Madonna, 2013, onderzoek

De inwendige vrouw

Volgens de legende was het ooit in december begonnen. Op een
avond. Zij was thuis gekomen, hing haar jas op, zette haar tas
neer en zei opgewonden: Het regent!
Dat was vreemd, want haar man had geen druppel zien vallen. Hij
keek haar dus onderzoekend aan.
Toen vervolgde zij: Het regent in mij!!
Hoe vreemd kan je eigen vrouw in eigen huis ineens zijn!
Toen nodigde zij hem uit om zijn oor tegen haar buik te leggen en
ja hoor hij hoorde duidelijk het geluid van een milde, kleine regenbui.
Hij vermoedde zelfs een mini regenboogje.
Vertel eens, hoe is dat dan gebeurd? vroeg hij nieuwsgierig.
Ik zag een verkocht schilderij op een expositie. Het hing er zo ver-
laten bij dat ik van binnen moest huilen – zei zij – ik had duidelijk
het gevoel dat dat schilderij niet met zijn koper meewilde. Toen ik
die tranen voelde kon ik niet meer ophouden en nu regent het nog
steeds van binnen.
Je bent waarschijnlijk aan het overstromen – zei haar wijze man
rustig.
Ze besloten beide maar om het te negeren, het leek ongevaarlijk.
Het zou tenslotte vanzelf wel weer overgaan.
Dat was achteraf te licht gedacht, want binnen een maand braken
haar vliezen uit zichzelf.
Hij zag het gebeuren en sloot zijn ogen en liet zijn hoofd op haar
buik rusten. Haar innerlijke zee was eindelijk kalm geworden.
Toen brak er een heftig onweer los.
Hij liep naar het raam en zag vreemd genoeg een felle zon.
Pas op dat moment merkte hij dat er een kindje was geboren.

Husky, 2013, schets

Geen gezicht

Achter de smalle glaasjes van het kacheltje gloeide niets meer. Het
duister was behoedzaam de kamer binnengegleden. Het maakte de
donkere vlekken iedere minuut nog groter. Daarna nam het zwart
van de nacht alles over. Hij voelde zich wat somber.
Het liefst klaagt hij. Toegegeven.
Iets blaft altijd in zijn oor. Een ander hoort het niet, hij wel. Het is
een acht, jankerig husky geluid.
Zacht regent het. Het is net niet snertweer.
Hij denkt om zichzelf te troosten: wat kan een werkwoord veel!
Daar kan hij rustig de hele dag verder over fantaseren.
Ook vraagt hij zich af hoe mist in regen kon veranderen.
Het precieze aanvangspunt is hem onbekend. Hij kan alleen zeggen
dat er eerst iets blauwachtigs is, een streling van vochtige puntjes,
die daarna misschien zichzelf met schitterende puntjes uitzaait.
Na zo’n uitkomst staat zijn mond gelijk in een tevreden glimlach.
Het voelt als een voorspelbare, noodzakelijke punt achter iedere zin
die af is.
Zoiets.
Het blijft regenen overigens.
Gelukkig is de regen zacht.

Verlichting, 2013, schets

Haar kant

Zij maakt ruimte voor kanttekeningen. Meestal op vrijdag dan is het
opvolgend weekend wat ruimer.
Mag ik even – zegt zij dan tegen zichzelf en doet al.
Wat fijn dat je zo mooi orakelt – vervolgt haar tweede ik.
Zij kan inderdaad goed, onthutsend goed, de cultuur generaliseren.
Dat gaat van heb ik jou daar. Alles moet op de kop en anders in
haar visie. Zij besluit alleen maar stralende dingen te doen. Men heeft
haar maar te volgen. De zon en de maan hebben het al voorspeld. Het
kunstje hoeft alleen nog maar worden uitgevoerd. Gewoon doen dus,
anders zwaait er wat.
Vrijdagse woorden worden werkelijk. Het is een feest. Een avontuur.
Ga maar, ga maar – zweeft zij verder voort.
Val haar niet halsstarrig lastig met papieren salon-retorica.
Zij negeert overigens alle strijkorkesten op de achtergrond. Nee, dan
heeft zij liever een juichende iris.
Haar wereld cirkelt constant en wij bewoners vinden en beleven dat.
Op haar aanwijzing dan.
Waarvoor onze eeuwige dank Grote Wijsvrouw!