Zjef, 2005, tablettekening

Alleen

Hij kon zich weinig herinneren van de dagen die volgden. Hij sliep
de meeste tijd. Versuft. Hij bleef in bed, ook als de telefoon rinkelde.
Pas als hij trek in iets kreeg verliet hij het bed en zocht in de keuken
naar iets eetbaars. Onderweg struikelde hij bijna over de groeiende
stapel ongelezen kranten. Ook andere post bleef ongeopend.
Een extra reden dat hij zolang kan slapen was dat zijn hond waakte.
Wodan bleef in de buurt zolang hij er was. Zelfs met zijn ogen dicht
kon hij zien hoe hij rondes maakte door het huis. Het gaf een veilig
gevoel.
Soms hoorde hij Wodan brommen, dan naderde iemand kennelijk
het huis. Dan stopte hij zijn hoofd diep onder de dekens tot hij er
benauwd van werd.
Het gevaar ging altijd weer voorbij. Feitelijk hoefde je je dus nooit
druk te maken. Zijn hoofd gloeide vervolgens rijkelijk lang na.

Ineens werd er op een ochtend hard op de deur gebonsd. De hond
schoot overeind. Rustig maar, kalm aan, het komt wel goed flitste
het door zijn hoofd.
Na het bonzen werd er nu ook geroepen. De klank landde in zijn
maag. Hij had lang zijn naam niet horen roepen. Wodan trok zijn
lip gevaarlijk op. Toen brak het glas van de voordeur en kwamen
de zware stappen steeds dichter bij. Het wilde gehuil van de hond
was tot ver in de omtrek te horen.
Hij dacht aan de machtige tanden van zijn hond en voelde zich
wonderlijk kalm.

Geen zee te hoog, 1999, tekening, 50 x 65 cm

Smoezel

Zwetend wordt ik wakker en zit in één beweging rechtop in bed.
Mijn nek is klammig nat, mijn lijf voelt gekneusd. Voel me vies.
Ik sta op , doe het raam open, ruik een weeïge wierooklucht, heb
geen idee waar ik ben. Ben ik gevlucht?
Ik ga langdurig douchen, daarna wat eten. Ik zie dat er mail is.
Mail om me uit mijn balans te halen. Gezeik. Onhandig slinger ik
mijn benen langs de bank en met mijn splinternieuwe Mac op
schoot probeer ik surfend orde in mijn leven te scheppen.
Ik ga langs mijn mogelijkheden en bedenk dat ik ben gevlucht,
dat is de beste optie. Ik realiseer me dat ik een nieuwe identiteit
moet hebben, anders zullen ze me snel vinden.
Dus besluit ik verder te reizen. Ik ga net zo lang reizen tot ik
niemand meer ken of herken.
Verder ga ik nu eindelijk mijn boek schrijven. De zee zal niet meer
te hoog zijn. Nieuwe maatregelen zal de titel van het boek zijn.
Als voorbereiding begin met een studie over vliegen. Om vliegen
doeltreffend te bestrijden lees ik heel veel interessante weetjes en
feitjes.
Ik denk aan de reis die ik ga maken en val weer in slaap.
Ik droom dat ik een smoezel ben.

David, 2010, A4 tekening

Broer en zus

Even later.
We praten niet.
Onze ogen ontwijken elkaar.
Onze handen zoeken niets.
Alles gaat zijn eigen gang, maar onze ogen staan op groot.
De stilte wordt doorbroken doordat zij begint te praten.
Voor het eerst kijken we elkaar weer aan.
“Natuurlijk houd ik van jou”, zegt zij. Er klinkt een oprechte
verbazing in haar stem.
David knikt, ja, soms weet hij dat inderdaad.
Zij reikt haar hand naar hem uit. Net voordat haar hand zijn
hals raakt, aarzelt zij. Zo blijft ze een tijdje staan, haar hand is
slechts enkele centimeters van David’s adamsappel verwijderd.
Hij slikt hoorbaar.
Dan trekt ze haar hand terug en blijft lange tijd peinzend staren.
De betovering is verbroken.
“O ja,” zegt hij nonchalant, “morgen ga ik je leren scheren”.
Zij weet niet wat ze er van moet denken en vlucht haar kamer in.
Zoekt haar dagboek.
Wolken drijven buiten gehaast verder.

Boy, 2010, A4tekening

Ver weg

Zijn gezicht is niets meer dan een witte schaduw, alsof hij zijn
oogleden iets te stijf had samengeknepen. Misschien komt het
ook wel doordat die middag de zon te fel schijnt. Overbelichting,
even geen gezicht. Pijnlijk.
Wat je niet ziet is dat er ondertussen heftig wordt getrokken en
geschoven aan datzelfde gezicht. Het lijkt wel of de ogen, neus
en mond het voor altijd op willen geven en hop, daar is het gezicht
groot wit. De stijve ledematen zullen spoedig wel gaan volgen.
Is er dan niemand die even kan helpen vraag je je af.
Het duurt even een tijdje voordat iedereen beseft dat hier iets
niet klopt.
Ze staren de niet-kop met open mond aan. Het is best griezelig
zo’n wit, bijna weggegumd hoofd.
Gelukkig komt er een klapwiekende vogel aanstormen. Hij gaat
op de schouder van de jongen zonder gezicht zitten en peuzelt
vol overgave al het wit op. Maakt van de jongen een een man.
Het blijkt Picasso te zijn, die net een al te overijverige bui heeft
gehad. Picasso heeft zelf van vele gezichten een rare rotzooi gemaakt,
maar deze vogel overtreft alles. Alles zit nu op de verkeerde plek,
alles is verwisseld. Zo praat Pablo voortaan met zijn ogen, ruikt met
zijn oren en ziet hij met zijn scherpe neus.
Het gekke is dat je hierbij toch een veilig, rustig gevoel hebt.
Hij heeft zijn eigen leven totaal in dienst gesteld voor de kunst.
Hij geeft je daardoor zijn broekzak met een juiste temperatuur.
Voor mij is hij een voorbeeld. Niet hèt.

Bergweg, 2010, A4 tekening

Het was gisteren

Het zij zo.
Het is nu eenmaal zo.
Het is nu te laat om alles terug te draaien of te veranderen.
Ik heb het eenzijdig gedaan, ik zal het niet ontkennen.
Het heeft zo moeten zijn.
Het is daarom waar.
Het verklaart de vergissing. Een angstaanjagend vuur brak los.
Ik heb me nog één keer goed kunnen verwarmen.
Het was geen slordigheid.
Het was een geestelijke verlichting.
Het was niet zo dat ik mijn eigen tegenstander was, die dom deed.
Ik sta er helemaal compleet achter.
Het is goed geweest voor de statistieken.
Ik heb het intens beleefd.
Het gebeurde met de fosforhanden, zij ontbrandden witheet.
Ik stond er gelukkig naar te kijken.

Het was gisteren, niet vandaag.
De weg is weg.