Ongeduld van het moment, 1996, tekening, 50 x 65 cm

Zenuwen

Als alles lust is, dan breekt het zweet nat uit.
Zwijgen is nu werkzaam, maar dat kan alleen met de mond van
een zonderling. Die schrijven brieven voor geld. Rovers!
Diezelfde nacht vond ik dat dieren de stilte ontsierden. Daar was
ik het overdag niet mee eens. Geluiden kunnen nooit ontsieren.
Een verse regenbui schildert de opspattende plassen. Dat kan nooit
geruisloos.

Wolken bootsen boten na en botsen daarna weer andere vormen.
Soms meende ik vreemd genoeg de wimpers van een wandelaar
te herkennen. Dan hoorde ik weer iemand ontredderd zingen. Zo
lichtvoetig had ik het nog nooit gehoord. Prachtig!
Een nervenman is supersnel. Hij is ruimdenkend.
Luie geesten begrijpen hem niet. Onmogelijk!
Hun trage geest bedwelmt hun altijd te dichtbije horizon. Met een
weemoedig gebaar herkauwen ze hun oude vruchten. Dat doet
pijnlijk zeer als een slecht zittend vals gebit.

Het wordt tijd te onderhandelen met het geduld.

Nice Beatrice, 1999, tekening, 65 x 95 cm

Mooie bloem

Jij was als een mooie bloem: je ogen deden zeer als je te dichtbij
kwam. Alsof zij onbezwaard buitenkinderen, de bloemblaadjes, naar
je hoofd slingerden.
Ik weet wel, een tuin hoort meer dan een schone tempel te zijn,
maar om nu half gebroken uit de kleurrijke natuur te komen lijkt me
ook niet de bedoeling.
Wat te doen?
Misschien zo schilderen als Augène Brands (1913-2002) deed.
Hij schilderde even uitzinnig als voorzichtig. Alles op zijn tijd.
Zo moet je de natuur benaderen. Zo kom je kwijlend binnen de
randen van de tijd. Samen met de stilte van het leven kan je dan
alles verduren. Onzichtbare muren worden voelbaar, zodat je er
niet meer tegenaan botst.
Blijf je halsstarrig en ongezeglijk, dan kan je voortaan maar beter
zwijgen. Dan heb je niet het recht de natuur in de ogen te kijken.
Dan ben je ongeschikt voor de liefde.
De natuur draagt iedere kleur aan, zelfs van een grijze film is zij
niet vies. De meest schommelende twijgjes weten daar alles van.
Als vodden hangen zij nog steeds correct gesneden aan hun ijle,
dunne takjes. Vogels vinden het vreemd en studeren daar lang op.
Pas als zij helderheid hebben gekregen bezingen zij de natuur zoals
alleen goed geschoolde zangeressen dat kunnen doen.
Zij zingen dan voor het geoefend groen en ruimen alle dode takjes op.

Neder(s)laag, 2016, schets

Spiegeling, spiegelding

In het niemandsland tussen de media van het beeld en die van het
woord ligt zijn geschiedenis. Waren Magritte en Broodthears de
pionieren, dan was hij de gids. Belangrijke invloeden laten altijd
sporen na. Het schrift neemt zijn plaats in het werk in de vorm van
titels, die in het beste geval meestal niet passen bij de voorstelling.
Met behulp van het woord of schrift wordt een schemergebied tussen
aanwezigheid en afwezigheid gecreëerd. Verbale misverstanden geven
meerduidige voorstellingen.
Is dat dan wartaal?
Welnee, meer plaats zonder plaats. De meeste schilderijen zetten de
tijd stil, gaan over pas op de plaats. Het werk is meer een werk over
het werk, waardoor het iconische teken steeds verschuift.
Ontwricht aanwezig zou een mooie omschrijving zijn.

Oud werk is niet altijd goed werk.
Een schriftelijke verwijzing is vaak te letterlijk. Alleen de
sculpturale aanwezigheid klopt hier en daar.
Een vriend zei hier over: Je had er beter met vette koeienletters
LEEG op kunnen zetten. Zijn twinkelogen wilden grote indruk maken
en de rest doen verbleken. Als extra drukmiddel werd daarbij een
wenkbrauw speels opgetrokken, maar ik pareerde het speels terug
met ja, dat is ook een oude Wiederholung.

Kunst is geen amusement, maar kan wel lichtvoetig zijn.
Dat bevrijdt het werk niet alleen van zijn karakter, maar het verlost
ook het beeldende vlak. Er ontstaat een nieuw perspectief.
De muze wordt met veel plezier uitgekleed en ontmaskerd.
Zo toont ze haar geniale zones.