Open deur, 2011, acryl, 150 x 95 cm

Het spookt even

De kamer wasemde een kalme stank uit. Het was valse vrijdag.
Hier woonden ooit onvriendelijk mensen, die nooit hun handen
wasten. Ze lieten alle slaapkorrels in de ogen als knusse huiskrullen
na. Zij hadden niet genoeg aan een kaal, helder oog. Zo heeft ieder
familie zijn eigen gewoonte blijkt maar weer.
Soms kwam de vergetelheid met een veeg om de hoek. Dan was
het even schrikken. Er werd dan wat vlezige vuiligheid gesnoept om
daarna net zo snel weer te verdwijnen als men gekomen was.

Deze kamer zit nog steeds vol hedendaags verleden. Vooral in het
zogenaamde zwarte gat, daar kan je volop baden in gister.
Het lachende masker druipt zich rot en stroopt je gezicht af als je
niet genoeg in het heden blijft. Pas op voor koudvuur in deze rare
ruimte. Het maakt je zomaar tot iets wat nog het meest op een
fluisterend kadaver lijkt.
Al deze dingen moet je maar vergeten, ook de laatste beelden.
Voorbij het zwarte gat begint de verblindende vrijheid, die al het
donker aan stukken slaat. Dan kan je mooi op de maan dansen,
terwijl anderen je misschien Amerikaans kauwend gadeslaan.
Met de totale glimlach van nieuwe zekerheden kunnen de meeste
onmondigen niets, hun armen gaan er ontevreden, slap van hangen.
Het zwarte gat steekt nog even snel zijn duim op.

Dovemansoren, 1999, A4 tekening

Hollands glorie

Dit verhaal wordt niet door iedereen begrepen, je moet er oor
voor hebben…

Als zij op haar handen gaat staan slingert ze haar benen naar de
maan. Een jas of shirt schoffelt haar hoofd zoals een hovenier met
een groot hart dat zou doen. Uit de broekzak vallen enige munten.
De op de kop wereld laat oude werkelijkheid vervagen en brengt
nieuwe vruchten. Het droevige bloed kookt weer van onbekende
opwinding.
Deze dagdroom van goud is zo groot als een wolk in een teek en
smaakt naar meer. In haar ontwakende ogen bestaat geen tijd,
terwijl jouw aanblik het aandenken constant nadert.
Nog even dan springen gevaarlijke vissen uit haar bloes en dan
ga je naar de bliksem.
Wanneer de wanheer komt weet je niet precies, maar kijk uit: op
dat moment kruipen de muizen uit het oor van de rat en dan kan
je het wel schudden. Je gaat er beslist aan!
Geniet van dit ondersteboven gezicht, stop het in een doosje en
ga het  schuin houden om lief te hebben.
Rondom staan ook de kinderen als schuim op de hoge melk. Zij
hebben allen bloemen in de mond.
De zon huilt van vreugde, laat zijn regenboog zien.
Na dit buitenkansje kan je altijd nog gaan bellenblazen.

En wie of wat is dan die wanheer eigenlijk?

Tunnel of love, 1997, tekening, 100 x 80 cm

Als er drie mensen zijn

Een vlindervrouw was bijzonder onverzadigbaar. Dat kan.
Aan ieder oor hing wel een andere man.
Het was een wonder dat ze het aankon en ze bleef ook nog
eens fris.
Soms werd haar man wat jaloers en schold haar dan uit voor
lolliebij of de wereld zal jouw leegte vullen met lubrieke snot-
eieren…Het deed haar niets, ze veranderde niet een spat.
Zijn gescheld was veel te beleefd voor haar. Ze bleef irritant
glimlachen. Bovendien hield iedereen van haar en roemde haar
schoonheid: zij was beslist een groot, esthetisch genot.
Haar kwaal was dat ze vaak en veel belde. Dan dronk ze bij dat
lange gesprek met gemak een hele fles wijn leeg zonder dat de
ander er iets van merkte. De woorden stroomden als vanzelf uit
haar mond en klonken nooit dubbel of gehaast. Pas als de ander
per ongeluk ging geeuwen baalde ze en hing snel, verveeld op.
Dan ging ze daarna naar het café op de hoek. Vaste prik.
En als er drie mensen waren begon ze snel te dansen.
Totdat haar innerlijke telefoon weer rinkelde.