Italia, 2012, boek 102, pagina 16

Nieuwe plek

Dat is het leuke van een nieuwe situatie, je kan er zo heerlijk over
filosoferen.
Zo rijmde ik op de wimpers van de dag deze vertelling:

ik zou stevig gezogen zijn
als ik niet stevig vastgehouden werd
nu, zoveel jaren later
ben ik hier en is daar daar gebleven
het is de duizeling die mij verder bracht
naar nieuwe leegte en vervulling

Wat is die leegte dan? Een nog niet opgevuld gat?
Kijk, vroeger kwam de betekenis der dingen van boven. Nu moeten
we in eigen beheer eigen wegen gaan zoeken.
Waarschijnlijk gaat het nog steeds om hetzelfde: de leegte is een
godvormig gat. Daarom is er ooit bedacht in de taal van ouds dat
de mens geschapen is naar het beeld van god.
Tegenwoordig is dat allang anders, nu is de mens de maat der dingen.
Is dat erg?
Natuurlijk niet, het is goed voor de dichters. Als andere goede moe-
ders ruimen ze de wereld op met hun verklaringen. Desnoods door
te zeggen dat niet alles verklaarbaar is. Ze troosten de ontstane pijn,
die wordt geleden en verzoenen middels het zorgvuldig formuleren
nieuwe wijsheden.
Elk effect is toegestaan, lijken ze wel te denken (waarschijnlijk komt
dat uit het boek Dwaalgasten).
Ik zou verder kunnen vrijrijmen:

dan worden de tanden ontbloot
daar waar de lucht massief en heet is
kijk, als mobiele verbindingen worden verbroken
kleedt men zich uit om de huid te verkoelen
de geschiedenis moet zich even herhalen

In de nieuwe ruimte voeg ik toe: zelfs een oordeel biedt geen
oplossing.
Het is iets om later over na te denken.
Misschien.

Portret van de hemel, 2016, acryl, 40 x 60 cm

De natuur leeft

Als een schilder leeggeschilderd is, rest een ongeschilderde leegte.
En als die ongeschilderde zich ontpopt….ja wat dan?
Dan was de schilder lui en was dus helemaal niet zo leeg.
Net als bij een ogenschijnlijke lege tube verf kun je, als je je best
doet, altijd nog wel een klein kwakje produceren. Gebruik desnoods
de hamer, met flinke klappen! Niets doen is altijd zonde.
Maar in de verstomde, lege wereld zwijgt men meestal.
Het beste kun je dan de natuur gaan bezoeken, die geeft altijd.
Zeker voor de drukke, stadse mensen.
Ook is het plezierig te merken dat grote leegte geen details kent.
Geen bombarie van elektrische gitaren of het geluid van scherp
snijdende orgeltjes. De natuur haalt niet uit, de natuur is stil van
nature. De natuur heeft alles al verteld, ziet alleen maar, laat het
gebeuren.
Op zo’n stilte kun je heerlijk studeren en sjamanen.
En dan komt de liefde vanzelf om de hoek kijken. Dat zul je zien!
Na een lange, slapeloze nacht zie je ineens zonder moeite de
schoonheid van alle grenzen en al snel laat je je heupen, borsten,
billen genieten van het meest frisse lentegroen.
De natuur blijkt bij het blauw van de hemel te beginnen.

Schaduwman, 2016, schets

Nadenken/nachtdenken

Een lezer schrijft om te mogen klagen.
Hij vindt iets wel of niet en zegt hier heb je er één.
Die lezer zal niet bellen, hijzelf belt noch ontvangt.
Hij schrijft het liefst heerlijk klaaglijk.
De dichter zegt natuurlijk gelijk houdt daar mee op!
Per onmiddellijk!
Hij kan de merel niet horen zingen als er zo geklaagd wordt.
De dichter zet alles weer mooi recht en verknoeit geen woorden.
Een klager moet een hart van steen hebben om zo blind en boos
te schrijven. Hij ziet niets uit onvermogen, is thuisloos thuis.
Het nacht nadenken is niets voor hem. Dat doen alleen de vrijen
van geest. Die hebben aan één nacht nooit genoeg, zij willen
doorwandelen onder het dekbed van blauw gebloemde bomen.
De zomer schreeuwt een kleine verrassing en de nieuwe wending
die ons liefdesleven heeft genomen verrukt het geheim.
Toch vraag ik mij af: waarom duren zulke ontdekkingen zo lang?