Dream, think, speak, 1999, acryl, 70 x 100 cm
Feit
Hij is zijn smaak nooit verloren. Feitelijk is hij ongemerkt speciaal
geworden. De sensationele wisselingen van het lichte en donker leven
hebben hem zo gemaakt. Hij kan heel mooi aangloeien en uitdoven
en laat zich graag ontroeren.
De muggenzwermen om hem heen storen hem niet. Soms is hij zo
rustig dat hij knikkebollend in slaap valt. De muze had even rust,
is het dan later.
Hij is een zinlijke man. Dat zie je zo. Die natuur verbeeldt zich even
wonderbaarlijk als gewoon. Bloemen gaan uit beleefdheid over op
hun zachtste fluisterstem. In verhouding met hem betekenen ze
niets. Bloemen hebben geen schrift, ze kunnen niet benoemen, niet
rubriceren. Bloemen geuren alleen.
En veel verder weg trekt de horizon zijn strakke lijn, zij heeft niet
geleerd om kronkelig te zijn. Daardoor ziet de natuur er veel minder
chaotisch uit als zij uit zichzelf is. Ze zeggen dat de natuur ouder is
dan de mensen. Het is een logisch idee, maar moet je hier wel logisch
gaan denken? Waarom is er niet zomaar uit een groot niets spontaan
een mens ontstaan? Als kind van de wind?
Toen de mens begon te spreken verstomde de zon, die daarvoor het
woord altijd deed. Als straf laat hij het vaak afweten, dat zal de
mensheid leren!
Zoiets wou ik beweren, maar dan anders.
En nu ben ik weer terug bij af, dat is het mooiste begin.
