De weg, 2015, computertekening

Het beste

Buiten het montuur van de tijd luidt de herinnering, die altijd op
zoek is naar storm. Pas op voor de heimweepolitie, die is dan erg
actief, zij willen al je vingerafdrukken verzamelen. Ze weten de weg.
Maar goed, als het laatste licht valt en we afscheid hebben genomen
van de boomtoppen, dan kunnen we heerlijk verder golven op het
kompas van het hart. We voelen ons in de nacht snel meer dan
jeugdig en varen graag op die hitsige heuvels mee.
Laat mij dan je blinde gids zijn, in de nacht heb je immers geen zicht
nodig. Ik kan de sterren laten schitteren in het nachttheater. Ik laat
de hemel in de vijver likken zonder dat je het merkt. En dan is het
voorwaarts! tot diep in de morgen. Je zult spreken in de kwaaktaal
van een kind en met grote passen ben je in één nacht over de top
van de hoogste berg. Het is een gave, ik haal het allerbeste in mensen
naar boven, mijn krassende torenkraaien doen de rest.
Kijk, nee kijk maar niet, ik loop nu recht op je af. Als leidsman van
alle wegen weet ik maar al te goed dat het boek der aarde nu open
ligt. Ik laat iedere sneeuwbui tot vonken omsmelten door mijn energie.
Je hoeft alleen maar toestemming te geven en alles wervelt oneindig
rond. Er is altijd een weg.

De dag, 2013, computertekening

Kringloop

de tuin biedt
haar vochtige schoot aan
het is nog vroeg
maar daar komt
de hongerzon aan
zij bestormt het gras
stormen om te stillen
een rijke damp volgt
de zon bepaald altijd
zij is opperzon
volgegeten schijnt zij
stijgend, hoog, fel
dag zon

voortvluchtig
is de hete zon
het is al middag
maar daar vliegt
de witte dek-wolk
zij hapt de zon
hap hap donker
een rijke bui volgt
de wolk bepaald altijd
zij is lekkende lui
brakend plenst zij
de zon vrij
dag zon

zoveel zon
zoekt bleke maan
de avond valt
maar daar komt
de zware hemel
zij vervaagt licht
contouren stommen
pas als de maan
de zon wegschopt
is alles weer leuk
de tuin ontwaakt
en pakt de zon
dag maan

Figuur op linnen, 2014, computertekening

Indruk

Het eerste woord wat bij haar opkwam was wellicht.
Wellicht kwam ze hier voor de eerste keer ten volle in de ban van
de wondere kracht van het abstracte. Natuurlijk was het niet de
eerste keer dat ze een tekening zag of de wellustige verkrommingen
mocht aanschouwen. Wel was het de eerste keer dat ze overstuur
raakte van dit oververhit stuk kunst.
Gek genoeg bleef de aantrekkingskracht in takt toen ze iets verder
weg ging staan. Soms kent kunst kennelijk geen afstand en krijg
je het gevoel van: morgen zal misschien alles anders zijn!
En de kunstenaar/maker zelf?
Die keek even om zich heen en stortte zich geheel op weggegleden
onderwerpen. Snel gaf hij er een ongekende sensualiteit aan, met
veel, heel veel warmte. Deze periode noemde hij meestal inkom.
Daarna zag hij pas wat hij had gedaan in zijn tovergrot.
De betekenis werd achteraf gezocht en gevonden: een oer duister
fluwelen mantel toonde het voorspel van een orgel en klom langzaam
naar een verre horizon.
Dat moest genoeg zijn. Daarnaast nog een raadselachtige titel, dat
doet het altijd goed (it’s not bla bla bla, verkort tisntbla).

Zij dacht daar natuurlijk niet aan. Zo gaat dat nooit. Zij vermoedde
dat de kunstenaar gewoon even was weggedroomd en met zijn ogen
de oppervlakte van zijn studio aflikte.
Wat op zich eigenlijk ook weer waar was.
Ze had er wel degelijk iets van begrepen (wellicht).
Kunst liegt immers nooit.

De deur, 2014, computertekening

Vreemd

Een mens laat zich graag likken door licht en geluid.
Als je daar bij stilstaat is dat op zijn minst vreemd.
Vooral omdat één oog al diep in de huid kan boren.
Dat laatste is immers nodig om in de diepte van hart en nieren te
komen. Je moet het proeven om geen ijspegel voor elkaar te blijven.
Zijn lege, gouden kaken vingen niets meer op. Hij schaamde zich
omdat hij niet goed had opgelet en was gefotografeerd tussen de
dronken vrouwen. Wat een mens al niet moet ondergaan! Het hete
hoofd werd dus vlammend rood.
De mens is iets wat nog begonnen moet worden. Overwinningen en
zegetochten krijg je niet zomaar cadeau. Dus haalt hij zijn neus uit
de vuilnisbelt en wordt later een held door tegen de vrouwen te
zeggen dat niet vet vlees goed vlees is.
Zij zijn al te graag slank en struikelen niet over zijn minnespel.
Hun zachte, roze buiken gaan er hemels van glimmen en zetten
vol op. De spanning stijgt.
Maanden later blijkt de zon een natte neus te hebben. Onverwacht
baren ze hun kind. De hartlijn kent nauwlettend de melkweg.

Herfst, 2015, computertekening

In het licht van het blad

Het licht had een overdreven slappe kleur gekregen, een vaal en
groezelig beige. Daardoor leek de ruimte tussen de dingen groter
dan normaal. Ook klonken de geluiden gescheiden van elkaar, maar
dat had wel mee in de herfst. Als je ze hoorde stopten ze abrupt,
alsof er iemand was die alles afbrak. Vreemd genoeg voelde alles
wel warmer aan, het werd nooit een onverdraaglijke hitte.
In die atmosfeer sloten alle bloemblaadjes om een nieuwe, mooie
compositie van de ruimte te maken. Licht en kleur kunnen soms in
onderling verband onverwacht verfrissend uit de hoek komen, daar
mag je naar verlangen.
Ik dacht ook dat de herfst alleen maar kon heersen omdat hij de dag
achter zich liet. Zonder iets te zeggen natuurlijk. De herfst is nogal
donker, vochtig, heimelijk.

Het duurt even, maar dan merk ik mijn andere gevoel. Het is een
bijzonder sterk en beminnelijk gevoel, ik ben vrij. Niets kan mij
meer afleiden, het interesseert me niet of alles nog op zijn of haar
plaats is. Ik ben één met de tijd. Mijn tijd.
Dan komt er zomaar een soort beloning aan, ze is alleen voor mij
bestemd. Ik voel me licht gestreeld in mijn ijdelheid, maar doe of
het de gewoonste zaak van de wereld is. Wat dan volgt is een
prettige wijze van diep gevoel zonder moeheid.
In het licht van de herfst ben ik de koning, dan vergeet ik zelfs
mijn intellect, omdat ik met alles leef door niet te denken.
Soms denk ik dat de herfst mij bemint. Dat zal wel te dichterlijk
zijn.
De herfst vindt me hoogstens sympathiek.

Nachthuis, 2015, computertekening

De terugtocht

Dat is het mooie van de nacht: nog niet weten waar je bent.
Toch ben je aan het reizen. Je beide benen bedienen de pedalen.
Je hoofd zingt een mooi Per Strada lied. Voor altijd onderweg.
Dit is mijmertijd. In de nacht rijd je je eigen platte tekening in.
Je rijdt in een anonieme eeuwigheid, die nooit kan tegenvallen.
Later, als je bent uitgereden, wordt je wakker in het schone daglicht.
De versmalde rivier verandert in goede wijn.
Een nachtelijke reis is zoiets als het ontstaan van leven: het wordt
niet gehoord, niet gezien. Je weet niet of het leeft of dood is. Alles
wat verwekt wordt is niet onmiddellijk ontdekt of is nog niet herkenbaar.
Dat weet iedere kunstenaar.
De tocht wast zich met veredelde zeep, omdat hij geen dweepzuchtige
stijfkop is.
Op die manier bestaat er geen rancune, maar alleen maar fluitend
furore. Het verdriet blijft achter in de deinende golven, terwijl je mooi
koeterwaals zingt. Je geeft jezelf lichte oorvegen om goed bij de les
te blijven. Prietpraat is voor een ander, niet voor jou.
Als fijnproever of dichter bezing je met groot genoegen de zwarte
nacht. Nooit is het te diep. Je hoorn weet zijn weg in deze grote ver-
schoning. Jouw aureool raakt het onbewaakte, schudt de kleuren van
het radeloze.
In de nacht ben je vuur op water.
Dat kan.
Het houdt de bron schoon, voor later.