Come In, Find Out, 1999, acryl, 170 x 100 cm

Toch de tijd

Zo vervolgde ik op een dag de tijd en kwam haar tegen.
Wie?
Na vele herhalingen, haar!
Direct was ik me bewust van mijn handelen. Het was nu of nooit.
Wij praatten vrijuit en genoeg, onze bewegingen wilden zich er
ook vaak mee bemoeien. Het moet een mooi gezicht zijn geweest
om ons tweeën in elkaar te zien kruipen. Blikken veraadden vals,
al onze onbewuste gebaren werden sterk uitvergroot. Ik kreeg er
pijn in de borst van (nog erger werd het als ik bedacht dat adem
halen niets anders was dan het snel op en neer gaan van onze
borstkas).
Zij zag het en zei snel: Je hoeft me maar aan te raken en ik ben
van jou!
Daarna had ik alle verlegenheid overwonnen en werd gelijk wakker.
Jammer, maar helaas.
Bij het opstaan nam ik een koffer vol avontuur mee en ging op reis.
In die koffer zit alle informatie die ik nodig heb voor die dag. Ik kan
er over beschikken wanneer ik wil. ’s Avonds, als ik weer ga slapen,
krijgt de koffer rust en glippen er nieuwe herinneringen in. Ze nestelen
zich in de voering.
Andere mensen vinden mij hierom een dromer, dat is natuurlijk onzin,
ik leef gewoon op de wind van de verandering. Die brengt mij daar
waar ik wil zijn. Ik volg hand en hart.

Frozen mind, 2012, boek 101, pagina 20

Koud / warm

Diep onder de indruk van haar nieuwe leven liep ze als een goed
gevulde pion. Ondertussen riep ze naar binnen: Ik hoef me nergens
voor te schamen, ik ben zo, ik ben mijn eigen toekomst.
Thuisgekomen was ze pas echt enthousiast over haar geleverde
prestatie, ze voelde zich aan de rand van de hemel. Spontaan
tekende ze een passende tekening aan de grote tafel.
Later, na een lange lopende band met een vrijer en wat ongeboren
kinderen, koos ze op goed geluk een deur met een andere naam.
Ze projecteerde zichzelf in een nieuw landschap en huppelde weg.
Toch was het een misstap of mishuppel in dit geval, want het land-
schap bleek luchtledig te zijn. Het landschap had geen innerlijk.
Ze voelde zich een zeepbel worden.
Iemand zei dat dit haar jeugdtrauma was en dat was best mogelijk,
al had ze zelf meer het idee dat ze juist het eerste uur van het nieuwe
had gezien.
Beter was het om alles maar open te laten, om zo te kunnen ontsnap-
pen om de rand van het bos te kunnen vinden.
Op afstand hoorde je al een hond huilen. Heel aandoenlijk.

Clara, 2006, aquarelschets

Voor in de mond

woorden
zijn woorden
schilderijen schitteren
Schilderijen zijn schaduwen
het licht op de aarde
pakt de horizon

vogels zijn vogels
vogels vliegen aan
een kind is een kind
kind der tijd strooit
een glimlach
om de mond

een fles is een fles
ze vallen vaak op groen
voor in de mond
proef ik liefde
we kussen elkaar
bijna helemaal

zwijgen is zwijgen
het zilverpraten
haalt alle woorden in
in de pauze
gebeuren alle leuke dingen

Clara
is een helder kind

Underdog, detail, 1999, acryl

Het bos

In de stille leegte van het bos ontplooide hij zijn ijzeren ei.
Eerst had hij een fraaie brief geschreven, daarna in de stoel in slaap
gevallen. Een balkende fee had hem na een uur weer wakker ge-
maakt, waarna hij aan zijn vage wandeling was begonnen.
De duistere mond van de herinnering brak hem tijdens het loopje op,
hij voelde zich naakt als een betraande schietschijf. Gebogen bomen
richtten zich richting afgrond,  late vogels lachten zich met lichte
echo verder.
Ineens was daar de schaduw van een lage, verlaten wolk. Tenminste
zo ervoer hij het eerst. Later bleek er een grote hond boven aan de
bosberg te staan, zijn kop wiebelde nieuwsgierig, vragend heen en
weer.
Hij had totaal geen haast, dus wachtte hij rustig af wat er zou gaan
gebeuren. Het beest liep recht op hem af. Geen greintje grim, eerder
een lichte glimlach van de lente, had hij om zijn bek. De schaduw
had zich verheft en leek nu in verende tred te dansen. Hij zou panisch
kunnen zingen, zijn leeuwenzweet kunnen druppelen, maar dat deed
hij niet. Hij kuste de hond voorzichtig, zonder schroom. De rustende
lippen van de hond voelden als een afgezakte slobberkous.
Alles was voortvluchtig op de man en het beest na.
Enkele versnipperde schaduwen vlogen heen.
Het onmogelijke heeft geen geluid.
Hij dacht: zonder mond is de wind volmaakt. De dichter in hem was
weer teruggekomen en wreef zich in de handen.
Samen liepen ze naar huis.

De herfst eet, 2013, boek 112, pagina 7

Soort theater

Hoe men ook de tongen tot vlam aanvuurt, het niets zeggen kan soms
sterker staan. Als alle lust vergaan is en al het leed is vergeten blijft
het nullige niets over. Dat niets ontroert me. De attributen van de doden
spreken, tillen de levenden op. Doden hebben die macht.
Op de achtergrond zou ik dan graag een licht applaus willen horen. Hier
en daar een echo van een leeg toneel is ook prima. Nadachtige woorden
moeten vervolgens hun weg zoeken.
Als de eenzaamste van allen onverwacht in een groter licht gaat staan,
schrikken anderen misschien een beetje voor ze toehappen. Helemaal
niet erg. Laten alle verstarde mensen zich even omdraaien en zich niet
langer blindstaren op andere troosteloze ruggen. Bijt liefelijk in de
schouder voor je. Je zult zien dat er een reactie komt. Wees niet bang
voor het riskante gebaar. Eet alsof het herfst is en je een winterlaagje
moet kweken.
Kortom: omarm de hunkering en je zult de glimwormen zien glimmen.
Ze lichten op in de ogen van de gebetene voor je.

Krokodillentraan, 2013, boek 108, pagina 6

Verloop

het licht van geluid
sluipt de oren uit
vindt de mond
welsprekende aria
straalt nieuw licht

een radio scherpt
haar oude oog
zomerdagse zandtaarten
glimlachen korrelig
je straalt opnieuw

waarom is je hand
ineens versteende stille
slordige maskers
spreken kwade taal
dode blinde

zwevende zwepen
knallen voeger
geschrokken stenen
zijn geen
fluwelen snaren

stom, stenig, standvastig
staren we beide
tussen alle oren ogen