Gevangen in het niet, 2013, boek 110, pagina 59

Ontkenning

Dat de essayist zich engageert voor zijn geëngageerde dichter is
op zich prima, maar waarom wil hij Lucebert zo’n geisoleerde, uit-
sluitende plaats toekennen als voorloper van het postmodernisme?
Wat zijn dat voor fratsen? Heeft hij de dichter hierover ooit bevraagd?
Lucebert weigerde vast te pronken met al die ijdelheid, hij had wel
wat beters te doen.
Anderen oordelen, ik niet, zou hij zacht gezegd hebben ( met de
daarop altijd zijn opvolgende geheimzinnige glimlach. De zelfinge-
nomenheid van anderen was voor hem meer een bewijs van onver-
mogen van de alom chaotische wereld. Zijn gedichten horen de orde
te verstoren, zonder nadrukkelijk iets op te leggen. Zoek zelf
je voordelige uitleg.
Lucebert is naar mijn idee nooit met macht en eer bezig geweest.
Dat is iets voor hokjesmensen. Het ging hem alleen om de mystiek.
de oprechte verwondering.
Hij was zijn eigen voorbeeld van vruchtbare monomanie.
Uit holle dogmatische boekjes leer je niets. Niets over Lucebert,
niets over literatuur.
Buitengewoon droevig en daarom interessant is nog het beste wat
je er over kunt zeggen. Ga daarna ook maar glimlachen.
Gevangen in het niet is niets, ook iets.
Nu mag je hardop lachen!

Rustend paard, 2013, boek 112, pagina 31

Ochtend

De eerste zonnestralen sijpelen door de lucht. Een paard wordt
verlicht. Het eerste straaltje licht is genoeg om hem wakker te
maken. Hij hinnikt, als een verwacht teken. Men ontwaakt.
Het kersverse hout dampt in de ochtend. Een vinger wijst naar
het grote ontwaken van deze kant van de wereld.
Zo begon gister mijn droom en het duurde even voordat ik zag
dat er vanuit het gezicht naast mij eveneens geregeld een wolk
in de lucht hing, hoogstwaarschijnlijk ademtochten.
Toen ik mijn hoofd draaide om dat beter te kunnen zien, zag ik
recht in een gezicht met een paar wijd open ogen. Alleen waren
de ogen witte bollen, de pupillen waren naar binnen gedraaid.
Ik had nog nooit zulke grote bollen gezien en vond het eng.
Wat te doen. Blijven liggen en zien wat er verder gebeurd?
Ik blijf geboeid kijken, mijn hart ging steeds sneller kloppen.
Ineens kreeg ik het gevoel dat die bollen mij toch aankeken,
het leken wel schijnwerpers. Daardoor werd ik uit mezelf weg-
getrokken en stond ik plotseling ineens naast het bed.
Gaandeweg snapte ik dat dit ook een droom moest zijn, waarin
iemand mij iets, in alle stilte, aan het verwijten was. Het was niet
terecht, ik werd beschuldigd dat ik aan de verkeerde kant van de
lens stond. Alsof ik middenin dit schouwspel stond en er zelf ook
nog eens de verschrikkelijke inspirator van was. Nou ja!
Tamelijk absurd natuurlijk, maar zo voelde het.
Puur uit ergernis werd ik spontaan wakker.
Er was niemand in de slaapkamer. Ook niet in het bed.
Iedere droom heeft iets duivels, waar ieder kunstenaar later zijn
voordeel mee hoopt te doen.
Ondertussen is de zon al hoger geklommen en zegt goedemorgen
tegen mij. Ik knik beleefd terug en glimlach de hele dag.

Expositie KunstSalon Assen, 2013-2014

Verschillende werelden

Een schoorsteenmantel trekt altijd. Je voelt de warme gezelligheid
al komen. Het knettervuur spoort aan. De verhalen komen.
Zo komt Jeroen al tien jaar op bezoek bij familie van B., elke eerste
vrijdag van de maand. B. ontwikkeld zich tot een goede echtgenoot
en liefhebbende vader. Zijn vrouw runt een galerie voor moderne
kunst in de grote stad, ze is voor de kunstenaars zowel manager
als model. Ze houdt van het gevoel van vrijheid. Het leven moet zo
snel zijn dat je aan jezelf ontsnapt, vindt ze.
Je voelt het noodlot naderen, maar ze ontsnapt door het aanleggen
van bezwerende lijstjes. En als Jeroen komt, komt dat er nog eens
bovenop. Als zij en hij dronken dansen vinden ze de handel van de
hemel. B. kijkt alleen maar toe en graaft in zijn moment.
Zonder fatale gebeurtenissen is er toch een donkere kant aan het
bestaan. B. is geobsedeerd door de theorie van parallelle werelden.
Hij kan maar niet in de goede wereld ontwaken.
Midden in zijn gezin is B. in een vreemd universum terecht gekomen.
Hij voelt zich gast in eigen lijf, een naar gevoel. Uiteindelijk raakt hij
in een soort vrije val. Zijn jongste dochter ziet het en raapt hem op.
Een klein, breekbaar meisje kan helend zijn.
De toehoorders vonden het een te wetenschappelijk verhaal.
De theorie van de parallelle werelden werd er met de haren bijgesleept.
De verteller zei dat het allemaal gewoon menselijk verstand was.