Saskia (beledigd), 2008, acryl (overgeschilderd)

Ontstemd

ze riep de wolken weg
uit haar dreunende film
bijna ontkomt het vlinderen
het deinen drift voort
hier is geen houden aan
de ergernis is langs geweest
en bedierf het vergezicht

ze strandt, is uitgelezen
een dikke druppel
hangt aan haar hart
de waarheid danst hondsdol
hier is de blinde doof
het bierschuim
hangt wuivend aan het glas

ze kronkelt uit iedere naad
seconden rollen rondom
haar roodkokende ogen
knipperen niets los
hier voorziet het etterbeest
een hoger weten
in de geest

Betere ik, 2013, schets

Trap

Op een nacht sluipt zij de trap op. Het is een hoge, bijna steile trap.
Veertien treden werden wel achttien. Zij zei tegen de trap kraak niet,
anders kraak ik terug. Daar was de lange leuning het mee eens en
dus hoorde je niets. Bovengekomen liep ze naar het dakkapel aan
de voorkant. Gaf zichzelf vergunning om het raam te openen.
Adem in. Adem uit. Fris.
Tot zover alles goed zul je zeggen. Vanaf de overloop stort het klein
geslagen licht zich een weg naar buiten. Kijk uit.
Een vervelende vleugel irriteert haar.
Ze zoekt een bijl. Het harmonische gedonder moet maar eens af-
gelopen zijn. Maar dan grijpt haar betere ik in, zij bedient als een
charmante assistente het pedaal. De muziek trilt vol zang uit alle
snaren. Kankerende inzinkingen sterven weg. Geen enkele terts
krijgt koppijn, geen enkele scherf jankt nog na. Steeds verder
sterft haar irritatie. Er is zelfs sprake van een weggeraakte stilte
in haar. Alles frommelt zich tot een ritselende prop, die zich later
ontvouwt in het verdwenen huis.
Wonderlijk kan zoiets soms gaan.
De vleugel mag blijven.

Nieuwe start, 2013, schets

Tijdsgeest

zie maar liever niet om
dan is het water breder
het verleden, niet handelbaar,
is onderweg

de tijd geeft, leeft
dan weer dit, dan weer dat
de toekomst, onwetend,
is onderweg

zie maar liever niet om

Madonna, 2013, onderzoek

De inwendige vrouw

Volgens de legende was het ooit in december begonnen. Op een
avond. Zij was thuis gekomen, hing haar jas op, zette haar tas
neer en zei opgewonden: Het regent!
Dat was vreemd, want haar man had geen druppel zien vallen. Hij
keek haar dus onderzoekend aan.
Toen vervolgde zij: Het regent in mij!!
Hoe vreemd kan je eigen vrouw in eigen huis ineens zijn!
Toen nodigde zij hem uit om zijn oor tegen haar buik te leggen en
ja hoor hij hoorde duidelijk het geluid van een milde, kleine regenbui.
Hij vermoedde zelfs een mini regenboogje.
Vertel eens, hoe is dat dan gebeurd? vroeg hij nieuwsgierig.
Ik zag een verkocht schilderij op een expositie. Het hing er zo ver-
laten bij dat ik van binnen moest huilen – zei zij – ik had duidelijk
het gevoel dat dat schilderij niet met zijn koper meewilde. Toen ik
die tranen voelde kon ik niet meer ophouden en nu regent het nog
steeds van binnen.
Je bent waarschijnlijk aan het overstromen – zei haar wijze man
rustig.
Ze besloten beide maar om het te negeren, het leek ongevaarlijk.
Het zou tenslotte vanzelf wel weer overgaan.
Dat was achteraf te licht gedacht, want binnen een maand braken
haar vliezen uit zichzelf.
Hij zag het gebeuren en sloot zijn ogen en liet zijn hoofd op haar
buik rusten. Haar innerlijke zee was eindelijk kalm geworden.
Toen brak er een heftig onweer los.
Hij liep naar het raam en zag vreemd genoeg een felle zon.
Pas op dat moment merkte hij dat er een kindje was geboren.

Husky, 2013, schets

Geen gezicht

Achter de smalle glaasjes van het kacheltje gloeide niets meer. Het
duister was behoedzaam de kamer binnengegleden. Het maakte de
donkere vlekken iedere minuut nog groter. Daarna nam het zwart
van de nacht alles over. Hij voelde zich wat somber.
Het liefst klaagt hij. Toegegeven.
Iets blaft altijd in zijn oor. Een ander hoort het niet, hij wel. Het is
een acht, jankerig husky geluid.
Zacht regent het. Het is net niet snertweer.
Hij denkt om zichzelf te troosten: wat kan een werkwoord veel!
Daar kan hij rustig de hele dag verder over fantaseren.
Ook vraagt hij zich af hoe mist in regen kon veranderen.
Het precieze aanvangspunt is hem onbekend. Hij kan alleen zeggen
dat er eerst iets blauwachtigs is, een streling van vochtige puntjes,
die daarna misschien zichzelf met schitterende puntjes uitzaait.
Na zo’n uitkomst staat zijn mond gelijk in een tevreden glimlach.
Het voelt als een voorspelbare, noodzakelijke punt achter iedere zin
die af is.
Zoiets.
Het blijft regenen overigens.
Gelukkig is de regen zacht.