Diagonaal stel, 2012, schets

Bewaard verleden

Midden in de wereld staan en het heden als een ruïne bekijken,
dat is een hele kunst. Of misschien valt het ergens ook wel mee.
Je hoeft alleen maar de geschiedenis te verbeelden en de erfenis
van het verlies te inventariseren. Probeer het maar eens.
De ruïne is altijd al een fotogenieke hit geweest, dus dat zit wel
goed. Beelden van de restanten van het heden is iets meer voor
surrealistische geesten. Die weten wat oneindigheid is. Van alle
onaffe tijden zijn zij de baas.
Over foto’s gesproken, hoe doe je dat: een foto van het heden
maken? Half verleden half toekomst in een diagonale vorm?

Op het moment dat je klikt is het heden gelijk verleden geworden.
Elke foto is vanzelf een Momento Mori, omdat je het moment hebt
vastgelegd, je zette de tijd stop. Aan de andere kant wordt datgene
wat aan de tijd onttrokken wordt, ook bewaard in de foto.
Een foto is dus het heden van toen, dus toch een stukje heden.
Een foto mummificeert. Die eigenschap heeft hij gemeen met het
museum.
Het blijft intrigeren dat heden, zeker met de blik vanuit het
verste uitkijkpunt.