Late zomerwoorden, 2001, acryl, 80 x 80 cm

Warm leven

Het is de aarde die drijft en rolt door de mensen.
De aarde is een kermis, een vibrerende kabaalhal.
De meute en de massa loopt graag in het badende licht van de
kleurige schijnwerpers. Het elektronisch kapitaal doet de rest.
Zelfs de mensen van hoger niveau verliezen even hun hoofd en
kopen onverwacht de zachtste kaneelstok.
En dan de conversatie: die kletst en zwetst. Je kan het stadse
geneuzel dwars door een dikke deur horen. De nieuwe bezetters
rekken zich wellustig uit, maken van ieder plein een stapelplaats.
De successievelijke kluwen van het reële krijgt een zwaar toeval.
Draag meer vuur aan!
Draag meer water aan!
We zullen branden of verdrinken!
Dit schreef mijn onverbiddelijke hand, die zich even dronken aan
de wereldrand verdrong.

Schrijver, 2002, acryl, 30 x 40 cm

Woorden

Als kind kon hij al mooi dichten.
Hij had het over zijn hoofd als een krakend ei. Dat hoofd werd
bezocht door hemelse goedheid. Een bovenluchtstem fluisterde
hem veel goeds in.
Hoe kon hij dan toch zo koud en kil zijn, vraag je je misschien af.
Dat lag uiteraard aan de ouders. Die hadden geen idee van liefde,
woorden werden niet gesproken en troost lag dus op sterven.
Op die eenzelvige manier verveelde hij zich niet. Hij was grotkoning
in eigen heelal. Zoals blinden in het licht aftasten zo graasde hij alle
woorden af en kwam heel veel verder dan alleen maar blablabla.
De meeste gedichten gingen over zijn zere hoofd. Heel overdreven
sprak hij van een wind die zijn ogen verfde. Ook gaf hij zijn hoofd
graag over aan de grote verre wolken. In opgepakte wolken zat al
het gemiste moois, plus een aantal zonzieke ideeën.
Terwijl zijn ouders kei en kiezel slikten als krenten, proefde hij zijn
zachtste bleke kruisbessen en viel in zijn warm bedje van terloops.

Toeschouwer, 2010, tekening, A4

Zeebeeld

Ooit vroeg hij zich af of de zee de wind kon horen of zien.
Hij dacht van wel. De zee bleef nat en zweeg. Alleen regen bracht
nog wel eens een verward verhaal. Niemand kreeg er trouwens
kippenvel van, bleek achteraf, omdat het in de verkeerde taal werd
uitgesproken. En als de zee wel was te verstaan dan sprak zij vast
zoiets lulligs uit als: zoals de ouden zongen piepen de jongen.
Niks nieuws achter de horizon. En zo is het goed. Ja toch?
Mensen zijn grote beterweters, zeeën niet.
Ik hoorde laatst een mens zeggen: de wereld staat achter zijn
veelmantelige winden. Heerlijk om zoiets te roepen in de zucht
van de nacht. De bedoeling was dat je er licht van werd.
Ik werd er muzikaal van en speelde met vuur, omdat mijn boeken
aan plaatselijke spoken waren uitgeleend. Of aan spionnen, dat kan
ook (het waren zware boeken).
En zo klonk het wel degelijk pieppelepiep.
Als geliefd toeschouwer maakte hij flink stamppot van zijn spieren.
Jammer genoeg was er geen publiek om te getuigen.
Hij was als de zee.