Open deur, 2011, acryl, 150 x 95 cm

De ruimte droomt van zich af

Het was in het jaar dat men ons voor gek verklaarde, omdat wij
het spek in de ogen en mond hadden. Nou ja, spek, verbrand spek,
we hadden net iets te lang met het vuur gespeeld.
Natuurlijk waren we niet van slag, alles wat dwaalt heeft gewicht
en blijft uiteindelijk ergens liggen (laat het daar dan maar).
Dus deden we op zijn mooist een galmende zwaan na, wat overi-
gens veel succes genereerde. Alle kakkerlakken lakten zich los van
de dansvloer. Ze hadden geen enkele notie meer van de laatste
wegtikkende seconden. Ze hebben er de hersens niet voor.

Ondertussen konden we onze ogen nauwelijks geloven. Het was
een fraai en vreemd gezicht. Even leek het er sterk op dat het
veel meer was dan denkbeeldige beelden. Voor mijn halsstarrige
principes was bepaald geen plek meer. De kakkerlakken lieten veel
ruimte tussen hen en de sterren. Zij voelden zich de schatten van
de nacht. Wat een hoogmoed! Pas als de nacht oud werd zouden ze,
net als de sterren, gaan versplinteren en oplossen in de ruimte. Je
kon er eventueel op wachten als je wilde.

Alleen een arme eenzelvige stond beteuterd aan de kant zich dood
te vervelen. Zij had geen mal bloed voor dit soort feesten.
En toen ik helemaal overliep van dromen, diep in mij gebeurde er
nog van alles, werd ik wakker met grote, wilde ogen. Ik zag mijn
liefste poedelnaakt staan en begon snel aan mijn tweede droom.
De deur stond open.
Amor Fati. Zoals het gaat zal het komen.
Net als mijn steeds nieuwe leven.

De verzameling, 1999, tekening, 50 x 65 cm

Wilde haren, wilde jaren

Het is laat, maar niet te laat. De nevel is bijna opgetrokken en hij
denkt aan zijn meiden. Omdat het vriest kraakt en knettert het in
de buurt van hun billen. Soms zie je zelfs een vonkje spatten.
Als oprechte verzamelaar is hij niet eenzijdig blind. De winter maakt
mensen wulps, weet hij, ze zijn op zoek naar een welkome warmte.
Het gemoed is moedig en probeert van alles. De kou moet en zal
verdreven worden.
Als de liefde het lichaam vindt en het bloed laat brullen, dan is dat
het beste medicijn tegen de kou. Laat je gerust overweldigen, ik
weet: valse kopschuwheid is vaak hardnekkig, laat je gaan, het duurt
echt niet te lang.
Toevallig hoort hij een vindbare geest (toevallig?). Die had al een
tijdje op het blinkend licht gelegen, zag er mooi, vers verlicht uit. Hij
wil hem een passende naam geven, maar kan even niets bedenken,
wordt ook niet aangeblazen door iets van buitenaf.
Zo ontstaat X.
X is haast doodgeknuffeld door alle aandacht en lijkt wat moe.
Voorzichtig benader ik zijn beeldend leven. Hij vertrouwt me, ik
krijg niet de zak. Uit gewoonte vertellen ze elkaars leven en hebben
ondertussen veel lol. De tijd wordt tijdelijk.
Hij raakt in vervoering en zegt: kijk toch eens wat de breedgeschou-
derde begeerte doet…het ziet er zo welverzorgd uit…
Hij weet niet wat hij daarmee wil zeggen, maar het klinkt X goed in
de oren. X zegt: laten we daarom niet meer troosteloos morrelen.
Ook dat is een vreemde flardzin. Is dit wel een gesprek? Tot in de
botten van mens en geest is er ondertussen een hoopvolle verwach-
ting ontstaan. Een gezonde spanning danst cryptisch op een hoger
plan.
Nog even wachten op de zon. Die kneedt alle kennis tot een meer
dan aangename warmte. Hoezo winter of koude dagen?

Some Night, 2009, acryl, 80 x 80 cm

In de nacht

Hij is hoofdpersoon en nietszeggend portret. Je vermoedt een dwerg-
achtige, mismaakte verschijning. Of is dit gewoon een groot kind?
Zijn stralende geest is veelbelovend. Zijn wereld is wakker. Hij zal
dus wel geliefd zijn bij het volk. De hand van de schilder heeft het
goed getroffen. Het was een feest dit werk te schilderen.
Deze ‘prins’ straalt een zekere hoop uit, hij is een jonge held.
Een donkere wereld ligt achter hem te knollen. Uit de aders van het
heelal groeien grof geaarde sterren. Met graagte laat hij het achter
zich, het is niet belangrijk genoeg. De hemelingen zullen misschien
wat balen, maar hun ogentaal is toch niet te verstaan.
Een ander woord wat boven komt drijven bij dit portret is guitig.
Er wordt een guitige schavuit verbeeld, eentje uit een wat oudere tijd,
eentje die een ander graag verwent zonder wat terug te eisen.
Het publiek adoreert hem meer dan gewenst. Geleerde gekken be-
studeren hem tot diep in zijn navel en horen zijn winderig lied.
Later blijkt deze vrolijke Frans een echte dwarskop te zijn. Hij
schiet zijn volk neer, luistert niet naar alles wat van liefde is.
Zijn gebied is verboden gebied.

2 Hurkende i’s, 2013, boek 112, pagina 13

Aanbidding

De mensen kwamen uit de achterzon. Het roerloze midden was
net gepasseerd. Na de dampende damhekken kwam het vreemde
dorp tevoorschijn. Uit het niets. Nu nog de lucht van een oud aard-
appelveld en je zou zomaar gelukkig kunnen worden.
Ga zitten.
We waren allemaal te laat natuurlijk, wij kennen geen haast.
Hij was blij ons te zien. De zon leek ervan te gaan stralen. Soms
ben je te laat als je iets net gehoord hebt of je neemt iets te laat
afscheid van het vorige. Te laat hoeft niet altijd iets treurigs te zijn,
soms blijf je door je uitstel juist langer in leven.
Ga uitzitten.
Daar zaten zij dan, twee aan twee. Met de gloed van de aardgeest
vertoonden zij hun eigen schaduw. Even leek het of hun adem zong.
Zij bevrijdden zich van de luchtmens. Het was ontoelaatbaar mooi.
Met hun bevende gebeenten speelden ze met de hoogste lichtbron.
Hier was niets meer tegen alle regels in. Hier was alleen harmonie.
Hier schuifelde de grijns van de vijand voorbij. Er was niet eens
ruimte voor zijn schim.
Hier was de ruimte zo diep als de wieg en het graf.
Ga niet liggen.

Tussengebied, 2009, tekening, A4

Tijdslijn

Als een onfortuinlijke dwaas ligt hij op de grond. Geen idee hoe het
is gekomen. Bladerende eiken ruisen zijn oren. Zijn hart slaat veel te
luid. De grond is hard. Hij voelt zich verlaten.
Het eenzaamste van alles is het onverwachte.
Het verschrikt een mens tot iets groots.
Rotsvaste, verankerde armslagen stellen niets meer voor.
Gezichten krijgen grote eksterogen of lichten op door wel duizend
glimwormen. De nacht schijnt die dag extra licht.
Voorzichtig probeert hij overeind te krabbelen. Valt daarbij vaak
terug in een soort diergedaante. Zijn vingertoppen branden. Een
geheim heeft hem gepakt. Hij voelt zich verraden.
Vreemde dingen gaan door zijn hoofd. Hij wil de maan melk geven,
ontbloot zijn borst. Ver door de nog warme lucht ademt de angst en
wanhoop. Een half besef maakt een mens ongelooflijk boos. Niemand
wil hem geloven, alleen zijn dierbaar geluk blijft staan. Men ziet raar.
Hij probeert te praten maar de woorden vallen als vliegen onder de
lamp. Is hij nu een bangerd geworden?  Is deze verrekte show een
begin of een einde? Onwillekeurige spieren nemen het over, trekken
hem spontaan eruit.
Hij zegt dat hij dol is op zijn moeder, maar bedoelt zijn vrouw.
Niemand zegt wat, totdat het gat in de levenswil wordt ontdekt.
Nu is het nieuwe tijd altijd tijd.