Nachtdief, 2014, bewerkte foto

Ochtend

In het schaduwtheater van het huis is hij meer dan een schaduw.
Zijn zwarte macht maakt hem bijna onzichtbaar. De bewoners
raken bij het zien gelijk blind door het licht wat hij achter laat.
Vreemd verhaal, zul je zeggen, maar hij kon er niets aan doen.
Door zijn vele reizen en lust laaide het licht achter hem aan. Hij
creëerde zo zijn eigen dampkring. Kon nooit stikken.
Anderen beweerden dat hij de nacht had gestolen en dat hij daar
door half onzichtbaar was. Onzin, dat was natuurlijk pure afgunst,
blinde jaloezie.
Hij had gewoon een bijzondere gave en als je dat hebt ervaar je het
niet als iets bijzonders, integendeel, je bent gewoon jezelf en dat is
per definitie altijd goed. Je maakt je niet druk om niets.
Dus niet zeuren. Ook niet in de ochtend, als alles nog op gang moet
komen. Trouwens, niets is altijd hetzelfde bij de geweldigen.
Zij weten niet van grijze lippen op grijze lippen.
Zij kennen geen onochtend.
Zij zingen steeds een nieuw lied, omdat er altijd een engel in het
raam op het zuiden zit.
Zij leven niet dat leven dat snel verstrijkt tussen de voetzolen en
de parketstroken.
Zij sluiten zich niet op, vergrendelen geen deuren, schrikken niet
van gedachten, hebben geen huiver in de ogen.
Zij slaan gewoon de vleugels uit.
Zij zijn lenig, niet alleen.
Zij zijn.

Grido, 2014, bewerkte foto

Grijs gebied

De derde ikzelf is ook een zelf zeggen de fotografen. Ze bedoelen
dat ieder gemaakt portret ook weer een soort zelfportret is. In die
zin geldt dat voor iedere kunst. Persoonlijk zou ik dan graag een
verkeerd portret willen maken. Iets wat totaal vervreemd.
Dan kom je uit op de achterkant van jezelf. Die onbekende kant
vertelt iets over het niet geziene, alleen anderen kennen die kant.
Soms ervaar ik die kant als mijn koudste kant, misschien is het ook
mijn vrije zweefkant, die ik soms omarm als ik even niet gelukkig
ben met de realiteit.
Liever bekijk mezelf vanuit een rustige kant. Dan ben ik een heldere
snaar in de ruimte, dan geuren mijn melancholieke haren uit hervon-
den blijdschap. Het licht is dan dichterbij en lichter dan het licht in
de ogen. Het licht de ogen op. Licht schikkend en zingend ga ik ver-
der door het zonnige leven.
Nu nog even een mond op jouw mond: we spreken van niet, niet
spreken doet. Dat is de poëzie van het bloed.
Anderen zeggen over mij dat ik zo mooi kan nagalmen als een
beginnende nachtegaal. Ik weet niet hoe dat bedoeld is, maar
vind het ergens net zo mooi als een slordig masker, die een haar
op het toneel kust.

Broken halves, 2014, bewerkte foto

Van alles wat

Als het aan haar gelegen dan was ze niet als vrouw ter wereld ge-
komen. Later kon ze wel haar naam kiezen, maar niet haar geslacht.
Ik ben per abuis geboren in een verkeerde lichaam, dichtte ze ooit.
Als dichter at ze haar verzen op, een mooie manier om de woorden
te onthouden. Haar of beter zijn trektocht door de poëzie was bru-
taal. Ieder masker werd afgerukt. Ieder beschermende hand beet
ze/hij af. Haar/zijn leven werd in eigen bijzijn verstrooid.
Heel vredig. Als het leven een benauwde ketting was, was haar/zijn
dichtkunst volgens eigen zeggen een oneindige ruimte.

Over honderd jaar zal men zeggen: ze wilde een man zijn en heeft
gefaald, ze wilde dichter zijn van wie men kon zeggen dat ze abuis
was geboren met het vrouwelijk geslacht, maar ze heeft alleen ge-
schreven over angst en dood.
Ze heeft gefaald.
Ze was een zuipschuit en een diepe roker. Onder haar wodkalucht
schuilt een verkwister. Ze klaagt iedereen aan die zich niet meer
kan verdedigen. Ze wil met haar bloed het bloed van de familie uit-
spugen. Roerloos en stil staan haar starre ogen, klaar voor de aanval.
De rook van de illusie is flink opgezogen tot in de hals.
Ze heeft gefaald.
Alleen een kop sterke koffie kan haar nog een ander aanzien geven.
Naar mijn idee speelt deze dichter met de wormen uit de zwarte doos.