Spia (spiedster), 2001, tekening, A4

Ingewikkelder dan gedacht

De tijd klontert.
Voor de meeste mensen vliegt of kruipt de tijd, maar zij had ont-
dekt, door berekening, dat tijd ook kon klonteren. Dat wil zeggen:
de muzikale tijd.
Noten. Maten. Ritme. Regelmaat. Ordening. Rust.
Als de regelmaat ontbreekt, ontstaat er iets onverwachts, wist zij.
Dat onverwachte is natuurlijk op zijn mooist als je het echt niet
meer verwacht.
Dan komt de grootste emotie los.
Kom laten we herrie gaan maken, maar dan ongeordend en niet
doen alsof een menselijke stem een viool is.
Klontertijd, oneindige tijd, zee van tijd.

En als je dat niet kan?
Dan sop je op een glibberig terrein en daar kun je maar beter niet
komen. Een wensdroom kan dan al gauw omgezet worden in een
diepe vrees.
Het oor wil wel luisteren, maar gelooft niet niets zomaar. Fatale
vanzelfsprekendheid maakt onttakelde klanken. Ruimte en tijd ne-
men je in bezit.
Binnen één minuut is al je schoonheid bedorven, weggetikt in wan-
beheer.
Voortaan ben je je eigen tegenhanger. Je praat roestbruin en kraakt
maar door.
Je zit in een klinkend bederf. In deze laatste minuten doe je modern
geheimzinnig; je gaat gluren. Die trage, vage klanken sterven weg
als een muzikale levitatie.
Glibberig terrein zweeft zwaar.
Nogmaals: daar kan je beter niet zijn.

Duits hout, 2007, acryl, 100 x 80 cm

Op een ochtend

Hoewel ik binnenzat ademde ik buitenlucht. Niets, maar dan ook
niets, ging verloren. Ik was trots op mijn schone bronchiënborst.
Mijn ogen dwaalden door de kamer tot ze eelt kregen.
Een grote berusting, die ik snel wou vergeten, daalde in mijn lijf.
Ik moest blijven opletten.
De oude diepbruine balken, trotse plafonddragers, drukten mij
zonder waarschuwing nederig neer. Uiteindelijk kon ik mijn gezicht
en de rest versmallen tot een dunne streep en verdween door een
kier in een nieuwe droom:

Wie is van hout?

De vreemde wereld bleek, toen ik later in de stad liep, als twee
druppels water op de mijne te lijken. Misschien hier en daar een
beetje groter. Veel gebouwen kende ik al zonder ze eerder te heb-
ben gezien. Zoveel lelijkheid naast zoveel moois. Altijd.
Er was iets vreemds in deze stad. Alle mensen die er woonden
waren uit bijzonder hout gesneden. Duits hout! Sommigen hadden
nog wel een roodachtige, Nederlandse blos.
Het maakte me nieuwsgierig, voelde me groeien. Toen ik op een
dag groter was dan de meeste huizen, zag ik bovendien ook dat die
mensen nog een grote glinsterende parel op hun hoofd droegen.
Welke strijd was hier ooit gevoerd?
Het antwoord was in zekere zin eenvoudig: er leefden geen kleine
kinderen meer in deze stad. Er was gemoord! Voor straf waren alle
volwassenen nu van hout…
Ter geruststelling: na honderd jaar zouden de kinderen weer terug
komen.

Rood hoofd, 2011, tekening, A4

Taalstem

Een schrijver wilde een mooi verhaal vertellen, maar was niet zo
goed in uitgesproken woorden. Behoedzaam probeerde hij zijn o
zo originele stem te vinden.
Maar helaas, ergens in de taal, ergens tussen een paar woorden
bleef hij steeds steken. Hij voelde zich voor een schutting geplaatst,
hoorde wel het leven, de bewegingen, het geluid van anderen, maar
verder bleef het stil. Als hij niet door was gegaan met mooi te schrij-
ven, was hij nu al lang gestorven en vergeten.
Hij zette echter de deur van de troost open en kreeg een rood hoofd.
Hij had het daarna helemaal gehad. Nooit meer een boek uit de bieb!
Nooit meer lenen! Boeken werden alsmaar smeriger!
Het meest vieze wat hij ooit had meegemaakt was een boek waaruit
teennagels dwarrelden. Wat een verknipt idee! En het was nog wel
een streekroman!
Vaak legde hij het geleende boek halverwege weer weg. Woorden,
zelfs hele zinnen bleken weggebrand door uitgedrukte sigaretten, on-
verwachte, onsmakelijke geuren stegen op. Wat voor lichaamsvocht
was dàt nu weer?
Mensen zijn spoken wat boeken betreft en zielig ziek.