Nachtroker, 2013, computertekening

Wit en zwart

Die rook die om zijn oren slaat, is zijn ademtocht die hem doet
leven, wordt in regels afgelegd. De witte uitstootslierten vormen
een file om zijn hoofd, hij zal wel ergens niet afgeslagen zijn.
Rook en nacht herenigen alles wat eens gescheiden bleef.
De herinnering is ingestapt en maakt vrolijke kringetjes. Je zou
de rook bijna openhartig kunnen noemen, maar roken doe je niet
met je hart. Je bent eerder openlongig.
Zijn holle maag is kalm en speelt niet op. Als hij zijn ogen even
dichtknijpt bij een trekje, waant hij dat hij nu meer kan zien als
bij verstand. Hij verzoent zich met zichzelf, voor even. Hij is een
volle nachtroker.
Gister was hij van de trap gevallen. Zomaar en ineens en het was
nog wel een loperloze trap. Nu loopt hij met een dikke enkel en
zegt het gaat wel. De trap in het café is nu stil.
Ja mijn jongen ik huil mee, want je huis was te groot voor jou
alleen en nu sta je buiten met je overbodigheid van het ongekende.
Laat maar.
Nu, in deze nacht, zijn er geen drempels. De verstandigheden
lossen in het zwart op, je hoeft niets, je rookt. De dood loopt
immers een paar straten verder, je bent veilig voor zo lang het duurt.
Het zijn de bange moeders die thuis blijven, je hebt er niets mee.
Jij bent geen roepende, jij bent een rokende. Jij verdoet geen tijd
om naar je schoenen te kijken, ze staan in de kast, want je bent
altijd thuis. Thuis om naar haar te kijken. Is de liefde niet een pas
gemaakt gedicht dat voorbij het zien gaat? Het is niet hoe je ziet,
het is hoe je kijkt.
Help hem toch.
Hij is zo vreemd.
Hij kan niet leven.
Hij rookt.

Hello Internet, 2013, 2010, computertekening

Vreemd is dichtbij

Je hebt vaak van die herfstdagen dat het licht zwaar blijkt te zijn.
De regen geeft de duisternis een kus op de kaken. Je oogholten
kunnen het licht niet echt vinden, er hangt dof ijzer voor.
In die dagen schilferen de misbaksels buiten. Als bleke broden kwa-
men ze ‘s morgens nog uit hun lakens, zetten zich slap in het zadel
om iets te gaan doen. Dat iets werd snel niets, want deze misbaksels
kunnen niet bakken, zij lossen op in de aanhoudende motregen.
Daarna zijn alle praatjes en smoesjes over om plaats te maken voor
een roze belofte. In de kinderlijkste kleuren, tussen alle kieren en
spleten groeit al het schoons op de verse kluiten wat je alleen met
rozenogen kunt bekijken.
Is het wel goed met je, hoor ik je nu zeggen.
Jazeker, ik staar in het water, terwijl mijn tanden schudden. Kalk en
azijn voeren kennelijk een strijd. Aan de andere kant voel ik me niet
ongelukkig, ik zit met gemak met mijn kartonnen rug tegen de war-
me cv, om maar iets te noemen.
Nee, mij hoor je niet klagen, iedereen zou trouwens eens op moeten
houden met dat zuchten en klagen, daar zou de wereld een stuk lich-
ter van worden. Misschien versnippert de nattigheid zich dan om te
verkleinen tot een groot niets en stopt de regen uiteindelijk.
Mijn toereikende grond kan niet worden afgeplakt, het is te groot.
Ik ben niet gekooid. Sterren stralen eigenlijk alleen voor mij.
Als ik loop stuift het zuiver zand uit ontzag regelrecht de grot in.
Mijn weg is altijd vrij.
De regen is overigens al lang gestopt zie ik nu.

Tijd om te Internetten.

Blue Face, 2013, computertekening

Waan

Haar verleden drijft op duizend kurken, niet op nog narokende
asbakken. Tenminste dat zegt haar zus over haar. Zij zegt ook
dat haar zus twee linkerhanden heeft aan haar armen. Je kan
rustig stellen dat er geen liefde is tussen de twee zussen. Als
eentje om zou vallen zou de ander gewoon doorlopen.
Haar dagdromen zouden beloond moeten worden met mooi weer,
bloemencorso en filmmuziek. Uit liefde zou veel confetti moeten
vallen, met daarna een groot applaus.
Maar dit leven is anders, ze raakt aan het roesdromen en verliest
zichzelf in een rechte streep naar een eenzaam verdwijnpunt. Ze
wist min of meer haar geheugen. Haar geest wordt lui, alles is te
traag geworden.
Het enige wat nog lukt om de buitenwereld af te schermen is een
vaag O.K. Teken met de linkerhand. Laat mij met rust staat aan de
binnenkant van de palm.
En nu?
Nu zijn we al een tijdje verder en gooit zij steentjes in de vijver.
Welcome in nowhere schijnt ze daarbij te zeggen. De waanzin kruist
nog vaak haar pad. Als ze geen pillen slikt is ze verloren en staat ze
zomaar te zwaaien met een mes. Aan haar wereld kleeft veel van
het verborgene. Er is van alles, maar niets is op zijn plaats, dus van
alles is te veel of juist te weinig.
Heel vermoeiend allemaal.
Daarom houd ik er ook mee op.