The Plain Truth, 1987, solo expositie Voorheen Schoolholm, Groningen (uitgekraste kalk op raam)

Rondom de vensterbank

Ziehier een dolfijn. Ziehier een verlaten ziel, een iederdier.
Het zeldzaam goede van dit moment blijft onopgemerkt, ondanks
mijn zicht hierop.
Wat hier gebeurt is duurzaam en raakt nooit uitgedoofd.
Misschien is het vrij staren in de verte wel het mooiste nul-moment
van je leven. Misschien is dat het moment dat je hersens zich gaan
hergroeperen, er was even tijd, alles wat niet meer van toepassing is
wordt verwijderd. Niet definitief, dat zou zonde zijn, maar ergens
diep, ver weggestopt voor nog bangere dagen.
Deze dolfijn heeft even geen wolfshonger, zij strijkt haar gladde
lichaam glibbersoepel. Een miezerig bootje voert al haar gedachten
weg in een wellustige, woeste oceaan. Dolfijnen kunnen fijndenken.
De vlezige kleur van de hemel maakt alvast de nomade van de
liefde wakker.
Ik ben hier een starende man en getuige van het onverholene.
Later zal ik er over vertellen. Niet nu. Mijn stem is nog niet levend.
Nu blijft nog even nu.
Of was het toch al toen geworden?

Familiegeheim, 2005, boek 87, pagina 55

Egovriend

Ik weet niet waar mijn huis en tafel volgend jaar staat om deze tijd.
En dat is maar goed ook, zo blijft het leven vol verrassing zitten en
kraait de haan niet naar zijn doos vol treurnis.
Liever laat ik de wakkere knuppel waaien in het hoenderhok.
Het dak en de muren stromen vanzelf een keertje weg om ergens
anders weer met veel beringde handen iets nieuws op te bouwen.
Soms word ik in mijn oude ik opgeblazen wakker uit een droom van
de laatste zware loodsen. Ik tril dan nog een kwartiertje na en dan
weet ik niets meer van die dromen, dan doe ik mijn andere ik.
Ik herinner mij de liefde, de getekende gevechten, de eenzaamheid.
Het is verleden, sissende bloemen gingen groeien. Op mijn bevel
rijd ik verder. Ik jaag naar nieuwe letters voor mijn verhaal. Doop
me in vrije muziek. Overal stroomt mijn oog en oor. Laat nu de zomerse
lavendel maar geuren!
Ik zal de kracht van water en aarde zo goed mogelijk doorstaan.
Voor aangeschoten wieken is nu geen plaats.
Luister: ik heb honger!
Hier gaat gaat het tenslotte om: eten om niet gegeten te worden.

Der Mahler, 1984, acryl, 40 x 60 cm

Kleine man

Hij weet het zeker deze keer, hij is zijn eigen reus. Hij kan een rots
als pap met één hand doen splijten.
Met die stemming gaat hij eigenmachtig op stap. De buurvrouw van
boven kijkt hem hoofdschuddend vanuit een raam na.
En als hij dan tot slot zijn vaste kroeg heeft herontdekt klont hij aan
de bar vast, terwijl hij van zijn eigen schaduw geeuwt.
Hoezo oude reus? Hij is een nachtman.
Zo de boter in een warme pan smelt, zo zal men blijven praten tot
de kroegbaas de bel luid voor het rode licht, terwijl de muziek
nog maar net in het brein zit.
Het alarm komt boven de harde muziek hard aan. Ineens wordt de
wereld zo zwart als de pit van een net uitgeblazen kaars. Het volk
loopt op vers gesneden pantoffels weg. De reus valt tijdelijk neer en
lijkt nu meer op een weke, slappe knaap, naakt als proppen natte
watten.
Hij had net iets te veel geoefend in zijn veelvoud.
De verstilde sfeer wordt even niet meer door hem aangeblazen.
Hij is zijn eigen horizontale grondtoon geworden.
Het is lang nacht.

Studie tot inktzwam, 2012, boek 101, pagina 52

Donkere fase

Kunnen vreemde dingen eigenlijk wel bestaan of is het alleen
bedoeld als een raadsel voor de zielige ziel?
Als droom en werkelijkheid door elkaar lopen is het dan wel echt
of alleen een donkere afspiegeling van een zwarte fase?
Ik zou het niet weten. De herinnering overspoelt mijn wildste
gedachte, creëert chaos. Een wonderlijk geluid blokkeert mijn oor.
Ik sluit mijn ogen kort, ben even schijndood. Daarna kom ik weer
tot lief leven en was ik even deel van een zwaar beschonken schim-
menspel.
Een akelig koude, zwarte waas neemt de diepe nacht in beslag.
Alleen zijn bollingen kaatsen nog het blinkwit van de dag.
Verloren katjes doen hun blanke pantomime. Het gebaar waarmee
ze hun uitgebloeide hoofdjes in de nek gooien is deels geheimzinnig,
deels door de natuur ingestudeerd. Soms buigt een tak diep naar de
tafel, alsof ze een gesprek probeert op te vangen.
Vervolgens beeft ze geschrokken terug, verbleekt tot het witste wit
en verstard stijf in de vaas. Daarbij hoorde je nog net een handen
wassend, zepend gebaar.
Gelukkig went een mens aan alles.

Zwarte lente, 2015, boek 113, pagina 67

Leven

De plant had nog het meest van een levend beeld met opgeheven
hand. Je verwachtte dat in die hand kort van te voren nog een glas
bier had gezeten, nu was het meer een rug van klei.
De winter was klaar en de lente maakte korte metten met de ruimte.
Niks bleef overtollig. Het maakte hem warm. De langzame looppas
van de kou was voorbij.
Elk nieuw geschapen beeld kon gelijk zelfstandig bestaan en raakte
snel vertrouwd met de nieuwe omgeving, werd vriend. Hij glimlachte.
Hier ben ik – zei de nieuwe plant – en er is geen ander beeld van de
dood dan een levend beeld.
Stevig bleef hij staan tussen de voortrazende vluchtigheid. De natuur
heeft een sterke natuur en begrijpt een stevig lichaam, dat zowel in
je geest als in je handen thuis hoort.
Drie geheime wachtwoorden spuwden een wachtwoord na elkaar,
zodat ze gelijk konden oversteken. Het geluid van een lekke goot
tikte ritmisch zijn weg. De wind is als honingstroop tussen personen.
Hij ademde vrij.
Vissen in de vijver kwamen naar boven, zochten zuurstof.
Een ontblote borst gaf gul melk aan de maan. Dierbaar geluk.
De ongelovigen voelden de warme lucht vol angst. Hun ogen vlogen
op, vergingen tenslotte. Lente maakt blind.

The art of side jobs, 2015, boek 113, pagina 66

Taal

Iemand stond geruisloos voor het licht van een raam.
Wilde een dankwoord uitspreken, maar mistte klank en ritme.
De tijdelijke beginletter was te tijdelijk en zwom weg. Stabiele
massa verdween in het veld. Het klankspel was vooraf, bleef
over, associaties verhuisden constant. Openingszinnen die alleen
moeten aansporen, experimenteerden voluit. De korte A kreeg
niets met zijn aanblaas H. Het vrije woord regeerde.
Elke drummer zou nu een slag op zijn bekken geven, zodat de
solist de volgende zin af  kon maken, maar ja, er gebeurde niets,
het toeval heeft kennelijk ook zo zijn grenzen.
Wat overblijft, is het streven. Pardon, een streven.
Iemand verdween uit het licht van een raam, stond even stil in
de tijd.
Toen ging hij verder met zijn bijbaan: leven.