Fluwelen tong, 1997, tekening, 65 x 80 cm

Richting

Het is zomer, warm. Als wij tegen de avond aan de rand van het
bos komen is de lucht prachtig rood. We zouden hier voor altijd zo
willen blijven staan, als een levende dia. We hebben geen zin om
weg te gaan, maar de zon denkt anders, die is vastbesloten en
verdwijnt in de horizon.
Terwijl we tijdloos staan te kijken ontwikkeld iemand van ons een
melodie, die een beeld ontwerpt van de weg. Een vorm uit het niets
doemt op, zingt als het ware luidkeels mee. Zoiets maakt je blij.
Voordat dat ook oplost is zien we nog een glimp van onze schoenen
of van onszelf. Daarna is het nacht, even kleurloos blind, tot onze
ogen weer kunnen kijken.
Steeds vlamt de vraag op waarom dit alles zich zo moet herhalen.
Iemand probeert het uit te leggen, de rest zegt in koor o nee hè…
Nee, doet hij dan maar, de meerderheid wint. De natuur hoort zo stil
te zijn als een stijve lijmpot. Ook hebben wij onze aura uitgeschakeld
voor alle database, heden is er even niemand thuis.
Dan:
De razende stad met de onverbiddelijke schoonheid lokt. We stappen
op, vertrekken.
Schoonheid met een diep geheim dat niets verbergt.
Zo zou je de stad kunnen omschrijven.
Overal gelijk en toch heftig. De stad is nooit stil.

Grootvaders geest, 2016, schets

In de nacht

Kan een silhouet ook jaloers zijn?
Als je van opzij alleen maar stemmen hoort en niemand ziet in de
uitgelezen ruimte, hoor je dat dan als muziek? Of wil je de woorden
toch verstaan en begrijpen?
Met woorden slingeren is iets moois. Misschien is het zelfs wel een
gave. Op papier val je minder op, je bent ergens onnatuurlijk of
onwerkelijk, je hebt immers niets te vrezen. Papier is geduldig en
zegt niets terug. Je digitale trots heeft een gelukkig gezicht.
Schoonheid en verwondering houden van papier, zij kennen geen
sterrenbeeld of lach. Jij bent de ploeteraar die om zich heen grijpt.
Jij vreest wel, al weet je niet wat.
Aan de andere kant kent papier wel schade en brand. Dus het blijft
altijd toch uitkijken geblazen, je moet de zwaailichten niet gaan
opzoeken.
Toen gebeurde er iets vreemds. Hij zat stil en zijn gedachten vierden
al een overwinning. Hij wilde zichzelf even feliciteren met die mooie
overwinning op het leven, maar iets dreef hem de nacht in.
Zijn silhouet verdween gelijk. Het zwart at alles op. Hij dreef op een
onbekend eiland in zijn laatste tijd.
Dat doet de wrede nacht!

Heilige, 2016, schets

Links op rechts gevouwen

Je werd wakker en hoorde mijn stem.
Je ving stukjes natuur op en iets later uiteindelijk waarachtig de
hele natuurlijke wereld. Dat was zo ongewoon dat het prettig was.
Je voelde mijn krachten, omdat ik beschreef wat ik beschreef.
Mijn hart huilt niet, maar ligt in een warm bed. Ik barst van het
leven. En wie leeft zoals wij leven?
Kijk, als je niet leeft, beweegt je gevoel ook niet. Dan wordt het
leven opgegeten door woorden of door drank. Dan blijft de rivier
droog. Dan ben je een schrijver die niet schrijft. Dan zwaaien de
wilgen een zacht goedendag. Dan stroomt de schemering vol met
niets. Dan wordt de doodlopende straat vertrapt.

En nu, nu ben je wakker en hoort mijn stem. Je legt je hoofd op
mijn schouder. De magie hangt in de lucht. Dit is leven.
Even later liggen we in het eens verwenste gras en volgen ons
vlees. Ik raak je arm aan en je schrikt niet. We glimlachen, lijken
wel kronkelend klei. Jij raakt mijn heup aan, voelt tot op het bot.
De zee is zee. Links wordt op rechts gevouwen. We hebben lief
en eisen mooi weer tot we ons helemaal hebben verslonden.
En nu moet je weg, zei je.
Onder de kruin van je geliefde acacia blijf je achter.
Je danst je tienerdans nog licht ebbend na.
Je draait je niet op tijd om en verliest dus je hoofd niet.
Ik loop mijn weg terug en herinner me iets wat ik was vergeten:
je bent heilig!