N.O.Palet, 2013, boek 108, pagina 88

Eigen wil

Als ie fluit, vallen zijn tanden eruit, dat is beter voor het geluid  –
zong het in mijn hoofd. Ik kreeg het er niet meer uit, het was ka-
merbreed gevuld.
Ik kan dus lachen om zoiets onnozels, mijn lachsmid komt niet
van ver. In een geordende wereld ben je verplicht enig afstand te
nemen van serieuze zaken. Anders red je het niet. Jezelf op de hak
nemen hoort daar ook bij.
(N.O.):
Maar als je palet je in de steek laat door niet ontvankelijk te zijn,
ervaar ik zoeis als verraad. Mijn kroon verdwijnt in een bos bloe-
men, mijn blijdschap verliest zijn geur. Ineens is je palet een naar
monster, je gaat er van stinken, het rot aan jezelf. De dichte deur
is ook nog eens op slot.
Je ogen zijn dun geworden, maar je weet nog van schone tempels
waar vloervochtigheid je doet wankelen. Pas op voor een spagaat!
Het wordt nu tijd dat we de baas te worden over het palet.
De kleuren moeten aandragen. Al het stijfzinnige gaat eraan. Zelfs
modderglansen willen sprankelen. Kleuren die vruchtbaar zijn moe-
ten oevers vinden. De ijdele roem wil beslapen worden met het
geoefende groen. Anders wordt het nooit wat.
Ook:
Het palet heeft de elegantie van een wendbare kont en is gewassen
door pigment.

Afdaling, 2013, boek 108, pagina 68

Een beetje scheefte kan geen kwaad

Hoe men ook de tongen aanvuurt, het wankel spel van evenwicht
zal alle lust bederven. En waar beland je dan? Waarschijnlijk op
een stukje hier en daar. Daar is altijd wel onderdak en applaus.
Op dat plekje word je vanzelf stiller, de dood loopt al in de straat,
bij wijze van.
Een beetje overdreven gesteld misschien, maar alles kleumt zo
bij elkaar, het drentelt in de hal. De joviale wereld is te groot voor
iedereen, er zijn drempels te nemen. Drempels en verstandigheden
maken soms benepen zegeningen. Vraag het maar aan de gelovigen.
Blijf dus rustig op je scheve balkje staan, zolang je je niet beweegt
is er niets aan de hand.
Ik vraag me trouwens wel af wat nu het verschil is tussen schuin en
scheef. Het eerste is misschien meer vulgair, dubbelzinnig, terwijl
het tweede meer afwijkend is, een schilderij hangt scheef. Beide is
ook hetzelfde. Wonderlijke woorden.
Daar sta je dan met je holle maag, open hart. Je gedachten doen
vlag en wimpel, zo stroom je je station uit en kaatst in gedachten
naar je geliefde plek. Je smijt je vriendin tegen de muur en roept:
Ik denk wat mijn hand voelt, dus lul niet aan mijn hoofd!
Je schrikt van jezelf en je vriendin, is zij het nog, verweert zich met:
Kalmeer toch, je bent gewoon een potje verf dat overkookt!
Zou een Belg nu zeggen ela, je neukt de waarheid?
Denken is een daad blijkt maar weer.

Drie mannen, 2013, boek 108, pagina 38

Positie

Het gebeurd al. Iemand had grote haast op weg naar een afspraak
en raakte buiten zichzelf. Hij snelde te hard door de stad en dan
beleef je niets. Dan sta je ineens alleen. Het overkwam meerdere
mannen en zo kwam het dat ze ineens met z’n drieën op een hoek
stonden, dus ze waren niet meer alleen. Wonderlijk hoe dat soms
volkomen besluiteloos kan gaan.
Zover zijn wij gekomen, zeiden ze tegen elkaar en vonden dat meteen
heel grappig. Laten we proberen er even stil bij te staan, zei de eerste.
Ja, haakte de tweede aan, net als een wandelaar doet. Weer gelach.
Zullen we zonder gedachten doen? vroeg de derde. Dat werd niet
grappig gevonden, want het was te bekend, ze deden nooit anders.
Laten we een sigaret opsteken, riepen ze daarna in koor. Niemand
was meer ontheemd. Het vuur werd rond gegeven. Ze keken elkaar
soms schichtig aan bij het uitstoten van de rook.
Maar hoe lang duurde dit geluk? Verpletterend kort, vijf minuten.
Na de sigaret holde ieder op zijn beurt weer als vanouds naar een
zogenaamde afspraak (zonder de weg te vragen).
Alles verliep weer verder, zonder gedachten, zonder richting, zonder
verleden. Soms is het leven in complete herhaling, totdat je een ver-
rekijker pakt, scherp stelt, het perspectief volgt tot in het verdwijn-
punt.