Kamerlicht, 2001, boek 78, pagina 23

Grote woorden

Ik lijk op niemand, ik zou niet weten op wie.
Ik ben meer een halvegare aardkloot, lijk hoogstens wat op een
schildpad: ik word oud, neem alles mee. Ik ben behoorlijk oer.
Later zal de koolstofmeting wel bepalen hoe oud ik feitelijk ben
geworden en dan ga ik het nog één keertje dunnetjes overdoen.
En jij, jij zit op een schaduwpaard, ik niet. Je hoefgeklop stoort
me niet, ik hoor je niet.
Kijk,
ik ben mijn woorden trouw gebleven. De inhoud is nooit
veranderd, maar hoe wezenlijk bleef ik mezelf?
Ik weet, er wordt veel gefluisterd. Een hogere macht maakt mij
vrij, zegt men. Dat is niet zo, ik luister en murmel maar wat tot
dat ik er duizelig van word of er genoeg van heb. Ik strijk mijn hand
langs mijn voorhoofd en zeg: O.K., dat hebben we ook weer gehad!

Anderen zeggen dan natuurlijk dat ik de dood van mijn voorhoofd
heb zitten strijken…niets is minder waar. Ik hoor heel misschien de
klok van de lonkende veerman en daar valt heel goed mee te leven.
Kijk,
de zomer staat bij mij altijd hoog en warm, voel maar.
Ik zit verscholen in het volle koren en speel daar op mijn klarinet.
Laat de libellen dansen en de lavendel geuren. Ik maak geen herrie,
ik heb een zacht en blij geluid. Mijn vereelte handen houden het
verkeerde licht tegen, mijn hoofd is vers vervuld. Zwevend langs de
toppen van mijn acacialaan is alles licht en warm.
Kijk,
ik weet dat ik het mooiste van mijn leven meer is dan één herin-
nering. Ik blijf voor altijd jong, dat heb meer dan eens verstopt
beschreven.
Als je tot geluk bent geschapen herbloeit alles wat je aanraakt.

Geveld, 2013, tekening, A4

Laatste tocht

Zijn mond lijkt droog van het jeuken van verlangen dat zich niet
ontlaadt. Het witgele gelaat staat strak, te strak voor zijn ouderdom.
Ik wil dat ik al je oude glorie van je ziel kan wassen, om het daarna
in een doosje te doen, maar ik weet dat ik te laat ben. Je bent on-
omkeerbaar dood, ik moet je nu ongerept achter laten om zelf
verder te ontwaken.
Je kwam tot mij in alle glorie, van aangezicht tot aangezicht, al keek
je niet terug.
Je ligt daar vol lef roerloos stil  in je strakke, houten kist en laat
anderen ultiem, ontvangend toe.
Elke porie heeft geleefd. Alles liet tenslotte los. Een laatste gevecht
is  geweest.
Deze tocht der tochten is als een vlammend en universeel gedicht,
waarvan ik de woorden niet weet maar wel voel.
En nu, nu is er bijna stilte.
We zijn weggegaan.

Facebook weg, 2015, tekening, A4

Woordenwerk

Fluister niet in deze hoek, het zit vol levend vuil. Duizenden
eeuwen schreeuwden ze hier de naden reeds vol om al het kwade te ver-
duisteren.
En hoe zit het dan met de zekerheden, wil je dat weten?
Zekerheden moet je nooit in hoeken zoeken, die drinken daar geen
thee. Zij verkreukelen zich om de genade. De genade, die ergens
anders in de buurt lag te neuzelen over één of ander deugdprobleem
of een meer dan vervelend financieel probleem, is ver over boos.
In deze algemene hoek moet je het meer zoeken in een ontmoeting
met het grote niets.
Ontmoeting met nul komma nul schijnen erg bijzonder te zijn dit jaar.
We weten allen dat we van onze eigen muze houden als een paraplu
in onze broeken, dus we gaan ons echt niet beklagen.
Maar wat moeten we ermee?
Moeten we dan een beetje tegen de muur gaan zwellen tot een
zware lach alles laat instorten? Ik vrees dat het nu al te laat is voor
een echte oplossing, ik zie dat de hoek overladen wordt met onze
zwerende ervaring.

In Holland staat een huis en in dat huis is een hoek waar loden
verzen worden voorgelezen voor de kruipgrage luizen, terwijl de
radio van de buren raast. Alle cellen zingen, daarna kiemen de zaden.
Leve de letterdames en letterheren, die elkaars blote kont kussen
en denken dat het balladen of sonnetten zijn.
Allemaal nep.

Laptop, 2015, tekening

FB

vrienden en
vriendinnen
van de digi boulevard
ik ben geen jongen
van slijm en lijm
op de kippenvel weg
dansen vurige vlooien
vallen in katzwijm
of krijgen voorgoed de hik
door te lange gladjanuspraat

zelfgestelde grenzen
omarmen meer woorden
dan stenen kunnen stormen
in een duizend maal dank
ontdekte ik het kleinste kamertje
met het dagelijkse stortbad
ze is in alle zaligheid opgedroogd
halleluja
vrienden en
vriendinnen

alle uitgevallen hoeken
verdwenen achter witte wolken
misschien is de stomheid geslagen
alles valt nu werkelijk stil
waanzinnig werkelijk stil
de wereld is groot en eeuwenoud
laat deze dingen snel vergeten

Pinokkio is oud, 2012, schets

Het bezoek

Het gesprek met M. verliep moeizaam, het leek onmogelijk om
niet te liegen, ver van de waarheid regeert immers de leugen.
De hele middag was hij bezig met alles weer zo recht mogelijk
te draaien.
Het leverde niets op.
Toen zei die ander: ik ga er een rechtszaak van maken.
Moet je doen! zei hij flink, je weet dat je geen poot hebt om op te
staan. Doe vooral je best! Hij stond op en waggelde de berg af.
Met de woorden nog in het hoofd arriveerde hij bij hij huisje van
zijn tante. Het lichtje in de kamer op het oosten was aan. Ze was
thuis en zat voorovergebogen te naaien. Het gemak van naald en
draad verried haar jarenlange handigheid.
Hij lichtte zijn tante in over het voorval van die ochtend. Zij rea-
geerde bijna niet, zei flauwtjes: ik wens je een lang leven.
Hij: ja, hmmm.
Hij had niet verwacht dat tante iets zou zeggen, ze had al tien jaar
niet gesproken, hij keek er van op. Hij zag dat ze nog meer wilde
zeggen, iets hield haar tegen. Ze keek naar hem, er was een lichte
teleurstelling in haar blik of misschien een mate van opgekropt
verdriet. Ze zag er oud uit, alsof ze een bokser was die vol energie
een gevecht had voorbereid en nu ontdekte dat haar tegenstander
zich uit de strijd had teruggetrokken.
Terwijl tante zich weer boog over haar naaiwerk, ging hij er vandoor.
Hij stond in de tuin toen hij een zware kap hoorde. Snel draaide hij
zich om en ging terug. Zijn tante was neergestort met haar hoofd op
haar naaiwerk. Hij hield zijn hand op haar pols en zei ontzet: dood!
Toen pas ontdekte hij haar geborduurde tekst: Pinokkio is oud!

Gevuld leeg, 2015, tekening

Tijdelijk

Elk ogenblik is een gloednieuw vel wit papier.
Dicht aankruipend tegen het heelal onderzoeken neergeschreven
zinnen kronkelend rond vingers van vuur. Wat levert het op?
De temperatuur van je gezicht en wangen laten je hart dubbel
kloppen, laten het tweemaal gestorven maanlicht, als voorteken
van groot geluk, onder je keel zien.
Pas op als alles net iets te dichtbij komt . Als een ontbrandende roos
verschroeit het alle vaste patronen en begint de nieuwe geschiedenis
te ruiken. Omhoogvliegende rook steelt snel de horizon.
Je oorschelpen, vol golven gehoor, sprenkelen nieuwe melodieën.
Alleen je hoest land als een zware zwaan in het schemerlicht. In de
aftelling van geduld zit een soort vreemde hunkering.
Soms ervaar ik bij grote leegte de trillende uitdrukking van een pauw.
Het is een bijzonder moment. In dat uitgemergelde uur ontvouwt zich
vaak een gedicht. De verlichting van woorden maakt alles een beetje
mooier. Het is de aan flarden gescheurde taal van de goudgele zonne-
bloem. De zoektocht naar het juiste woord is angstaanjagend einde-
loos en kent geen vastgestelde laatste dag.
Kortom: het gemurmel laat voortdurend horen dat je vrij en ongebon-
den wilt zijn.