Schrijver, 2002, acryl, 30 x 40 cm

De dichter leeft dichter

wat ook maar leeft is helder
de duisternis laat schimmen dolen
een dichter denkt niet, voelt

pendelend tussen mens en schimmen
één met al zijn scheppingsdrift
verheft de taal hem of andersom
de sleutel is snel omgedraaid
zij beschermt een handvol water
dat moet genoeg zijn

wat je ook maar dicht is helder
het hele jaar wordt niets gesnoeid
een dichter denkt niet, doet
sterren spatten rood en geel gemengd
de mooiste bloemen ruiken sierlijk schoon
het kippenvel verandert in schubben

de neus is te koud voor eeuwig leven
zelf in de brander voelt hij geen warmte meer
hoe dikwijls hij ook in het vuurtje port

wat je soms in je vingers voelt
is niets meer dan verbrand houtskool
een dichter is soms iets, is soms alles

Gevecht om een punt, 2013, boek 111, pagina 12

Per Strada (onderweg)

Het mooie van onderweg zijn is misschien wel het onbestemde.
Je weet dat je dingen gaat beleven die voor de rest van je leven
onvergetelijk zijn. Echt, je denkt dat niet alleen, het staat vast!
Het gevoel dat je iets goeds voor jezelf doet stemt je ongekend
vrolijk. Je bent een reiziger in hart en ziel, die geen genoegen
neemt met de plaatselijke horizon!
Zoiets moet ik gevoeld hebben toen ik in 1991 met mijn busje
dwars door Italië reed. Anderen ervoeren mij in die tijd mis-
schien als een dwaalgeest, maar ik was niet dwalend en zeker
geen geest. Ik doolde niet, ik woonde niet in de wolken, ik had
een plan: ik wilde een mooier en vooral lichter leven.

Italië staat bekend om het mooie licht, dat is mij bekend. Met
dat licht in de ogen keer je dan na een lange tocht weer terug
om nooit meer te kunnen wennen.
In mijn begintoestand brak ik lichtelijk af wegens invallende
duisternis, geen enkele verbinding sloot nog aan.
Toch overleefde ik met gemak, schreef opgewekte brieven met
warme kusjes naar het thuisfront. Het richtingloze beviel me wel.
Ik raakte tot mijn eigen verbazing niet uitgeput, maar groeide in
iedere ruimte. Goedbedoelde ontmoetingen maakten zich gereed.
Ik kon me amper beheersen, wilde steeds meer van dat moois.
Tot mijn groot geluk leek geen enkel verhaal meer verzonnen.
Immers, zodra verhalen worden verteld, zijn ze waar.
Zo gaat dat ongeveer met kunst.

Geen zee te hoog, 1999, tekening, 50 x 65 cm

Ochtend

Bij hem wist je het zeker, die zit eeuwig tussen het wit van
de nacht en het zwart van de dag, die heeft nog nooit van
het welwillende ochtendblauw gehoord.
Hij ziet haar blauwe ondergoed, dat nergens verkrijgbaar is,
niet. Hij laat het wegwaaien door de wind. Sneue man.
Liever pakt hij de zwarte blokken van de melancholie.
Zijn ziel is vochtig genoeg, het zwart smelt op de tong om
daarna als een kip zonder kop langs de grenzen van de
droom te rennen.
Wat voor beeld geeft deze donkere man af?
Iemand die is achtergebleven op het strand bij eb?
Een verloren ketting op een vuile straat?
Nee, hij doet nog het meest denken aan wegsijpelende tepel-
hoven. Verlies van vorm. Resterend speeksel en een draaiende
of trekkende vinger zou hem misschien kunnen redden.
Tussen de onmetelijke continenten van dag en nacht is dan
een klein streepje hemelblauw te zien. Heel misschien.

Het genoegen, 2001, acryl, 80 x 80 cm

Mooie woorden

Hoe oud moet je zijn om jong te blijven?
Waarschijnlijk moet je dan eerst het wanhopig verlangen uitzetten
dat taal en geloof belangrijk is. Pas in die wrange machteloosheid
levert je geest een bundel aangrijpende kunst. En de kunst hoort
jong te zijn, jong van idee, niet van uitvoering.
Een niet uitgesproken conclusie is meestal van grote waarde.
Het zgn. modernisme moet worden achterhaald. Kunst is zoiets als
verhemelte in de mond. Door die nadrukkelijke vorm kunnen we
de woorden zo uitspreken als we willen. Het is een akoestische wer-
kelijkheid, geen corruptie van het woord.
Een kunstwerk in de mond vertoont iets wat tegelijkertijd gesproken
wordt, het is erg tijdelijk en tegelijk zeer fundamentalistisch.
Anderen spreken natuurlijk van droomprojecties, slappe aftreksels
van het woord.
En graaf zo maar verder.
Als alle lippen leeggeroofd zijn is het stil. Heel stil.
Lekker stil.

Bleke man, 2013, schets

Toenemend toen

Van de verschrikte harten zie je ’s avond de sterren aan de hemel
staan. Er zijn er veel. Heel veel. Soms valt er zo’n verschrikt hart,
als zij nog eenmaal wil sussen, goedmaken.
Wij zeggen dat we op dat moment een wens mogen doen, doen dat
dan snel voordat de ster de aarde raakt. Kijken daarbij gespannen.
Als een marmeren vrucht houd je de wens zorgvuldig  in je mond.
Je mag het gewenste niet hardop uitspreken, dan is alles bedorven
en gaat de wens je omgekeerd achtervolgen.
Ook:
Groot en blank staat het gezicht van de volle maan toe te kijken.
Geen wonder dat die mensen daar beneden doodgaan – schijnt hij
te mompelen. Hij weet dat sterren alleen maar vallen als ze opstan-
dig zijn geweest. Ze hebben het einde van de maanwet bereikt. De
maan laat ze letterlijk vallen en de mens verdwijnt in eigen droom.
Ook:
Altijd als ik op een warme dag tussen het koren zit, benard en
toch prachtig gelegen, slaat mijn keel door zomerdroogte dicht.
Soms ben ik van achteren en van voren schreeuwend blond.
Altijd als ik mijzelf zo zie krijg ik honger door de trek in mijzelf. Ik
ben het spek voor mijn eigen bek.
Beter kan ik even wachten, zo ontbloot en betoverd. De nacht komt
vanzelf en dan lach ik wat – zink – en schrik me ergens anders.