Kleine gedachte, 2016, computertekening

Grijs gebied

Het beloofde een leerzame dag te worden.
Hij doet de koffie in de kop. Hij doet melk in de koffie. Hij doet
suiker in de koffie met melk. Hij strooit wat cacao op de koffie
met melk en suiker. Hij lepelt voorzichtig de schuimmelk met
een gouden lepeltje aandachtig en drinkt de koffie met melk,
suiker en cacao op. Legt het lepeltje neer zonder mij aan te
spreken. Schuift de lege kop weg.
Het belooft een leerzame dag te worden, maar het wordt niets.
In deze eerste maand van het jaar, waarin de sneeuw soms valt,
hunker ik naar mijn geliefde. Ik maak me op en kap mijn haar
zoals hij het liefste wil: vlot en actief. Maar met zo’n kapsel heb
ik nog niet een geliefde.
Dus hang ik in de achtste maand, als alle geuren volop bloeien,
een ronde lampion op in mijn kamer en hunker naar die geliefde.
Ik doe mijn schoenen uit en de rest, ga tenslotte naar bed. Alleen.
In het eerste gedeelte van de nacht ben ik erg moe, in het tweede
stuk slaap ik half, hoor nog van alles, in de derde periode droom ik
over een goudfazant. Het lukt me door hem te worden bevrucht.
En in de twaalfde maand, als de winterheester weer bloeit, moet ik
iets vertellen: ik krijg kuikens! Met een beetje moeite komt alles
toch nog goed.

Leeg midden, 2016, computertekening

Blinde plek

De doorweekte aarde vloekt. De regen houdt maar niet op, ze kletst
door en door. Jongedames worden week van al dat water, dat weten
de knechten maar al te goed.
Doorweekte aarde laat de avond geuren. Alles komt boven.
De boerse walm blijft lang hangen als je van leem bent en uit de
klei getrokken.
De zomerse zomer gaat bij voorbaat jammeren, maar regen moet
nu eenmaal op de ruit roffelen. Dat maakt alles binnen zo extra
aangenaam. Iedereen koestert zij/haar eigen baat.
Het dak is dicht. Bed en bad staan droog. De kaars brandt zonder
te knetteren.
De natuur is o zo wakker.
En als de regen uitlekt langs de natte daken, dan hoor je gelijk de
lokroep van de tortel. Spinnenwebben trillen vochtig na. Een auto
vaart rustig door de straat. Voetgangers gillen uit protest.
Op dat moment weet ik zeker dat het ergens in huis gaat lekken.
De emmers staan al klaar op de blinde plek. Tik tik tik….

Warhoofd, 2016, computertekening

Roddel-oom

De vervelende gewoonte roddelt door.
Tenminste zo lijkt het. Als een klam kleverig stuk snot blijft het
dagenlang hangen. De fluimende ogenblikken zijn al niet beter.
Het leven ziet eruit alsof een ander het leidt.
Ineens vraag je je af: besta ik eigenlijk nog wel?
Op dat moment ben je erg kwetsbaar. Nieuwe schoenen kopen
zou zomaar een probleem zijn. Elke stap dichter bij de winkel
maakt de pas trager. De zolen worden dik. Het holle onder de voet
zucht diep. Je wilt absorberen in wat dan ook.
Je weet dat dat ingekeerde lopen nergens goed voor is, maar je
komt er niet uit, je gaat al voor je er erg in hebt.
En als je nu eens ontzagwekkende zijsprongen zou maken?
En als je nu eens van een steigerpaard een renpaard zou maken?
En als je nu eens niet bang zou zijn voor de grote metamorfose?
Zou die vervelende roddel dan vanzelf ophouden met zijn kletspraat
en zich koest houden in een dichtgeklapte schaamschelp?
Vast niet.
Je zult zien: daar zijn ook weer van die uitslovers, de uitlopers, die
geen verschil weten tussen de danser en zijn dans. Spoedig sijpelt
de nieuwste leugen vol veerkracht de miezerige mensenzaal in.
Het is dweilen met de kraan open.

Black and white, 2016, computertekening

Nachtbloem

Eén ding moest je nageven, hij kon goed zijn adem inhouden.
Ik ken niemand die dat zo gemakkelijk deed. Het leek wel alsof hij
nooit ademde, zijn borstkas bleef plat.
Hij leefde meestal in de vorm van ontkenning.
Ik ontdekte ooit dat zijn dagboeken helemaal niet over hem gingen.
Dat was hem gewoon te eenvoudig en bovendien wie zou er iets aan
hebben? We beleven toch allemaal de dingen, het overkomt ons toch
allemaal en alles is toch kenmerkend voor wat in het algemeen kan
gebeuren?
Wat ons, ieder van ons, nu kan overkomen is bijvoorbeeld dat je van
je recht beroofd wordt. Dat is pas wat. Dan heb je het ergens over.
Daarover zou je dan een dagboek met betekenis kunnen schrijven.
Hij vond dat de mens, jawel de mens van tegenwoordig, niet alleen
typisch was, maar ook nog eens bijzonder dom. Dat domme werd
iedereen uiteindelijk fataal. Honderd miljoen tijdgenoten leven van
de roddel en achterklap. Het alledaagse overheerst helaas.
Dus liet hij op een goeie dag op zijn bovenarm een tatoo-tekst zet-
ten: Omnia mea mecum porto (alles wat van mij is, draag ik
bij me).

Ergens was het een variant op een oud gezegde dat alles wat u toe-
behoort, alles wat u kan gebeuren, kan mij ook gebeuren. Wat maar
al te waar is, ondanks eigen barometer.
Zijn dagboeken gingen dus niet over hem.
Nogmaals: te eenvoudig. Ze waren wel van hem maar gingen niet
over hem.
Mensen vonden hem een dichter met een doorn in het oog.
Hij vond zichzelf meer een kale nachtbloem die kon denken.
Voor hem was de nacht een lange dag.