Zjef, 2005, tablettekening

Alleen

Hij kon zich weinig herinneren van de dagen die volgden. Hij sliep
de meeste tijd. Versuft. Hij bleef in bed, ook als de telefoon rinkelde.
Pas als hij trek in iets kreeg verliet hij het bed en zocht in de keuken
naar iets eetbaars. Onderweg struikelde hij bijna over de groeiende
stapel ongelezen kranten. Ook andere post bleef ongeopend.
Een extra reden dat hij zolang kan slapen was dat zijn hond waakte.
Wodan bleef in de buurt zolang hij er was. Zelfs met zijn ogen dicht
kon hij zien hoe hij rondes maakte door het huis. Het gaf een veilig
gevoel.
Soms hoorde hij Wodan brommen, dan naderde iemand kennelijk
het huis. Dan stopte hij zijn hoofd diep onder de dekens tot hij er
benauwd van werd.
Het gevaar ging altijd weer voorbij. Feitelijk hoefde je je dus nooit
druk te maken. Zijn hoofd gloeide vervolgens rijkelijk lang na.

Ineens werd er op een ochtend hard op de deur gebonsd. De hond
schoot overeind. Rustig maar, kalm aan, het komt wel goed flitste
het door zijn hoofd.
Na het bonzen werd er nu ook geroepen. De klank landde in zijn
maag. Hij had lang zijn naam niet horen roepen. Wodan trok zijn
lip gevaarlijk op. Toen brak het glas van de voordeur en kwamen
de zware stappen steeds dichter bij. Het wilde gehuil van de hond
was tot ver in de omtrek te horen.
Hij dacht aan de machtige tanden van zijn hond en voelde zich
wonderlijk kalm.

Geen zee te hoog, 1999, tekening, 50 x 65 cm

Smoezel

Zwetend wordt ik wakker en zit in één beweging rechtop in bed.
Mijn nek is klammig nat, mijn lijf voelt gekneusd. Voel me vies.
Ik sta op , doe het raam open, ruik een weeïge wierooklucht, heb
geen idee waar ik ben. Ben ik gevlucht?
Ik ga langdurig douchen, daarna wat eten. Ik zie dat er mail is.
Mail om me uit mijn balans te halen. Gezeik. Onhandig slinger ik
mijn benen langs de bank en met mijn splinternieuwe Mac op
schoot probeer ik surfend orde in mijn leven te scheppen.
Ik ga langs mijn mogelijkheden en bedenk dat ik ben gevlucht,
dat is de beste optie. Ik realiseer me dat ik een nieuwe identiteit
moet hebben, anders zullen ze me snel vinden.
Dus besluit ik verder te reizen. Ik ga net zo lang reizen tot ik
niemand meer ken of herken.
Verder ga ik nu eindelijk mijn boek schrijven. De zee zal niet meer
te hoog zijn. Nieuwe maatregelen zal de titel van het boek zijn.
Als voorbereiding begin met een studie over vliegen. Om vliegen
doeltreffend te bestrijden lees ik heel veel interessante weetjes en
feitjes.
Ik denk aan de reis die ik ga maken en val weer in slaap.
Ik droom dat ik een smoezel ben.

David, 2010, A4 tekening

Broer en zus

Even later.
We praten niet.
Onze ogen ontwijken elkaar.
Onze handen zoeken niets.
Alles gaat zijn eigen gang, maar onze ogen staan op groot.
De stilte wordt doorbroken doordat zij begint te praten.
Voor het eerst kijken we elkaar weer aan.
“Natuurlijk houd ik van jou”, zegt zij. Er klinkt een oprechte
verbazing in haar stem.
David knikt, ja, soms weet hij dat inderdaad.
Zij reikt haar hand naar hem uit. Net voordat haar hand zijn
hals raakt, aarzelt zij. Zo blijft ze een tijdje staan, haar hand is
slechts enkele centimeters van David’s adamsappel verwijderd.
Hij slikt hoorbaar.
Dan trekt ze haar hand terug en blijft lange tijd peinzend staren.
De betovering is verbroken.
“O ja,” zegt hij nonchalant, “morgen ga ik je leren scheren”.
Zij weet niet wat ze er van moet denken en vlucht haar kamer in.
Zoekt haar dagboek.
Wolken drijven buiten gehaast verder.