Dag en nacht, 1997, tekening, 50 x 65 cm

Haar boom weet

Op de grens van fantasie en gekte kust zij bij herhaling een boom.
Haar boom.
Echte vrienden of vriendinnen heeft ze niet, zelfs geen dieren.
Ze is enig, erg alleen kind.
Ze is niet mager en wel lang, maar nog langer is haar haar: met
gemak draagt ze een lange, donkere sleep achter zich aan, veegt
zo een pad. Iedere paardenstaart zou jaloers wegkijken.
Het meest bijzondere aan haar is haar navel, die is van opaal.
Neergelegd door een ekster, toen haar moeder even niet oplette.
Vanaf haar kinderjaren speelt ze met twee imaginaire vriendjes, die
ze steeds verschillende namen en geslachten geeft. Zo kan ze zich
nooit vergissen. Handig.
Het had ook een keerzijde: iedereen pestte haar er mee, maar
moeder zette gewoon twee extra borden op tafel.
Vader merkt toch niets.
Hij is een lamdrinker, die vergeefs zijn geluk zoekt in het kopen van
stukken grond in de hoop daar edelstenen in te zien schitteren.
Moeder en dochter weten meer dan zijn dikste hersenkwab.

Inkeer, 2012, tekening, A4

Paal en perk meisje

Praten is riskant, vindt Clara.
Liever houdt ze haar mond stijf dicht.
En als ze genoeg heeft van het geleuter zet ze gewoon haar oren
uit en praat inwendig door. Met bewonderenswaardige beheersing
bekent ze dan haar schokkende geheimen, die we waarschijnlijk
nooit komen te weten.
Alles is diep in haar. Alles blijft voorlopig daar.
Ze moet nog leren om woorden te vertrouwen, de mensen komen
dan vanzelf wel mee.

Later voert zij gesprekken met een gemuilkorfde Italiaanse journaliste.
Zonder hinderlijke cameracensuur. Zij krijgt alles te horen.
Zij was het meisje van de inkeer.

Dagdief, 2014, tekening, A4

Verbaasd

Vandaag luisterde ik naar een cd, Swoon, waarop wonderschone
melancholische liedjes staan. Je raakt er zo lekker droevig van, de
kleurige minimale melodietjes raken mij altijd diep. Het warme
stemgeluid, aangevuld met een Ensonic EQS1 synthesizer, vloert
me gelijk. Ik drijft lekker ver weg.
Ook voelt het prettig tijdloos, het zit vol liefde, heel intiem.
Bovendien zijn er maar 300 genummerde exemplaren, dus je bent
so wie so al bevoorrecht.
Tijdens het luisteren kwam ineens een beeld in mijn gedachten:
Ik zat in mijn enorme Parijse woning naar een liedje te luisteren,
terwijl mijn hoofd goedkeurend, ritmisch meeknikte. Ik raakte nog
al onder de indruk van de kracht van het lied. Iets mooiers was er
even niet.
Toen ontdekte ik in de hoek van mijn kamer een oud kind, die zich
in een tutuutje had gehesen. Zij keek mij quasi verbaasd aan, zoals
alleen zulke meisjes dat kunnen doen. Ik vroeg haar wie ze was en
wat ze daar deed. Geen antwoord natuurlijk. Weer die gespeelde
onschuld. Brutaal. Ze bleef me sterk aankijken en ik werd geraakt
door een lied in mij zelf.
De stoelendans kon beginnen.
Hier in mijn appartement botsten twee werelden, die ik  zelf had
geschapen hardhandig op elkaar: de wereld van de schrijver, die
steeds opnieuw ontdekt en de wereld van de bemiddelaar, de
zoekende diplomaat.
Ik weet dat men mij vaak benijd om mijn talent. Heel jammer.
Kennis, woorden, materialen, vormen, details, aanzichten, aspecten,
vergelijkingen, inzichten, verbindingen,niets is voor mij veilig.
Ik steel alles, ben een dagdief.
Intussen is mijn ego er zo aan gewend geraakt dat het gewoon is
en niet anders meer kan.
Ook:
Ik ken mijn plaats en luister graag. Ben niet gauw verbaasd.