Verdampte liefde, 2005, tekening, A4
Even warm leven
Het is de aarde die drijft en rolt door de mensen.
Het is de weg die rolt onder het verkeer.
Het zijn de woorden die de hersens maken.
De mens is een kermis, compleet vol vibrerend kabaal.
De meute en de massa loopt graag in het badende licht van de
kleurige schijnwerpers. Het elektronisch kapitaal doet de rest.
Zelfs de mensen van hoger niveau verliezen even hun hoofd en
kopen onverwacht de zachtste kaneelstok.
Ze worden snel verliefd op de roes. Denken niet. Dan te denken
dan te doen ketst in de ruimte. Zo doen mensen.
Een te gekke conversatie volgt: die kletst die zwetst. Je kan het
stadse geneuzel dwars door een dikke deur horen. De nieuwe
bezetters rekken zich loom en wellustig uit, ze maken van ieder
plein een slordige stapelplaats.
De successievelijke kluwen van het reële krijgt een zwaar toeval.
Draag meer vuur aan!
Draag meer water aan!
We zullen branden, we zullen verdrinken!
Dit schreef mijn onverbiddelijke hand in 2005.
De hand, die zich even dronken aan de wereldrand verdrong.
(De andere hand bleef rustig op de rug)
