Frau in Kopf, 2009, acryl, 30 x 40 cm

Half in zicht

De opdracht was duidelijk, je moest de baas over de tijd zijn in je
verhaal. En genadeloos! Deze schrijfcursus kende geen vaagheden.
Schrijftijd is droomtijd – stond in de folder en dat sprak me aan,
want verloren momenten zijn er altijd en overal.
Er werden tien mensen verwacht, ik telde nog maar zeven.
Ook genoeg wat mij betreft, met tien is het alleen maar moeilijker.
Veel mensen verspillen veel tijd en schrijvers moeten niet staren.
De leider pakte gelijk door: ‘Goed, we gaan nu beginnen. Jammer
voor de afwezigen…..’ en hij gaf ons de opdrachten:

Werktitel: De vrouw in je hoofd.

1. Beschrijf in één alinea dat de lente invalt.
2. Probeer te vertragen, dat is literaire winst.
3. Beschrijf een lentelandschap, met details.
4. Zet de tijd stil, dat stokt het verhaal.
5. Beschrijf nu een onverwachte ontmoeting, liefst lichtvoetig.
6. Beschrijf hetzelfde vanuit de derde persoon, heftig.
7. Rond het verhaal af naar eigen inzicht.

Tot theetijd krassen alle pennen. Bijna niemand heeft een compleet
verhaal. Alles is nog maar half in zicht, maar het klinkt misschien
raar: er was geen enkele tijd verspild! Iedereen is losgekomen uit
eigen kloktijd. Deze zeven mensen zijn echt schrijvers in de dop,
alleen de gewenste vorm laat nog even op zich wachten.
Als je je hart laat springen kom je er altijd. Zeker met wat geduld.
Daarna leest ieder zijn verhaal persoonlijk voor en krijgt van de
anderen de nodige kanttekeningen. Alle wangen gloeien. Toll!

Nieuw werk, 2013, boek 108, pagina 55

De sluier

Zij droomde dat ze begon te ontkiemen als een rijpe sojaboon.
Het geluid van de donkere wolken klonk ver weg, als een diepe
zucht. Zij was ergens nergens.
Als sterren steeds oplichten en weer uitdoven weet je dat je in
droomland bent. Uit iedere hoek roepen ze je naam.
Maar zoals dat in dromen gaat: er is vaak geen enkele samenhang.
Wat moet je met een mens met twee gezichten en een schilderij?
Een dode ziel spookt zomaar in het lijk van een ander. Je IQ daalt
per seconde en de fonkelfee houdt de nachtmerrie mooi in de lucht.
In die rottige nacht is je hele toekomst ineens weg, er is nergens
meer liefde. De eenzaamheid wil de baas spelen en neemt ruim de
tijd.
Tijd om in te grijpen!
Pak je grauwste sluier en onmacht de macht.
Leve je onsterfelijk gevoel voor zelfrespect.
Gister was je nog een boekenwurm, vandaag ben je het wilde,
ruige meisje wat iedereen wil. En morgen, morgen ben je veranderd
in een filosofe en is het leven weer helemaal los en echt.
Hoe echt kan het leven zijn?
Weg met het vergeten! Weg met het verscheuren!
En vooral weg met de angst. Niet meer piepen.
Zing een lied voor roestige spijkers, daar knap je van op.

Spijt, 2013, schets

Kinderjaren

Een kinderhand is gauw gevuld zeggen ze, maar dat slaat nergens
op. Kinderhanden blijven hongerig en willen altijd meer. Als kind
is het niet zo vreemd om vragen te stellen aan zogenaamde dode
dingen.
Kinderen strooien graag met losse gedachten. Ze kunnen zich met
groot gemak in tweeën of drieën splitsen. Kennen geen spijt.
Kijkend naar een leeg vel papier komt direct de vraag: ‘wie ben jij?’.
Het papier antwoordt gelijk met ‘IK?’. Het kind weer: ‘ja, jij! Ik zal
eens wat voor je opschrijven……’ en dan komt er een tongbreker,
een niet uit te spreken woord.
Het papier: ik snap er niets van, je moet me helpen.
En dan gaat het spel verder. Papier en kind zijn één, zonder verlies.
Het is een speelveld waarbij ze elkaar zoeken en ontwijken.
Een kinderhand strooit graag losse ideeën.
Zo hoorde ik laatst dat een kind in volle ernst tegen een ander kind
zei: ‘jij bent heel mooi, ik helemaal niet. Mag ik vandaag je wimpers
lenen? Morgen krijg je ze terug’.
Het andere kind was niet eens verbaasd of geschokt, deed alsof ze
haar wimpers af deed en gaf ze snel aan de vrager. Die keek eerst
erg gelukkig, liep anders, maar gaf het mooie toch weer snel terug
en zei: ‘hier heb je ze weer, ze passen me niet en zijn ook te zwaar’.
Daarbij keken ze beide zo lief en ernstig dat ik moest glimlachen.
Ik denk dat ze later gaan trouwen.

Italia, 2012, boek 102, pagina 16

Nieuwe plek

Dat is het leuke van een nieuwe situatie, je kan er zo heerlijk over
filosoferen.
Zo rijmde ik op de wimpers van de dag deze vertelling:

ik zou stevig gezogen zijn
als ik niet stevig vastgehouden werd
nu, zoveel jaren later
ben ik hier en is daar daar gebleven
het is de duizeling die mij verder bracht
naar nieuwe leegte en vervulling

Wat is die leegte dan? Een nog niet opgevuld gat?
Kijk, vroeger kwam de betekenis der dingen van boven. Nu moeten
we in eigen beheer eigen wegen gaan zoeken.
Waarschijnlijk gaat het nog steeds om hetzelfde: de leegte is een
godvormig gat. Daarom is er ooit bedacht in de taal van ouds dat
de mens geschapen is naar het beeld van god.
Tegenwoordig is dat allang anders, nu is de mens de maat der dingen.
Is dat erg?
Natuurlijk niet, het is goed voor de dichters. Als andere goede moe-
ders ruimen ze de wereld op met hun verklaringen. Desnoods door
te zeggen dat niet alles verklaarbaar is. Ze troosten de ontstane pijn,
die wordt geleden en verzoenen middels het zorgvuldig formuleren
nieuwe wijsheden.
Elk effect is toegestaan, lijken ze wel te denken (waarschijnlijk komt
dat uit het boek Dwaalgasten).
Ik zou verder kunnen vrijrijmen:

dan worden de tanden ontbloot
daar waar de lucht massief en heet is
kijk, als mobiele verbindingen worden verbroken
kleedt men zich uit om de huid te verkoelen
de geschiedenis moet zich even herhalen

In de nieuwe ruimte voeg ik toe: zelfs een oordeel biedt geen
oplossing.
Het is iets om later over na te denken.
Misschien.

Portret van de hemel, 2016, acryl, 40 x 60 cm

De natuur leeft

Als een schilder leeggeschilderd is, rest een ongeschilderde leegte.
En als die ongeschilderde zich ontpopt….ja wat dan?
Dan was de schilder lui en was dus helemaal niet zo leeg.
Net als bij een ogenschijnlijke lege tube verf kun je, als je je best
doet, altijd nog wel een klein kwakje produceren. Gebruik desnoods
de hamer, met flinke klappen! Niets doen is altijd zonde.
Maar in de verstomde, lege wereld zwijgt men meestal.
Het beste kun je dan de natuur gaan bezoeken, die geeft altijd.
Zeker voor de drukke, stadse mensen.
Ook is het plezierig te merken dat grote leegte geen details kent.
Geen bombarie van elektrische gitaren of het geluid van scherp
snijdende orgeltjes. De natuur haalt niet uit, de natuur is stil van
nature. De natuur heeft alles al verteld, ziet alleen maar, laat het
gebeuren.
Op zo’n stilte kun je heerlijk studeren en sjamanen.
En dan komt de liefde vanzelf om de hoek kijken. Dat zul je zien!
Na een lange, slapeloze nacht zie je ineens zonder moeite de
schoonheid van alle grenzen en al snel laat je je heupen, borsten,
billen genieten van het meest frisse lentegroen.
De natuur blijkt bij het blauw van de hemel te beginnen.

Schaduwman, 2016, schets

Nadenken/nachtdenken

Een lezer schrijft om te mogen klagen.
Hij vindt iets wel of niet en zegt hier heb je er één.
Die lezer zal niet bellen, hijzelf belt noch ontvangt.
Hij schrijft het liefst heerlijk klaaglijk.
De dichter zegt natuurlijk gelijk houdt daar mee op!
Per onmiddellijk!
Hij kan de merel niet horen zingen als er zo geklaagd wordt.
De dichter zet alles weer mooi recht en verknoeit geen woorden.
Een klager moet een hart van steen hebben om zo blind en boos
te schrijven. Hij ziet niets uit onvermogen, is thuisloos thuis.
Het nacht nadenken is niets voor hem. Dat doen alleen de vrijen
van geest. Die hebben aan één nacht nooit genoeg, zij willen
doorwandelen onder het dekbed van blauw gebloemde bomen.
De zomer schreeuwt een kleine verrassing en de nieuwe wending
die ons liefdesleven heeft genomen verrukt het geheim.
Toch vraag ik mij af: waarom duren zulke ontdekkingen zo lang?