Save Your Face, 2014, computertekening

Gestreeld, gekrast

Hij vindt een weg in zijn oude woorden. Op zich knap voor
een warhoofd.
Als het er van komt laat me het dan ook zeggen, is zijn idee.
Laat me dat zeggen en antwoord dan niet. Vooral stil blijven.
Pas als ik over je haar strijk en niet vraag wat je nu voelt,
kan je voelen wat je wilt en dan is het ook zo.
Dan pas laat je de momenten van oude bekenden los. Dan kan
het feest beginnen. Het feest van het mierzoete vocht, dat echt
niet naar water smaakt.
Als je weg bent van woorden is de vrijheid op zijn grootst. Zeg
dan niet dat er niets is of dat je je alleen voelt. Die weg leidt naar
een somber dal. Je bent nooit alleen als je mij ziet.
En als ik dan nogmaals over je haar strijk, voel je dan mijn koele
hand op je hete, bezwete hoofd?
Kom laten we naar buiten gaan. De herfst krast de bomen. Het is
wild wandelweer. Buiten zal je afkoelen. Ik zal je niet alleen laten,
ik ga altijd met je mee.
Buiten zullen we bladeren vangen in het feest van de wind.
Het is ook feest omdat ik je niet raar vind. Nooit!
Ik zal een foto van je maken en er later na kijken als je er niet
meer bent.

Half om half, 2015, computertekening

Zo kon het ooit / ze kon het ooit

Zij had hem stil, doch hartelijk lief, zoals ze dat vroeger zeiden.
Hij was een hartendief, ook al zo belegen, ouderwets.
Dus konden zij met volle vreê recht vertrouwelijk praten of
zoiets. Speculeren met veel gevoel. Zo kom je een eind.
Waar? In het landhuis uiteraard.
De nacht omhulde de top des wouds.
Het paartje koutte er vrolijk op los, van heerlijk weer en de lelijke
kanten des levens. Men herkauwde het geheellijk. Wel meer dan
duizend wissewasjes passeerden het gevoelige oor zonder dat het
een rel werd.
Geld en deugd was toen o zo schaars, onverstand iets raars.
Vele complimentjes passeerden oogverblindend. Het was een waar
genot. Niemand brandde zich aan het koude water.
Later bleek dat ze in armoede stierven, omdat ze beide twee linker
handen hadden.
Daar krijg je subiet geen schatergrijns van.
Wat morgen rood! ’s Avonds dood!
Haar hupse gezichtje tolt een laatste minnedichtje.
En de kat? Die krolt aan heur voet.
Komt alles toch nog goed.
Toentertijd kent geen tijd.

Paletvrouw, 2015, computertekening

Hoor haar

Ik heb een vrouw gekend met een afwerend hoofd.
Je zag altijd haar donker kant door de kleur van haar haar.
In haar nek zag je het trillen van het licht in de aders van haar
rode slijk, zoals ze haar eigen bloed noemde. Haar vingertoppen
zaten vol emoties. Je vermoedde een kloppende lip zonder haar
te kussen.
Ik had haar graag willen zien, maar zij draaide zich op tijd weg.
Hoe kan je zo’n vrouw bereiken/breken?
Een ex-vriend legde wel eens trieste woorden op haar botten.
Dan moest ze zich uit te grote nieuwsgierigheid wel omdraaien.
Helaas was de vreugde maar kort. Te kort voor een echte studie.
Voor je het wist was ze al weer afgedraaid.
Zou je haar kunnen veranderen met het opleggen van een zachte,
intelligente hand? Het was het proberen waard.
Die nacht omringde de warme hand het koele hoofd van de vrouw.
Rondom leek het te gaan regenen (stel je er maar een dikke, grijze
lucht bij voor).
Daarna opende de hand-man zijn hand en haalde een sinaasappel uit
haar voorhoofd. Dat was de verklaring van haar afwerend hoofd.
Hij gooide de geplukte vrucht hoog in de lucht, het fladderde als een
net herstelde vogel vervolgens wild zigzaggend weg.
Zal de vlucht van de sinaasappel haar veranderen?
Of is dit gewoon een raar verhaal verzonnen door een gek?