Museo Silenzio, 2000, boek 75, pagina 27

Even stil

Kijk, daar hangt het, levensgroot.
Ik doe mijn handen in elkaar, voor op de rug. Steek mijn tong
tussen de tanden, glimlach. Ik kijk naar wat ik zoek. Er is een
aangename stilte.
Mijn rug is breed, mijn stem innerlijk, in deze uitgelezen ruimte.
Er heerst een soort denkelijk zwijgen. De woorden hangen aan
de wand, zij slingeren zich niet los.
Geluk is de verre, verleden tijd, we leven ons leven dromend. De
onhoorbare branding van beelden blijft stil. Een wolf zou hiervan
gaan huilen uit begeerte.
Mijn leeggepompte mond lijkt nerveus. Lijkt, want het is in feite
alles vergeten wat belangrijk was. Als je goede kunst ziet denk je
aan niets, het is een soort zijn. Er ging al te veel verloren in taal.
Dode takken in de keel versperren nu het gesproken woord. Het
lichaam laat het ijs branden uit onmacht en geluk. Ik geur hier
te midden van duizend kinderlijke winden. Mijn ogen staan niet
in de ijskast.
Tussen het haastige trillen van de lucht zag ik ineens mijn eigen
stilstand. Het lichaam botste van binnen geduld met ongeduld.
Even stil is soms een raar moment.

Verkeerd moment, 2008, A4 tekening

Gedachte

De kust in mij lag verder dan de kust, het was de kust voorbij de
tijd. Ik denk dat ik bij de kust dieper denk, de zee wenkt me daar,
maakt mij actief. Ik ben tenslotte een Waterman.
Als alles wat wenkt diepte en betekenis heeft is nog maar de vraag.
Vaak ben je ook een soort afgedwaald kind wat naar zijn moeder
zoekt. Haar onzichtbare aanwezigheid maakt dat je rustig blijft. Een
natuurlijke band is niet te verbreken.

Laats las ik dat iemand zich volkomen besluiteloos voelde. Dat vond
ik nogal slap. Als iemand zichzelf zo parkeert wordt het nooit iets.
Je kunt beter al zwichtend aangestraald worden. Je moet het grote
belang van de toekomst blijven zien. Iemand zonder gedachten is
niemand, dan ben je zonder richting, zonder verleden. Dan zie je de
dwarrelende vogels in de lucht niet. Zulke mensen vragen ook nooit
de weg. Ze blijven vastzitten in het verkeerde moment.

Er bestaan ook mensen die een verrekijker pakken. Ze wrikken
daarna de ellebogen in de goede positie, stellen scherp en het per-
spectief volgt als vanzelf tot in het verdwijnpunt. Zij kunnen zich
vervolgens losmaken en vastberaden het nieuwe perspectief in lopen.
Dat zijn de mensen die het altijd halen.
Daarna geven ze de verrekijker door met de woorden: kijk dat zijn
wij zelf.

Van Gogh is dood,  2013, boek 112, pagina 3

Berookte zonnebloemen

Van Gogh is dood. We hebben het niet kunnen voorkomen.
Hij had te veel woede in zich en kon zich slecht beheersen.
Zijn verf verteerde in het rookgat van zijn eeuw. Zijn volle hoofd
werd nooit meer aangevuld.
Laatst zag ik nog iemand met zo’n verfbespat hoofd. Zijn kwasten
waren uitgebrand (wat eigenlijk een zegen was voor de maatschap-
pij). Hij liep met de krant onder de arm aan de overkant en mom-
pelde flink in zichzelf. Hij groette niemand, toeristen die om een
vuurtje vroegen kregen alleen een boze blik. Onze in-zich-zelf-man
had geen tijd voor een praatje. Alleen een borreltje had nog kans.
In het café waren nog meer van die kunstlummels, die van louter
plezier de lege ruimte volkraaiden.
Aan de wand hingen de zwaar berookte zonnebloemen van Van
Gogh naast de verzoeken en spreuken.
Kom schenk ons een wijntje in. Ons tafeltje kent geen tijd en drijft
langzaam de nacht in.