Blaaskaak, 2007, boek 96: Young Blood

Toeteraar

Hij was een echte snoever, een protserige, grootsprakerige, opschep-
perige pochhans. Iets waar ik niets mee heb. Helemaal niets. Er is
al genoeg gebakken lucht rondom.
Kijk daar staat hij weer te toeteren en waar gaat het over?
Hij beweerde dat hij een attractie was. Attractie? Ja, hij was een
machine die in de ogen van mensen kon kijken. Hij had oren die
konden horen en spreken deed hij met de mond. Geweldige jongen
dus. Niemand wou geloven dat hij een machine was.
Het is ook moeilijk onderscheid te maken tussen geluid en beweging.
De menselijke waarnemingen schieten te kort. We geloven onszelf
dan krijg je een resonantie verhouding. Die vervlechting van alles en
nog wat is te veel voor het brein. We zoeken liever de eenvoudige
trilling of de getransformeerde beweging. Niet te veel opwinding.
Door zijn gespiegel en gebrul raakten diverse mensen in de war.
Tegen die rondrazende beweging, die enorme kracht waren ze niet
bestand. Te teer.
Ze raakten snel uitgeput. Hij niet. Hij ging door, anders zou hij on-
geloofwaardig worden. Het was nu eenmaal zijn manlijke manier
van voortbewegen.
Anderen, de niet tedere, vonden het overhaaste kamermuziek of
en rare manie. Dat vond hij een gevaarlijke gedachte, alle aspecten
van het zielenleven werden op die manier overprikkeld en dat was
alleen voor de machine weggelegd.
Een voorbeeld van egoïstisch moralisme kortom.

Het lezen, 2008, boek 98: I Box

Handelen

We leven in een rare tijd: ieder voor zich en apparatuur voor ons
allen. De verdrijving van het spook is geslaagd, men heeft het
kleed afgedaan en toen verdween het iets in niets.
En wat kregen we er voor terug? Verbitterde klachten over de
voortschrijdende individualisering. De conservatieve hoek klaagt
steen en been: er zou een onbeheersbaar moreel verval heersen.
We zouden door ons eigen ratenstructuur vallen. We zouden daar-
door allemaal eenzaam worden.
Eenzaamheid zit alleen maar in het hoofd, zou hij daarop zeggen.
Eenzaamheid is een massaverschijnsel geworden door te veel
materiële communicatie. Het onzinnig lezen is de vijand van het
echte kijken geworden. Wat dat betreft is de dierenwereld verder.
Die weten van nature wat echt en onecht is. Om meer mens te
worden moet je dus meer dier worden vond hij.
Vroeger dachten ze nog dat de televisie het gezin kon vervangen,
maar met de schimmen van de tv-artiesten is dat onmogelijk ge-
bleken, het was een leeg orkest.

Dit alles is natuurlijk taal van de grote duim, maar er zit wel wat in.
Er zijn mensen die de politie bellen omdat ze iemand in huis horen
lopen. Later blijkt dat ze eigenlijk snel bang zijn omdat ze niemand
hebben of kennen, geen familie, echtgenoot of vriend.
Mensen worden snel verlamd door te veel aan keuzen. Ze kunnen
zich niet meer ontspannen.
Hieraan moest ik denken door een uitspraak van een documentaire
filmer Frederick Wiseman, de vader van de Cinéma Vérité. Hij steld
vast: De interessantste dingen worden gezegd als de camera stopt.

Internet voyeur, 2010, boek 100: Lange schaduw

Ogentroost

de eerste uren worden de late
niet laatste
zijn geduld reikt verder
in de vroege ochtend is hij jonger
voetstappen vooruit
sluiproutes herkennen de stad
hij zwerft door een reusachtig gebouw
doodlopende straten vallen samen
wensen worden vervuld
hij geniet loepzuiver

de eerste uren worden de late
niet laatste
zijn gulzigheid
kent geen grenzen
de kakofonie van woord en beeld
kakelen voorwaarts
bevlekken zijn netvlies
hopelijk sleept de nacht
boven zijn macht
hij vangt het ongeziene

alles is studie