D.D., 2014, bewerkte foto

Jaren vijftig

Ik kan me gelukkig prijzen dat ik de leefwereld van de jaren vijftig
nog weet. Mijn lagere schooltijd van toen staat messcherp in mijn
geheugen, het was tenslotte de heftige tijd van veel opbouw.
Oudere kinderen zongen over de snee van Doris Day, iets wat ik toen
kinderlijk vertaalde in een kleine, bloedwond ergens op haar lichaam.
Kusje erop en dan weer verder spelen. Seksualiteit speelde toen nog
geen enkele rol bij me, ik moest nog verder ontwaken.
Geen enkele rol?
Nou ja, ik kende de verliefdheid vanaf de kleuterschool, was nooit
zonder. Waarschijnlijk was ik zelfs wat populair bij de ontluikmeisjes
door mijn mateloze fantasie en fysieke kracht. Zo versleet ik jaar
op jaar mijn verkeringen.
Soms vraag ik me nu nog af waar iedereen terecht is gekomen.
Zouden ze allen nog leven? En vooral: zouden ze nog wel eens aan
mij denken? Dat moet wel. Het moet een onuitwisbaar iets zijn om
van dichtbij met mij om te gaan. Ik kon toen al van niets iets maken.
Ergens doet het nu denken aan een oud (puber) gedicht van mij:

mij

fris mij
fris
mij
is mij
waar ga ik
waar ben ik
men mij
letter mij
fris mij

Oude vlam, 2014, bewerkte foto

Bekentenis

Voor mensen die niet kunnen spreken zijn kleren een soort van
taal. Dat ervaren ze als heel prettig draagbaar, het is een toneel-
stuk dat ze overal bij zich hebben. Alles zit als het ware in hun
eigen foedraal. Ze ervaren het niet als iets tweede rangs.
Het leven veranderen in een toneelstuk vinden ze niet gezond.
Mensen van de grote wereld doen dat allemaal anders, zij hebben
eerst een beeld van de zee voor ze de zee zien, zij lezen eerst
over de liefde voor ze liefde bedrijven. Goed belezen en bewapend
mengen zij zich in de massa en de maneschijn  doet de rest.
Over maneschijn gesproken:
Toen ik een jaar of twaalf was wandelde ik eens bij maneschijn met
een clubgenootje door de min of meer verlaten straat. Alleen de
straatlantaarns volgden ons met steeds inhalende schaduwen.
Zij was ietsje ouder dan ik en ze zei: “Ik hou veel van jou, maar ik
weet niet welke gevoelens jij voor mij hebt”.
Het klonk wat plechtig in mijn jonge oren, maar ik was zeer verguld.
Dus antwoordde ik:’ Ik ben…buiten mijn moeder ben jij de enige die
ik heb”.
Dat sloeg in zag ik, ze was diep onder de indruk. Ik ook. Aangenaam
verward is prettig nieuw.
Zo’n moment is onvervangbaar.
Telkens als ik er aan terugdenk ben ik ontzet, temeer omdat ik de
waarheid sprak, niet loog.

Laddy’s Ghost, 2002, bewerkte foto

Opgehouden werk

Is opgehouden kunst eigenlijke nog wel kunst?
Waar houdt kunst eigenlijk precies op? Waar ligt de grens?
Misschien zou je hierop kunnen antwoorden met zoiets als:
als een kindermond stil staat is de kunst voorbij.
Dekt dat de lading?
Als alles bij elkaar komt, is dat een betere omschrijving?
Zit in kunst altijd een zeker enthousiasme? Of is ook dat geratel?
Je kan er maar beter niet over gaan piekeren, maak gewoon een
eerzaam werkje, dat volstaat. Anderen zullen je vanzelf gaan labelen.
Diepzinnige gedachten vliegen je soms zomaar uit de hand. Dan ben
je even met jezelf versmolten, dan overwint het vuur het water. Het
zijn maar korte, levendige momenten.
Een atelier of studio is bij uitstek een goede plaats om buiten jezelf
te raken. De vertrouwde veiligheid tussen de vier muren en de ge-
sloten deur geven je een andere wereld. Je verheugd je op komende
dingen. Je hart kust ieder venster. Je ogen kijken naar binnen. De
bloemen wuiven spontaan. Watervallen zingen. De ster straalt alleen
voor jou en reist geregeld naar eigen licht. De zwarte vlek verbergt
een al te gevoelig meisje. Onzichtbaarheid sterft. Een kind staat, is.
Alleen de stippellijn blijft de stippellijn.