Black Blush, 2013, boek 110, pagina 16

Zwarte blos

holle lichtschuwe letters
knuppelen de lippen niet
zij modderen schaduw
zij kuchen blubber

vertel je geheim
zeg je schadelijk loflied
schreeuw je geweten
en ik fluister mee

waarschuw geen waarschuwer
je hoeft niet op te passen
voor je golvend gevoel
die murmelt mooi mee

slaap gerust buiten ijstijd
er is geen aards paradijs
alleen antieke bazen
geloven in gongslag signalen

Koude maan, koude man, 2005, tekening

Aan het eind tunnel

De klok aan de overkant gaf de schrijver een gezicht.
Zijn boek was zwaar als een te groot anker bij een te klein schip.
Goede gesprekken bleken steeds onmogelijk. De woorden waren
op of dreven de hele nacht op een diepe, donkere zeeën. Nee, hij
was geen vrolijk man. Al het gelach viel in een akelig lege kom.
Voor hem hing de zon aan een grote, stalen slagershaak.
Plotseling vroeg de schrijver zich af: Wie weet de greep van liefde?
Van schrik werden alle groeiende bomen kleiner en kleiner en kwam
er een opening aan het eind van de tunnel. Hij werd reisgenoot van
zichzelf, hervond het genot. Zwarte torenkraaien vlogen gehaast weg.
Zijn dwaalspoor wilde niet langer leven.
Bij een bron vond hij een vergulde pil. Zijn herinnering begon wild
te blaffen, maakte dat een regenboog verscheen.
Na wat afslagen vond hij een geliefde van vroeger terug. Ze had zich
zolang verscholen in een wervelwind, tussen alle dikke brieven.
Samen lieten ze de grijze haren voor gaan en stonden in de nacht
als lepeltjes naar de volle maan te kijken, terwijl ze tegelijk dachten:
O mooie maan
ik ben weer terug
weer ben ik
nu is er minder afscheid
dan opnieuw weerzien
minstens één keer minder
Het was een refrein van een oud lied dat ze uit het land van ooit nog
kenden.

In bed, 1968, schets ( Hermien )

De natuur is natuurlijk

Op een ochtend opent zij het raam.
Verschrikt fladderden de vogels op. Ze kijkt ze verbaasd, nog half
slapend na. Ze wist niets van haar morgenmacht.
In deze verdwenen, onzalige zomer heeft ze wel wat anders aan haar
kop: ze denkt te veel na…
Alleen een heel sterke kop kan dat verdragen, en zo sterk is ze niet.
E heeft te veel tijd kennelijk. Te veel denktijd is ongezond voor een
matig mens.
Zo vroeg ze zich af of vogels bomen seksueel vinden. Het zal wel niet,
maar je weet het niet, waarom zitten ze er zo vaak in?
En hoe zit het eigenlijk met de bloemen? Is hun libido gezakt als ze
verleppen?
Iedereen heeft zo zijn problemen. Je moet sterk zijn om er goed
tegen te kunnen.
En als ze een gekreukeld hemd heeft en ziltig ruikt is ze dan nog wel
natuurlijk? Of moet ze dan terug naar bed met een zucht.
Ach, de natuur vraagt zich niets af, de natuur leeft.

Atelier Bremsingel, 1968, olieverf, 80 x 80 cm

De natuur leeft

Als een schilder leeggeschilderd is, rest een ongeschilderde leegte.
En als die ongeschilderde zich ontpopt….ja wat dan?
Dan was de schilder lui en gaf hij niet alles en was dus helemaal niet
leeg. Net als bij een ogenschijnlijke lege tube verf kun je, als je je
best doet, altijd nog wel een klein kwakje produceren. Hamer het er
desnoods met flinke klappen uit! Niet doen is zonde.
Maar in de verstomde, lege wereld zwijgt men meestal als het graf.
Het beste kun je dan de natuur gaan bezoeken, die zwijgt zo mooi.
Er gaat een min of meer genezende kracht van uit..
Ook is het plezierig te merken dat grote leegte geen details kent.
Geen bombarie van elektrische gitaren of het geluid van scherp
snijdende orgeltjes. De natuur haalt niet uit, de natuur is stil van
nature. De natuur heeft alles al verteld, ziet alleen maar.
Op zo’n stilte kun je heerlijk studeren en sjamanen als je er van
houdt. De liefde komt dan vanzelf om de hoek kijken.
Na een lange, slapeloze nacht zie je ineens zonder moeite de
schoonheid van alle grenzen en al snel laat je je heupen, borsten,
billen genieten van het meest frisse lentegroen.
De natuur blijkt heel kijkkleurig en fris te zijn.

Breihuis, 2013, boek 110, pagina 12

Afscheid

Hij komt van het land met de mist in de greppels, waar het koude
stoom de heesters lieten rotten. Men zegt zelfs dat dit het land
was van de hees huilende honden, maar dat geloof ik niet.
In elk geval is het waar, of schijnt het waar te zijn, dat in dat botte
boerengehucht hier en daar, onder de vliering, dienstmeisjes thee
liggen te drinken in het bijzijn van hun spekvette baas.
Vreemd is het daar niet, het is een oude volksgewoonte waar de
boerin best mee kon leven. Tenslotte gaf het minder druk op haar
ketel.
Wezenloze stroken land worden bewaakt door schele kettinghonden.
Die hebben al zo vaak geknield en verdedigd dat de ogen scheef in
de kop zijn gaan staan. Hun koppen staan moe van ontbering.
Toen op die dag de man met de zwaaiende armen het erf op kwam
had niemand eerst iets in de gaten. Het dagelijkse melken heeft hun
blijkbaar blind gemaakt voor iets dergelijks. Hij heeft dus vrij spel.
Pas als de lucht verontreinigd wordt door een overbodige bliksem
zal men misschien het hoofd even iets draaien.
Goed, die zwaaiman komt dus het terrein op met een houding van
ik beveel, dus beveel ik. Ik laat spiegels barsten, geen lamp brandt
meer als ik mijn mond open doe. Die houding.
Kazan, de plaatselijke kettinghond, is wel wakker, maar ziet dubbel
van ouderdom. Hij bromt gevaarlijk, maar is bang en kiest voor zijn
hok.