Nap, 2013, tekening boek 109, pagina 51

In het hoofd, uit het hoofd

Het gebaar van afscheid murmelde wat.
Adieu.
Murmelen heeft iets te doen met het geluid van de vage wind.
Soms lijkt het ook wel wat op het ketsen van langs elkaar schuren
de bakstenen. Een mooi zacht geluid. Aangenaam.
Het geluid bleef
lange tijd in mijn hoofd zitten.

De zomer is heet en laat de lucht trillen. Er ontstaat een onduidelijk
landschap. De aarde ademt heet.
In de verte hoor je de hoge, schrille stemmetjes, kreetjes van
spelende kinderen. Ze bewegen hun tongetjes in hun mondjes en
leggen de woorden op onze weg.

Ik glimlach. Voel me veilig.
Vannacht zal ik vast witte schimmen zien.
Het is toegestaan. De natuur wil. Er zullen kleine witte vrouwen of
meisjes zijn. Ze gaan me in de nacht vergezellen tot het slechts
onmogelijke vouwen zijn in mijn lakens.
Was het maar nacht, dan kon
hij in het hoofd uit het hoofd doen.
Alles blijft, alles is goed, niets
gaat verloren.
Denk je.
Maar het wordt hooguit een geheim. Meer niet.

Je naait in het donker je eigen masker, haakt je afweerkleed.

Soms lijkt het dat je steelt uit je eigen bagage. En dat mag, want
het is allemaal van je alledaagse jou.

Dan komt een kolossale geest je pakken en slaat je met een stok
op je kop.
Je slaap droomt verder.

Na de nacht, 2000, tekening boek 72, pagina 82

Later

Later, laten we zeggen over duizend jaar rijs ik als gras uit de grond.
Dat moet een geweldig moment zijn zo vanuit de traditie van het
hemelse: enkel en alleen de zon te aanbidden, hopen op wat regel-
matig vocht.
Maar ja, het is nu en nog lang niet later. Nu moet iedereen oppassen
voor deze oude heiden. Ik kan gewelddadig zijn als het moet. Ik kan
best duister zijn, als mijn buik vol bittere verhalen zit.
Als schrijver, die op de drempel van zijn zeventigste jaar begrepen
heeft dat de zogenaamde werkelijke wereld om ons heen al genoeg
dood is, schrijf ik niet over droefenis en vernietiging. Dat komt in mijn
proza niet voor. Geef mij maar de romantische heldenmoed die ikzelf
te weinig bezit.
Ondertussen lust zich het leven voort.

Alles = Oeuvre, 2008, tekening, A4

Schoonheid (via Pablo Neruda, vrij vertaald)

Mijn lelijkerd, wat ben je toch mooi kastanje ongekamd.
Je schoonheid is prachtig verward in de wind.
Je mond staat in volle ontevredenheid, dat zie ik graag. Je denkt
een schoonheid te bezitten, maar die is er niet. Echt niet, ondanks
je frisse vruchten-kussen.
Mijn lelijkerd, met je verborgen borsten, die minuscuul zijn als
twee bekers rijst. Wanneer wordt het nog wat? Ik wil torens van
jouw soevereiniteit!
Mijn lelijkerd, alle rimpels in je voorhoofd vragen om een nacht
zonder licht. Je weke taille is niet van goud. Je lijf ribbelt als een
stijf stuk strand nadat een wilde zee even langs is geweest.
Weet je nog dat toen het ovarium liefhebbend smachtte, jij de dans
ontsprong door je niet-zijn?
Ach, al het zweet met verlangen hijgt me nog steeds na. Waar blijft
de zee van omhelzing? Mijn levende bliksem, mijn stoot van de
gloeiende kool, werd nooit volledig ontladen.
Mijn lelijkerd, ik ken je macht.
Dus als ik sterf doe dan jouw handen op mijn ogen. Strijk je frisheid
nog één keer langs mijn gezicht. Ik wil dat je blijft leven om de zee
te ruiken die ons beider zo lief is.
Blijf daarom in bloei, lelijkerd van me.
Bedenk dat later mijn schaduw door je haren zal wandelen.