Atelier Bremsingel, 1968, olieverf, 80 x 80 cm

De natuur leeft

Als een schilder leeggeschilderd is, rest een ongeschilderde leegte.
En als die ongeschilderde zich ontpopt….ja wat dan?
Dan was de schilder lui en gaf hij niet alles en was dus helemaal niet
leeg. Net als bij een ogenschijnlijke lege tube verf kun je, als je je
best doet, altijd nog wel een klein kwakje produceren. Hamer het er
desnoods met flinke klappen uit! Niet doen is zonde.
Maar in de verstomde, lege wereld zwijgt men meestal als het graf.
Het beste kun je dan de natuur gaan bezoeken, die zwijgt zo mooi.
Er gaat een min of meer genezende kracht van uit..
Ook is het plezierig te merken dat grote leegte geen details kent.
Geen bombarie van elektrische gitaren of het geluid van scherp
snijdende orgeltjes. De natuur haalt niet uit, de natuur is stil van
nature. De natuur heeft alles al verteld, ziet alleen maar.
Op zo’n stilte kun je heerlijk studeren en sjamanen als je er van
houdt. De liefde komt dan vanzelf om de hoek kijken.
Na een lange, slapeloze nacht zie je ineens zonder moeite de
schoonheid van alle grenzen en al snel laat je je heupen, borsten,
billen genieten van het meest frisse lentegroen.
De natuur blijkt heel kijkkleurig en fris te zijn.

Breihuis, 2013, boek 110, pagina 12

Afscheid

Hij komt van het land met de mist in de greppels, waar het koude
stoom de heesters lieten rotten. Men zegt zelfs dat dit het land
was van de hees huilende honden, maar dat geloof ik niet.
In elk geval is het waar, of schijnt het waar te zijn, dat in dat botte
boerengehucht hier en daar, onder de vliering, dienstmeisjes thee
liggen te drinken in het bijzijn van hun spekvette baas.
Vreemd is het daar niet, het is een oude volksgewoonte waar de
boerin best mee kon leven. Tenslotte gaf het minder druk op haar
ketel.
Wezenloze stroken land worden bewaakt door schele kettinghonden.
Die hebben al zo vaak geknield en verdedigd dat de ogen scheef in
de kop zijn gaan staan. Hun koppen staan moe van ontbering.
Toen op die dag de man met de zwaaiende armen het erf op kwam
had niemand eerst iets in de gaten. Het dagelijkse melken heeft hun
blijkbaar blind gemaakt voor iets dergelijks. Hij heeft dus vrij spel.
Pas als de lucht verontreinigd wordt door een overbodige bliksem
zal men misschien het hoofd even iets draaien.
Goed, die zwaaiman komt dus het terrein op met een houding van
ik beveel, dus beveel ik. Ik laat spiegels barsten, geen lamp brandt
meer als ik mijn mond open doe. Die houding.
Kazan, de plaatselijke kettinghond, is wel wakker, maar ziet dubbel
van ouderdom. Hij bromt gevaarlijk, maar is bang en kiest voor zijn
hok.

Noot of adem, 1998, A4 tekening

Mooie woorden

Hoe oud moet je zijn om jong te blijven?
Waarschijnlijk moet je dan eerst het wanhopig verlangen uitzetten
en hardop zeggen dat taal en geloof belangrijk is. Pas in die wrange
machteloosheid levert je geest een bundel aangrijpende kunst.
Kunst hoort jong te zijn, jong van idee, niet van uitvoering.
Een niet uitgesproken conclusie is meestal van grote waarde.
Het zogenaamde modernisme moet worden achterhaald. Kunst is
zoiets als het verhemelte in de mond. Door die nadrukkelijke vorm
kunnen we de woorden zo uitspreken als we graag willen. Het is een
akoestische werkelijkheid, geen corruptie van het woord.
Een kunstwerk uit de mond vertoont iets wat  uitgesproken wordt,
het heeft het tijdelijke verlaten en is ineens monumentalistisch.
Anderen spreken natuurlijk van droomprojecties, slappe aftreksels
van het woord.
En graaf zo maar verder.
Als de lippen leeggeroofd zijn is het stil. Lekker stil.