Het oog eet, 2013, boek 108, pagina 91

Dubbelgezicht

Mijn verstand zegt dat een ander wezen net zoveel mens is als ik,
mijn gevoel zegt soms heel andere dingen. Zouden bomen ook zo
over andere bomen denken? Of is alles in de natuur alleen decor?
Als ik aandachtig naar het leven dat de mensen leiden kijk, zie ik
daarin niets aan wat zou verschillen van het leven van de dieren.
Opvallend misschien, maar dieren worden net zo in de wereld ge-
slingerd als mensen. Beide vermaken ze zich met tussenpozen.
Ergens hebben ze dezelfde organische kringloop en zowel mens als
dier denken niet verder dan ze denken tot het noodlot toeslaat.

Maar dan de mystici en de asceten, die doen anders. Zij proberen
zich met vallen en opstaan te bevrijden van de dierlijke wet. Zij
ontkennen zelfs die wet in een zelfgekozen martelaarschap en lijden.
Alle anderen zijn niets meer dan zwijgende figuranten, die min of
meer tevreden zijn met de ijdele ernst van hun eigen optreden. Dit
alles natuurlijk onder de grote rust van de sterren.

Als ik zo over hun schrijf, word ik vanzelf bijna een mysticus, maar
ik zou er niets van bakken omdat al mijn woorden worden ingege-
ven door mijn terloopse hersenen. Ergens blijf ik mijn eigen kan-
toorbediende. Alleen plaatsgebonden onderwerpen komen boven
borrelen. Ik zal altijd slaaf zijn van mijn gevoelens en het tijdstip
waarop ik die heb.
Ook dat is een feest, al begrijp ik het zelf vaak niet.

Bezoeker, 2013, boek 108, pagina 78

Contact

Hij werd oud door zijn gevoelens, putte zich uit door gedachten.
Steeds weer staken verborgen gevoelens de kop op. Het vuur
wilde niet doven. Te veel zuurstof.
Gebrek aan discipline, zul je zeggen! Als je je even concentreert
en je verlangens verfijnt heb je zo een mooi leven. Hoe moeilijk
kan het zijn? Oneindig?
Hij was een asceet van zijn eigen geloof. Een kop koffie, een fles
wijn, het werk, de schoonheid vervangen uitstekend het heelal
met al zijn sterren. Daarom heeft hij nauwelijks behoefte aan
prikkels. Opium zit al in zijn ziel.
Zijn contact met anderen beperkt hij tot een minimum. Toch ver-
liest hij niet het vermogen om lief te hebben. Liefde voor het leven
is iets moois, blijft iets moois.
Nu hij zich ontdaan heeft van alle roem heeft hij alle tijd. Hij vond
allerlei argumenten om niets te doen. Dag in dag uit raakte hij
steeds meer doordrongen van het duistere besef die hij zich overal
aan moest onttrekken. Als dat geen persoonlijke inspanning is…

En toen kwam zij. Hij kon zich niet langer verbergen achter een deur.
De werkelijkheid kwam binnen en triomfeerde. Zandkastelen zeg je?
Dan was het wel goddelijk zand! Het rondreizen in haar maakte hem
op slag jong, zonder absurd te worden. Hij herleefde al zijn kinder-
jaren, werd qua gevoel tinnen soldaat (uit één lepel gesmolten).
Dronken van geluk verloor hij zichzelf enkele ogenblikken omdat hij
voelde dat hij leefde.

Gesprek, 2013, boek 108, pagina 24

Twee stoelen, vier benen

Nu:
Vandaag is zo’n dag dat de eentonigheid van alles aanvoelt als een
gevangenis. Is dat erg?
De eentonigheid is natuurlijk niet de eentonigheid van alles, het is
de eentonigheid van mij.
Het liefst zou ik vluchten, maar waar naar toe?
Wegvluchten van iedereen, wegvluchten van alles wat ik ken?
Ik wil weg naar iets onmogelijks, naar een plek die niet bekend is.
Ik wil weer vreemdeling zijn. Ik wil de gezichten, de gewoonten en
de dagen niet meer zien.
Dat lukt alleen als ik slaap en nu waak ik en heb bezoek. Er moet
worden gepraat. En dat lukt, want we zijn niet hol van binnen of
van buiten. Met de kracht van een eenzame ziel praat ik pagina’s vol.
Woord voor woord bedachte woorden, een soort valse magie. Zo
betover ik de ander of de ander gaat er gewoon in mee en denkt on-
dertussen och laat maar. Daarna loopt hij zelf ook leeg. Dat heet dan
een gesprek.
Later:
De eentonigheid, de doffe gelijkheid van alle dagen, maakt dat er
geen verschil is tussen vandaag en morgen. En toch geniet ik. Ik
blijf geloven in de toevalligheden die mijn ogen voorbij komen. Dan
stijgt de schaterlach vanzelf op uit de vage straat, dan bevrijd ik de
eindeloze rust van de dag. Dan weet ik weer dat het hoogste alleen
maar een betere kennis heeft van de leegte en het leven altijd wat
vreemd is. We leven niet, we vreemden. Ons bewustzijn is te lui.
Iets later:
In de warme tussentijd voor het einde van de zomer, als de kleuren
zachter worden, hullen de middagen zich meestal in een merkwaar-
dige glans. Dan ben ik aan het broeden. Allerlei fantasieën, waarin
het verlangen onbestemd is, gaan met mij aan de haal. Het zet zich
onbepaald voort als een kronkelend kielzog van een varend schip.
Mijn weerzin is verdwenen. Mijn ster schijnt.