Sunshine, 2016-2015, bewerkte foto

Spel

Op een warme Aprildag vond ik de foto van mij en mijn kat Kitty
terug en dacht daarna nog lang aan die verdwenen tijd. En aan
mijn vader.
Vanuit mijn kinderjaren zag ik meestal zijn rug of zag altijd langs
zijn rug de weg van de maatschappij, maar wist niet wie hij echt was.
Hij riep mij tot zoonschap, ik volgde hem voor de vorm, had geen
keus. Wel wist ik als kind al dat ik nooit vader wilde worden. Of in
ieder geval niet zo’n vader. Ik wilde trouwens niemand volgen.
Het lot dat door mijn handpalmen gutste stuwde zon, maan en
sterren in hun rondgang. Ik kon er niets aan doen, het was een
gave. Ik gaf licht! Onder die eenzame mannenlamp kregen dingen
een dubbele schaduw.
Steeds op tijd gaf ik mezelf weer schone lakens als de klok stilstond.
De pijl van de tijd vloog snel voorbij en maakte me tot wat ik nu
ben: eigen troeteldier.
Mijn grijze haren zijn al wit en gaan mij voor als ik de stadskaart
doorkruis. Als de storm mij voorgaat, vlieg ik op. En pas als de maan
terugkeert ben ik helemaal actief. Ik houd vooral van de volle maan.
De avondklokken ondervragen je op hun gemak. Het is een rustig
en leerzaam gesprek. Hun dubbele weerklank geeft je alle antwoorden.
De donkere nacht vaart tegen de wind in, boomwortels staan in die
tijd heimelijk onder stroom. Zo wordt mijn boomgaard verlicht.
Als vonken zich een sneeuwbui aanmeten, ben ik de zon die alles
verlicht.
Dat kan zomaar in de nacht. Dan ligt het boek van de aarde open voor
mensen zoals ik. Ik zing onderweg voluit mijn lied. Ik ontmoet en neem
afscheid.
Het aantal weerzien is altijd minder dan het aantal afscheid.
Eén keer minder, uiteindelijk tot slot.