Patatje oorlog, 2016 – 1998, bewerkte foto

Dus

Groen is de roos van voorwerpen. Groen wandelt licht als het even
waait. Groen is volgens de geleerden (die het kunnen weten) doof.
Ik voeg eraan toe dat geel ook stom en achterlijk kan zijn en dat
het vaak oorlog met zichzelf heeft.
Dus kan je rustig zeggen dat het groen overal is.
Die domme materie kan zich bovendien behoorlijk opstapelen als
hij/zij zin heeft. Dan noemt hij zichzelf plaag. Waar je ook bent die
plaag zal zich vertonen, gewoon omdat het groen dat wil. Groen is
van huis uit sterk, hardnekkig en oneindig uitgestrekt.
Op vrije dagen wil ik  nog wel eens een handje vol oppakken en
het goed bestuderen.
Het is een echte aanrader. Uiterlijk lijkt het niet veel bijzonders,
maar bij nader bekijken zie je van alles en uiteindelijk bespeur je
een verre eindigheid.
Het prettige van groen is dat hij/zij geen onderscheid maakt, hij/zij
is voor alle mensen gelijk. Dat is toch wel bijzonder, waar kom je
dat nog tegen?
Dus wat mij betreft is groen of soms geel eigenlijk toekomst.
Bij groen eindigt de tijd, begint de natuur.
Ik hoop niet dat ik je nu verdrietig maak, maar niets is gevrijwaard
van groen. Daarnaast las ik laatst dat in sommige streken groen en
God hetzelfde is. Zelfs de klank zou eender zijn.
Dat kan toch geen toeval zijn?

Not the pale moon, 2016 – 2000, bewerkte foto

Ruimte

Als meisje, beginnend vrouw, droomde zij veel.
Meestal nogal angstig van aard. Haar moeder zei dat het zoiets
als groeisels waren die haar zo plaagden. Ieder meisje die borsten
krijgt heeft daar immers last van. Je groeit er wel overheen.
Al bij haar tweede ademhaling zat ze er midden in.
Vanuit haar onderlichaam rolde een golf vloeibare nachtmerrie in
haar omhoog. Een dikke stroom akeligheid vulde snel haar hele
borstkas. Kort daarna ontplofte haar hart bijna, het kroop snel weg,
door haar hals naar haar schedeldak. Daar aangekomen ontstond
er een binnenwaarts knetterend vuurwerk. Haar hoofd zat boordevol
gloeiende prikkelpunten.
Ze voelde zich bijna blind worden. Omdat bijna nog niet helemaal is,
telde ze vijf seconden uit de tijd weg en liet alles via haar vingertoppen
snel uitstromen.
Op zich is dat een knappe prestatie als je in zo’n angstdroom een
bewust ingrijpen kan veroorzaken. Helaas herhaalde de droom zich
daarna weer als de wiedeweerga. Alles begon gewoon opnieuw, nu
met een rottige, venijnige variant. Ai!
Ze kon een hele tijd niet meer slapen.
Pas toen ze trouwde ging het weer over.
Alleen een volle maan hield haar nog uit de slaap.

Nieuw licht, 2016, bewerkte foto

Wolkenman

Vandaag ben ik me bewust van de lucht. Dat weet ik omdat er
dagen zijn die ik niet zie of voel omdat ik in de stad leef.
Dus nu ben ik met mijn hoofd in de wolken en zie ik geen enkel
gevaar. Het maakt me nieuwsgierig, ik wil wat.
Eigenlijk wil ik alles.
Daarvoor deed ik nog niets wat nut had, verspilde ik mijn tijd met
het warrige interpreteren van niets. Die kleurloze droom bracht
opnieuw niets.
Wolken…ze zijn mijn alles, zij ontwrichten het werkelijke.
In die wanordelijke overgang tussen hemel en aarde leven de
impulsen, die je ver van het dagelijkse lawaai vrolijk maken.
Pas als je denkt dat je aan alles hebt gedacht, trekken de wolken
snel voorbij. Dan vergaat alles weer in de herfst als opgebrande
lucifers, die links en rechts op de grond liggen.
Zoiets kan je bedenken als je nog slaapdronken bent.
Dan doet je hart zeer als een vreemd lichaam.
Dan slapen je hersenen bij alles wat je voelt.
Dan is de lucht en mijn ziel zonder glimlach.
Geef mij snel de wolken en de dag zal geen einde kennen.