Ik voel iets, 2016, computertekening

Onbereikbaar

Ik was zestien. Je stond naast me. We wachten op de bus.
Je probeerde een praatje te maken, dat doet toch geen pijn, zei je.
Ik luisterde niet en stapte de bus in. Je ging naast me zitten terwijl,
er genoeg andere ruimte was. Je rook vies naar tabak.
Ik ga er hier uit, ik moet met de metro, zei ik, loog ik en stapte uit.
Waarom verliezen wonderen altijd hun glans bij mij?
Eerst Sinterklaas, toen de ooievaar. Nu dit. Ik kan niets vasthouden.
Vader zegt dat ik me afsluit voor iedereen, maar dat is niet zo.
Anderen zijn gewoon stom, onwetend en hebben geen fantasie.
Als ik zeg dat ik jou ken als de lege handschoen, zie je alsof het
werkelijk in Keulen dondert. Dus dat wordt dan niets.
Als je terug had gezegd je trommelt in me, zou mijn holle lichaam
ineens bol van leven staan. Alles zou dan plotseling van een niet
naar groot helemaal gaan.
Jouw koortsachtig mottig cirkelen rond de lamp is ronduit irritant.
Je mag branden! Ja, doe dat maar even.
Luister. Wat ik nu zeg is waar. Ik ben lang en onbegaanbaar.
Niets is bij mij verzonnen. Zoek me niet, ik ben een uitgetrokken
handschoen die eeuwig zweeft. Er is geen weg naar mij. Geen
enkele weg.
Ik passeer, ik ga voorbij. Er is geen pats boem stilstaan.
Dit alles maakt me niet gelukkig, maar ook niet moe. Ik ben zo.
Je bent voor altijd een vreemde voor me, ook met je praatjes.
Zag je met je vreemde ogen niet mijn vreemde mond?

Verlichte gedachte, 2016, computertekening

Het waarom

Waarom de woede in je ogen?
Heb ik je misschien aan het denken gezet?

Zoiets zou Sigmar Polke (1941-2010) tegen zijn broer Wilfrid (ook
al kunstschilder!) gezegd kunnen als hij nog leefde. Hij ging dood
terwijl al het andere doorging. Hogere wezens bevalen dat.
Ooit in Polen geboren werd hij beroemd in Duitsland en de hele
wereld. Hij maakte heelalkunst.
Wat mij persoonlijk zo aan hem beviel was zijn dubbele bodem
mentaliteit. Alles wat gewoon was werd (kort) vreemd door het
in een andere context te plaatsen. Dat was men niet gewend.
Humor en kunst is een gevaarlijke combinatie. De meeste kunst-
kenners zijn humorloos. Zij kunnen niet relativeren. Zij weten.

Ik heb een lichte voorkeur voor zijn tekeningen. Dat verraad ook
de kern van mijn eigen werk. Tekeningen maak je vanuit je ziel,
al het andere is een ander verhaal, tweede garnituur.
Polke was een tovenaarsleerling en had lak aan de eeuwigheids-
waarde van kunst. Daar was hij te levendig en te lenig voor.
Bovendien is hij nooit in een stroming gevangen.
Opvallend was zijn belangstelling voor kitsch.
Het verhaal wil dat hij ergens in de zestiger jaren aan een bloem-
stilleven werkte, maar plotseling een Bijbelse stem hoorde die
hem beval geen bloemen maar flamingo’s te schilderen.
Eerst wou hij nog doorschilderen, maar toen besefte hij dat er
geen ontkomen aan was, het was Hem ernst. Het gevolg was
dat Polke jarenlang zogenaamde smakeloze kitschschilderijen
maakte (wel fraaie!).

Zelf geloof ik niets van dat verhaal, het is des kunstenaars om zo
alles rond te praten. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het een
groot genoegen is om van alles en nog wat te beweren en het
publiek vindt het geweldig, smult.
Ook hier blijkt weer: je moet alleen dat geloven wat je wilt geloven.

Warme gloed, 2016, computertekening

In de wolken

We sleuren hem het toneel op. Schoppen en tegenspartelen heeft
geen enkele zin. Hij heeft geen keus, anders breken ze hem de
benen. Zijn gewichtig lichaam is ineens niet meer dan een na-
smeulend kastje. Het hart lijkt platgeslagen, de smakeloze nieren
zuchten, preken vrezen verval.
Spreken zul je, we zullen je tong losmaken en je mag ook niet
langer stapvoets denken, dat is zinloos. Struikel eerst nog even
over je eigen chaos. Wij vegen de rotzooi straks wel op.
Je weten en beter weten zijn vergeelde foto’s geworden, niemand
heeft er nog belang bij. Wrok en wraak omarmen elkaar niet langer.
Geef maar toe: je bent in de wolken, al wil je niet.
Je droomt al in kleur terwijl alles zwart-wit is.
Je huis gloeit, maakt de kamer rood als een zomerroos.
Waarom nu nog langer gezwegen, iedereen gunt je een betere ik.
De oude held ligt allang in scherven, de nieuwe speelt zich een weg,
hij heeft er zin in, is moe van het rampen vastklampen. Kijk, open
deuren buigen als butlers voor je. De eeuwigheid is nog lang niet
uitgeblust. Zelfs in een verloren stukje pauze hoor je geen enkele
snik.
Wolken verdwijnen omdat ze tegenspreken.
Miljoenen paardenkrachten worden van stal gehaald.
Je lijkt nu het meest op het lekkere nat, dat uit het malse, rode
vlees druipt.
Het voelt allemaal heel gul.
Vandaag is het lot op goed geluk gevallen.
De vuist is ontspannen open, ze heeft de jaloezie ontgroend.
De hemel heeft zojuist de aarde bereikt.
Wij zijn er gloeiend bij.