Eerst het oog, 2006, schets

Land van raar

Hier wonen de stoffige mensen die denken dat ze dagen woest zijn.
Zij dromen van de grootste dagen, leven in waanland en laten de
mensen die op pad zijn passeren.
Ik leef, schrijf en zie dat ze zich regelmatig lam drinken. Mijn oog
ziet eerst, daarna denk ik pas. Ik zie dat de oude vrouwtjes, die
Gods uitverkoren Volk waren offers moesten brengen van Het Bloed
van de Lam, maar ze hadden geen lam, dus vermoordden ze een
prachtige witte kat. Het had geen enkel effect, ze hadden beter zich
zelf kunnen offeren, ze stonden toch al met één been in hun graf.
Om de hoek woonde een vrouw met haar dikke roze borsten, die ze
regelmatig aanbood in ruil voor een sigaret (liever twee, ik heb ook
twee borsten).
Hier zijn de mensen meestal los van de grond en hebben geen per-
soneel. Ze lachen veel, spugen in het bier.
Al die zonderlingen, vreemden en mooien houden niet van parfum.
De wereld ruikt zo al mooi genoeg. Deze mensen leven in het stof,
zijn al half vergaan in wezen. Zij schrijven zelfmoordbriefjes, maar
doen niets voor het gebroken hart. Zij zijn te moe voor alles.
Alles droomt zich hier een slappe weg.

Nieuw werk, 2013, boek 108, pagina 55

Koude kunst

Zij hoort hoe zij leegloopt op het doek. Een nieuw werk groeit.
De innerlijke stemmen praten voluit, alle deuren staan open. Zij
ademt diep en inhaleert de gelukkig makende lucht van acryl. Zij
moet er van zuchten. Binnen een week moet de opdracht klaar zijn,
liefst vandaag nog. Er is eigenlijk nog niets.
Je moet het wetenschappelijk benaderen, zei een vroegere docent
eens. Doe alsof het een scriptie is, als je niet weet wat je gaat doen
gebeurt er niets. Formuleer een thema, vraag je af wat je er mee
wilt en  bedenk hoe je je doel kunt bereiken. Maak een tijdsplanning.
Dat is alles.
Dat er dan dode werken ontstaan had hij niet door. Veel docenten
zijn beperkt, rommelen wat aan, willen niet groeien omdat ze alles
al weten.
Het is warm in het atelier. De kachel snort. Een bovenbuurman loopt
heen en weer over een krakende vloer. Hij is aan het darten. Dat
lijkt haar ook wel wat. Nergens anders aan denken dan pijltjes
gooien. De hele dag door. Zijn bestaan heeft tenminste zin. Hij ver-
dient er zijn brood mee.
De avonden zijn het moeilijkst, vindt ze.
Overdag is overal afleiding.
Dan komt haar zus langs om te zeggen dat ze er meteen weer
vandoor moet…sorry hoor…
De zus zegt dat ze het leven niet zo ernstig moet nemen.
Haar opdracht is nog diezelfde dag klaar.
De titel is een vondst: Ik glas breekbaarder dan een man.
Ze glimlacht er lief bij.

Do not cross, 2013, boek 110, pagina 25

De streep streept

Iemand had heimwee naar zichzelf. Dat kan als je even aan de
werkelijkheid ontsnapt bent. Hij bedreigde zichzelf of zoiets was
in wording. De locatie was bekend, er was al een streep getrokken.
Aan de andere kant lag het niet weten en daar wil je niet zijn. De
streep streept je zomaar weg.
Het werd dus een volle boel aan de ene kant van de streep. Velen
vonden tot daar de weg. Het niet weten was voelbaar, werd zicht-
baar. Er werd licht geduwd. Men vloekte hier en daar.
Daarna kwam uit het niets de rust, misschien getild door een
smachtende eenzaamheid. Alle zonbestoven sterren gaven een
veelbelovend teken, één voor één. Heel wonderbaarlijk, heel
mooi.
Hij voelde zich een tussenstandsjongen.
De heimwee was gelijk weg.