Het lege doek, 2010, bewerkte foto

Ballade van een leegte

In dit huis woont een knipoog. Hij is vaak thuis en streelt de
poten van de stoel graag. Soms beruikt hij een ietwat jaloerse
plant, je kent ze wel, bij de dommel voor de buis slaan zij hun
slag terwijl je er niets van merkt.
Denk dus niet dat je deze ruimte kent. Zij lijkt vol, maar is leeg.
Deze ruimte is eigenlijk nooit thuis en heeft geen enkele warme
herinnering.
Ooit bracht hij hier eens een vrouw naar huis, zij was een halve
kat, een lekker ding. Ze geurde naar wilde seringen, soms naar
nat zilver. Haar huid leek dan wat op vochtige visjes. Een vrouw,
die op een kat lijkt en naar vochtige visjes ruikt is nogal bijzonder.
Hoe dan ook, de kamer ontving haar ruimtelijk. De fles kwam op
tafel en woei alle kanten uit.
Al snel zat de vrouw op een bont kussen. Een poes spint daar nu
eenmaal graag. Het was niet nodig om de radio aan te laten staan
om de stilte te verbreken. Jammer genoeg was het gespin niet te
verstaan voor een leek en als troost streelde hij dus haar huid
maar wat, terwijl hij zacht poesie poesie hier is je baasie riep.
Op die manier nam hij al haar hersencellen op. Van geluk waaide
toen het goede gevoel heftig aan. De spanning steeg.
De herinneringen hapten uit wanhoop naar verse adem. Na wat
gehoest was alle verkoudheid onbruikbaar en werd het toch nog
erg gezellig. Heel vreemd in een vol leeg huis.
Misschien was dit huis wel de ruimte kwijt en zong het alleen nog
wat na met een stoffige stem (vast in dialect). Dit huis deed de
taal vergeten die zij diende. Het was kennelijk voorbij.

Shame, 2006, bewerkte foto

Nozelman

Zijn ogen staan voor altijd op stille kerst.
Een vreemde grauwe doodsheid hangt rondom. Hij is een naar
nozel nachtlied, een versteende vale vrucht.
Wie is deze maan-dag-morgen-af-lui-ster-man op het behang?
Hij is als een lange winter. Alles is steenkoud, de nachten zijn te
lang. Zwart en wit regeert. Moddersneeuw spat waar het wil.
Anderen gooien bloemen.
Op zijn graf.
Dat gevoel hoort bij deze nozelman. Zolang hij niet praat bestaat
hij niet. Hij zingt zelfs niet in zijn dialect. Hij is zijn laatste stem
kennelijk kwijtgeraakt.
Voordat hij voorgoed onder de grond verdwijnt zal een zwaluw
nog één keer wegscheren. Dan zal hij zijn vermoeide hoofd nog
één keer opheffen en wie weet zich uiten in zijn vergeten taal.
Dan is het eindelijk voorbij, misschien.
Misschien, want als hij op blote voeten wegloopt, gutst het bloed
al tussen de tenen. Zijn broek zakt af, de riem is verloren. Hij
rent naar haar. Ze wuift in haar luchtballon en laat zich toejuichen.
Ze verdwijnt over de velden en mist hem.
Kort daarna komt haar stem in een lege boot aandrijven. Hij grijpt
het touw, trekt de boot naar zich toe en kan weer praten, zegt:
Toch denk ik dat de grootste diepte die ik ken jouw huid is. Het is
jouw huid die me kust, jij bent mijn wenkende zee.
Zij drijft ondertussen stil verder af.

Rear Vieuw, 2013, bewerkte foto

Schemer

Het buiten wordt een gat, de bomen zwarten de horizon.
Een vogel schiet langs de rand, haar hand wordt er gelukkig van.
In de schemering verdwijnen de dingen, dit is de dagelijkse vrede
die we zo goed kennen.
We doen de deur op slot en sluiten de gordijnen.
We doen de lichten aan tegen het verstrijken van onszelf. Niet dat
het iets uitmaakt, maar de handeling is goed. Iedere nacht voelt
aan als oudjaar. Het jaar sterft in onze armen en we beginnen fris
opnieuw.
En ’s morgens liggen in een schaal twee appels, zij ruiken naar
toekomst. De duiven koeren op het dak. Op tafel ligt de vergeelde
krant van gister. Niets van hier blijft, alles is slechts tijdelijk aan-
wezig. Dit is de terloopse kamer. Als ik hier blijf verdwijn ik.
Maar dan loop ik naar achteren, naar buiten. Ik struikel, ik val.
Jij vangt me op en likt mijn nek, trekt mijn hemd uit de broek
en streelt mijn buik.
Laat nu de schemer maar komen. Voelen is genoeg.
Ik ben een broekbewapperd mens aan de dijk en sta zomaar in
bloei.