Dream, think, speak, 1999, acryl, 70 x 100 cm

Feit

Hij is zijn smaak nooit verloren. Feitelijk is hij ongemerkt speciaal
geworden. De sensationele wisselingen van het lichte en donker leven
hebben hem zo gemaakt. Hij kan heel mooi aangloeien en uitdoven
en laat zich graag ontroeren.

De muggenzwermen om hem heen storen hem niet. Soms is hij zo
rustig dat hij knikkebollend in slaap valt. De muze had even rust,
is het dan later.
Hij is een zinlijke man. Dat zie je zo. Die natuur verbeeldt zich even
wonderbaarlijk als gewoon. Bloemen gaan uit beleefdheid over op
hun zachtste fluisterstem. In verhouding met hem betekenen ze
niets. Bloemen hebben geen schrift, ze kunnen niet benoemen, niet
rubriceren. Bloemen geuren alleen.
En veel verder weg trekt de horizon zijn strakke lijn, zij heeft niet
geleerd om kronkelig te zijn. Daardoor ziet de natuur er veel minder
chaotisch uit als zij uit zichzelf is. Ze zeggen dat de natuur ouder is
dan de mensen. Het is een logisch idee, maar moet je hier wel logisch
gaan denken? Waarom is er niet zomaar uit een groot niets spontaan
een mens ontstaan? Als kind van de wind?
Toen de mens begon te spreken verstomde de zon, die daarvoor het
woord altijd deed. Als straf laat hij het vaak afweten, dat zal de
mensheid leren!
Zoiets wou ik beweren, maar dan anders.
En nu ben ik weer terug bij af, dat is het mooiste begin.

Introvert persoon, 2010, schets, A4

Afscheid

Een oude emotie verplaatst zich van de ene naar de ander kant.
Dat heeft een bedoeling: het onderwerp uit het verleden moet naar
het heden vloeien. Dat gaat natuurlijk niet zomaar. Zeker niet bij
mensen.
Beide denkoevers zijn meestal nogal lang van stof, denken lang en
diep na voor ze iets loslaten. Als je stil luistert hoor je de stomp-
zinnige zuchten die uitgelaten de vrije weg zoeken. Een lichte echo
volgt. Natuurmuziek.
Maar als alles eenmaal op hun plaats is is het feest. Alle vensters
staan wijd open, de deur is los. Er is nieuw licht en men heeft geen
slapeloze nachten meer, nee men zingt. Er heerst vrolijke rust.
De nieuwe emotie houdt daar wel van. Hij weet hoe het bed warm
moet blijven en luistert op die plek graag naar anderen. Nu is er
geen verveelde oogopslag meer. Ogen stralen naar buiten, stomme
woorden glijden weg.
De emotie rust uit in een lang vaarwel.

Schrijver, 2007, tekening, A4

Andere kant

hij schrijft vaak ’s ochtends
soms ook ’s middags
maar meestal ’s avonds
lang geleden
rinkelde de telefoon
of een ander toon
werd gezet
nog even dan…
zo is het niet
het is niet anders
niemand belt

mensen weten niets te zeggen
hij wel
van alles
en veel meer
nog leuk ook
kapotte liefdes
zijn vruchtbaar
dus hoezo kapot
vraag dan
hij weet hoe het voelt
de hele dag schrijft hij

Junior Blossoms, 2012, schets

Niet thuis / wel thuis

Dat er iemand was waarmee hij wel eens zoende, had hij al eens
verteld. Vrienden vertel je alles, vrienden hebben geen geheimen.
Men vond het fijn voor me (logen ze allemaal). Ondertussen hielden
ze hem stevig in de houdgreep. Nieuwe liefdes maken oude vriend-
schappen vaak stuk. Neem haar eens mee, riepen ze in koor.
Dat vond hij een goed idee. Iedereen kon dan zien dat hij een andere
weg was ingeslagen. Het andere leven, zijn eigen leven, beviel hem
meer dan prima.
De dag brak aandachtig aan. Hij zou haar ophalen om het haar ge-
makkelijker te maken. Onderweg kocht hij een boeketje bloemen.
Het waren mooie, frisse jonge lentebloemen, dat zou haar lichter
maken.
Nadat hij een kwartier tevergeefs aan haar deur had staan bellen,
besloot hij toch maar de huissleutel, die sinds een tijdje aan zijn bos
hing, te gebruiken. Voorzichtig roepend ging hij naar binnen.
In bad lag ze, haar polsen doorgesneden.
Naast haar bad, op het statief, de draaiende videocamera. Hier was
over nagedacht! Het stond er allemaal keurig op, voorzien van een
keurige titel: Mijn bloed voor je vrienden.
Op de valreep had ze toch nog een werk voltooid.

Inwendige kop, 2013, boek 111, pagina 32

Andere stem

Mijn beste lezer valt. Je moet op je hoede zijn tegenwoordig. Als je
je kop er niet bij hebt valt hij er zomaar af. Dat komt door je tegen-
stem, die is vaak onwillig en werkt graag dwars.
In de hi-ha wereld val je zo herhaaldelijk en ongenadig dat je rustig
kunt zeggen dat het chronisch is. Je kunt zelfs beroepsvaller worden.
Verkeerde stunten brengen je op dat terrein en aldus gevloerd is niet
doodleuk. Dat voelt als een rotsmak over een stuk zeep.
Wij vliegen meestal door de tijd en merken niets. Het heeft niets met
lef te maken, dat is gewoon een kwestie van mazzel hebben. En dat
is maar goed ook. Je moet je verstand niet constant belasten, dan
kan je niet genoeg vrij vliegen. Je moet vertrouwen op je vertrouwen,
je hoeft niet iets te overwinnen. Als je jezelf uitlevert heb je niet direct
je ziel verkocht aan de duivel. Met mooie praatjes redt je het ook niet.
Dan komen de verleidingen veel te gemakkelijk om de hoek kijken of
er iets van hun gading is.
Het gezonde verstand regelt alles wel. Zij houden niet van wartaal. Zij
tikken alle gekheid weg met een stokje. Het lijkt wat op tovenarij.
Taal mag niet onberoerd zijn. Taal is nooit koud in wezen, taal is vitaal.
Met kleine schokjes laat de wereld weten dat zij kleine opdonders krijgt
van taal. Nu even niet wankelen, maar strelen en duwen. Je knikkende
knietjes houden zich daarbij aandachtig in.