van ver.
Op iedere plek waar jij en ik zouden gaan staan, zijn ze luid aanwezig:
de beterweters, die de ogen nooit neer slaan. Zij staan niets af aan
anderen. Zij hebben geen maatjes. Zij verkiezen zichzelf boven alle
anderen. Zij hebben groot gezag (denken ze).
Naast de hoge witte wetten staan hun rijzige paleizen waar verbaal
geweld regeert. Het geweld plezier kijkt in de spiegel en ziet een po-
tige pijnbank. Hier danst de ziel niet, hier vliegt alleen de tijd.
Vanachter mijn vitrage zie ik een vingertje heffen. Ik zucht. Aan elke
voet sleept een loden bol. Dit schiet niet op. Wat wil die witte wet
eigenlijk zeggen? Mijn hart steekt, ik wil weg. Deze mensen met het
vingertje willen mijn hart. Als ik nu ontbrand ben ik misschien even
onzichtbaar geworden. Mijn ontsnappingskans! Terwijl ik in die ge-
spleten stemming verder kijk besef ik dat  hun gebaren maar door
weinigen worden gewaardeerd. Gelukkig!
Plotseling valt het beeld uit en lijkt het constant middernacht.
Wat is dit voor ellende?
Het is misschien een groot geluk dat ik nu niet hoefde te werken.
Ik herinner me een beeld uit mijn geheugen, dat is al genoeg om
verder te kunnen. Ik hoor een prettig, knus geluid van een oude, leren
fauteuil. Het geluid wordt prettig gedempt door een hoogpolig kleed.
Ik adem veilig door. Geniet zelfs.
Toch mooi dat het aardedonker is.

Scherffiguur, 2013, schets, A4

Scherts/scherf

Het begon allemaal in de slaapkamer. Daar kan ik goed nadenken.
Mijn slaapkamer is ook mijn muziekkamer. Daar wonen al mijn ikken.
De slaapkamer is een labo voor micromuziek van deze eeuw.
Ooit maakte ik van mijn slaapkamer mijn werkkamer. Eerst in het
hoofd, later in het echt. Muziek en slapen gaat goed samen. Ik heb
de wanden geluiddicht gemaakt. Wat ik daar doe gaat de buren niets
aan. Laten zij vooral gaan gissen en mogelijkheden bedenken.
Mijn kamer is dus gemixt en goed voor alles. Alle mogelijke oplos-
singen wonen daar. Ik maak graag mijn eigen visie.
Tenslotte eindigt alles zoals het begint. Steeds opnieuw de kleine
dood. Ik vind mijn grote ziekte in de realiteit. Het liefst geef ik
mijn muzikanten een groot spraakgebrek. Achteruit praten is er eentje van.
Bij het terugspoelen kan je dan alles verstaan, al is het vreemd van
klemtoon. De charme zit vaak in de lichamelijke hapering.
Zo liet ik een keer een man voortduren niezen of snurken en noemde
het destructie. Hij ging er bijna aan kapot.
Ik houd van de kracht van melancholie, doe daar een opgelapte per-
fectie overheen. Dat werkt.
Nu nog een bekeken kus op het eind, zodat de zon spontaan gaat
schijnen! (ook nu!)

Winterzon, 2013, schets, A4

Laat in de middag

is verlatenheid een
onaangedane spiegel?

het zeldzame
dat me gebeurt
is langzaam
onopgemerkt
duurt uitgedoofd
ziehier een man
als een ieder
met zijn wolven honger
strijkt hij langs zijn lichaam
de liefde nomade
wordt wakker
als de zon ondergaat
een miezerige boot
drijft wellustig
op het soppige water
vermoeide schaduwen
in stoffig licht
zoeken laatste warmte

nu nog ronddolen
in eigen verwarring