Pinokkio is oud, 2012, schets
Het bezoek
Het gesprek met M. verliep moeizaam, het leek onmogelijk om
niet te liegen, ver van de waarheid regeert immers de leugen.
De hele middag was hij bezig met alles weer zo recht mogelijk
te draaien.
Het leverde niets op.
Toen zei die ander: ik ga er een rechtszaak van maken.
Moet je doen! zei hij flink, je weet dat je geen poot hebt om op te
staan. Doe vooral je best! Hij stond op en waggelde de berg af.
Met de woorden nog in het hoofd arriveerde hij bij hij huisje van
zijn tante. Het lichtje in de kamer op het oosten was aan. Ze was
thuis en zat voorovergebogen te naaien. Het gemak van naald en
draad verried haar jarenlange handigheid.
Hij lichtte zijn tante in over het voorval van die ochtend. Zij rea-
geerde bijna niet, zei flauwtjes: ik wens je een lang leven.
Hij: ja, hmmm.
Hij had niet verwacht dat tante iets zou zeggen, ze had al tien jaar
niet gesproken, hij keek er van op. Hij zag dat ze nog meer wilde
zeggen, iets hield haar tegen. Ze keek naar hem, er was een lichte
teleurstelling in haar blik of misschien een mate van opgekropt
verdriet. Ze zag er oud uit, alsof ze een bokser was die vol energie
een gevecht had voorbereid en nu ontdekte dat haar tegenstander
zich uit de strijd had teruggetrokken.
Terwijl tante zich weer boog over haar naaiwerk, ging hij er vandoor.
Hij stond in de tuin toen hij een zware kap hoorde. Snel draaide hij
zich om en ging terug. Zijn tante was neergestort met haar hoofd op
haar naaiwerk. Hij hield zijn hand op haar pols en zei ontzet: dood!
Toen pas ontdekte hij haar geborduurde tekst: Pinokkio is oud!
