Beest in de regen, 2013, boek 112, pagina 56

Verslag

De dag wist nog niet zo goed wat ze zou doen vandaag, regen, zon
of beide. Een dag kan soms heel besluiteloos zijn. Op zich niet erg
en niks aan de hand, voor de natuur maakt het niks uit.
De zon wil weer vallen en het beest vermorzelen misschien. Dieren
voelen dat en zeggen ik ben nog niet goed voor de grond, rennen
weg. Zij willen nog niet mengen met de maden. Dieren zijn goed
voor de wind, zij waaien waarachtig mee.
Dieren vegen zich vrij in de zonneschijn. Dat is een mooi gezicht.
Ik kan er uren naar kijken zonder me te vervelen. Pas als de regen
mij vindt ben ik aangeraakt prooi, ik tooi me vervolgens met het
aller kwaadste.
Daar moet de natuur toch van schrikken.
Slanke zonnestraal-sponzen zullen mij en alle dieren daarna droog
maken en de niet kennende kleuren komen als vanzelf uit de natuur
opdoemen.
De natuur kent vaak zijn eigen kleuren niet. De blonde orgelwolken
laten zomaar als een volk padden ontploffen. Alleen slimme, bedacht-
zame lichamen kronkelen zich een weg. Mijn gebeente en vlees is nu
zo dagelijks dat het alles al weet.
Onder de gevaren vergaat het niet blijvende.

Weekend, 201, boek 110, pagina 37

Onderlijf

het hoofd
verlaten onder de gordel
net huilden
de prachtige lippen
een haastige hand
kneedde

veelkleurige kennis
rijpt slapende dingen
cellen verzadigen
een lied
bezingt de buik
nu verder dromen

kortademig
tussen de gordijnen
haar ondergoed gloeit
de glanzende heup
is een glazen poort
de keel sneeuwt zacht

moed
en onwetendheid
schommelen vluchtig
de huiver blaast
verliefde vruchten
het is voorjaar
het groen jubelt

Leeggelopen tekening, 2013, boek 111, pagina 6

Schaamwerk

Mensen die zo snel en diagonaal lezen als ik, maken van samen-
werk gauw schaamwerk en het hoofd is gelijk vol en op hol.
Zo kwam ik op een tekening die zich leeg huilt.
Een onmachtig werk ontlaadt zich en laat een grote leegte na.
Wat ik eerst een naam gaf is nu werkelijk titelloos. Alles is damp
en laat zich niet meer rubriceren.
Een leeggelopen werk in een volle ruimte kan mooi zijn. Dan zie
je pas alle naaktheid rondom. In een luchtige ruimte is het altijd
mooi weer en is het witte wit witter dan ooit. Hier dringt de dichter
door tot de aarde. Zijn aarde. We gaan met aandachtige gezichten
zitten en wachten af.
Met de vlechten van wierook is de ruimte voorzien van een voile.
We gaan met lome oren luisteren naar de hitte en de duisternis.
Heel misschien ben je zelf even een lichtvlek in de ruimte. Je bent
even opnieuw geboren en voelt je buitenissig.
Toen stootte ik mijn uitpuilende buik en was gelijk weer wakker.
Mijn werk was niet leeggelopen, mijn lichte doofheid van de droom
ebde nog licht na in mijn lijf.
Toen zei ik zonder na te denken: ik ben het gat in eigen glans.
Dat was genoeg voor de hele dag.
Pas op de avond voegde ik er aan toe: die al mijn gangen volgt.
Het klinkt goed.
Eerlijk gezegd snap ik het nog niet helemaal.
Daar hoef ik me niet voor te schamen.

Kleur, expositie Assen, 2013-2014

Zondag, kijkdag

De ruimte was zonnig en dat scheelt de helft van de belevenis.
Zeker in de winter. Lichttherapie in de Salon!
Dat werkt!
Na bezichtiging lukt het je niet meer om sacherijnig te zijn. Je
hebt teveel gekleurde vrolijkheid ontvangen. Een andere wereld
maakte je licht. Het was geen wankel lustspel, al het dagelijks
leed werd snel vergeten.  Een eerdere beroering werd opnieuw
aangeroerd. Je werd je eigen, warme engel.
Hier en daar kleefde nog de lege echo van oud toneel, maar het
al te aandachtige woord werd niet gegeven of genomen. Je had
het veel te druk met je net gekregen vleugel. Bovendien leek de
souffleur al diep te snurken.
Het eenzaamste van allen was waarschijnlijk de kunstenaar. Als hij
zich omdraait en verstard staart naar zijn pompeuze weerschijn,
dan voelt hij zich zo troosteloos leeg als alle ruggen. Zijn moment
is alweer geweest en voorbij. Het riskante gebaar is met zijn erva-
ren armslag gedaan. De mooiste hunkering is voorbij. Bergafwaarts
brommen de laatste flakker vlammen hoogstens nog wat na.
Maar straks, straks klopt zijn even gebluste hart weer schuimend
en zal hij als een schijndiode herrijzen. Zijn stap zal net iets harder
zijn dan normaal. Zijn laarzen staan al aan de lippen.
In een vreemde taal zegt hij veel zonder het te verklaren. Uitleg
maakt je nooit lichter, is onnodig. Je eigen indruk, je laatste waar-
heid, is bevaarbaar zolang je het water niet laat verdampen.

Architect, 201, boek 109, pagina 66

Stijve man

Hij was een droommens, een doler. De werkelijke werkelijkheid
was hem niet groot genoeg. Veel te saai. Alles moest anders.
En als hij geen droommens was, was hij vaak een engel in verval.
Zijn overbeladen kop knalde rood aan of bleekte witgelig weg van
doorlopende inspanning. De afgrond voelde niet alleen dichtbij,
maar wàs ook dichtbij.
Best eng voor een ander, niet voor hem.
Daarnaast hingen de wolken als wolven boven de gebraden bergen.
Je moest echt leeuwenogen hebben om niet stekeblind te worden door
het lage, valse verzamelde licht. Onafwendbare orkanen hoorde je
ergens verbazingwekkend snel aansuizen.
Op dat moment is er echt geen tijd voor geneugten in de toekomst.
Je staat op springen en je slechtste masker jubelt in extase. Op zo’n
moment wilde hij zich het liefst in laten sneeuwen. Al was het alleen
maar om wat af te koelen. Waarschijnlijk zou zijn overproductie aan
gloeiend rood de verse sneeuw laten smelten om vervolgens als roof-
zuchtige rivieren de aarde kaal te spoelen. De aarde zou kermen.
Zijn leven was best zwaar, tenminste zo zag hij het zelf.

Anderen vonden hem meer een weerzinwekkende vlinder zonder
vastigheid en lieten, waar mogelijk, hun baard groeien.
Zo dachten ze hun stemband uit te wissen.
Niets voor architecten, die weten wel beter.

Noorderzon, 2014, tekening, A4

Grijze dag

Je hebt vaak van die herfstdagen dat het licht zwaar blijkt te zijn.
De regen geeft de duisternis een kus op de kaken. Je oogholten
kunnen het licht niet echt vinden, er hangt dof ijzer voor. In die
dagen schilferen de misbaksels buiten. Als bleke broden kwamen
ze ‘s morgens nog uit hun lakens, zetten zich slap in het zadel om
iets te gaan doen. Dat iets werd snel niets, want deze misbaksels

kunnen niet bakken, zij lossen op in de aanhoudende motregen.
Daarna zijn alle praatjes en smoesjes over om plaats te maken voor
een roze belofte. In de kinderlijkste kleuren, tussen alle kieren en
spleten groeit al het schoons op de verse kluiten wat je alleen met
rozenogen kunt bekijken.
Is het wel goed met je, hoor ik je nu zeggen.
Jazeker, ik staar in het water, terwijl mijn tanden schudden. Kalk en
azijn voeren kennelijk een strijd. Aan de andere kant voel ik me niet
ongelukkig, ik zit met gemak met mijn kartonnen rug tegen de war
me cv, om maar iets te noemen.
Nee, mij hoor je niet klagen, iedereen zou
trouwens eens op moeten
houden met dat zuchten en klagen, daar zou de
wereld een stuk lichter van worden. Misschien versnippert de nattigheid
zich dan om te verkleinen tot een groot niets en stopt de regen uiteindelijk.
Mijn toereikende grond kan niet worden afgeplakt, het is te groot.
Ik ben niet gekooid. Sterren stralen eigenlijk alleen voor mij.

Als ik loop stuift het zuiver zand uit ontzag regelrecht de grot in.
Mijn weg is altijd vrij.
De regen is overigens al lang gestopt zie ik nu.
Ik vertrek.