Rood hoofd, 2011, tekening, A4

Over het rood

Peter belt Paula op.
Zij antwoord niet.
Wel is er een band opgenomen die zegt: Dit is 4527517, als je na
de piep een boodschap achterlaat, word je zo spoedig mogelijk
teruggebeld. Hij herkent de stem niet.
Peter spreekt in. Hij smeekt om vergeving en een teken van haar.
Een teken van begrip, goedkeuring. Een tweede piep dwingt hem
te stoppen terwijl hij nog lang niet alles heeft kunnen zeggen.
Hij wordt kwaad, loopt rood aan. Hij probeert het nogmaals. Nu
lukt er helemaal niets, de band is kennelijk volledig vol.
Daarna krijgt hij spontaan koorts. Zijn lip springt open, hij proeft
bloed. Hij is bij nader inzien ongelooflijk boos op Paula. Wat denkt
ze wel.
Hij wenst haar een langdurige, zeer onaangename pleuris.
Drie dagen daarna belt hij haar toch weer.
Zij antwoord niet.
Hij hoort wel een andere stem aan de andere kant, een mannenstem.
Vreemd, ongelooflijk vreemd. Zie je nou wel! De heks!
Dan gaat de telefoon op een onverwacht moment.
Hij neemt op en een vreemde onstoffelijk stem zegt:
Dit is 4527517…
als je na de boodschap…..
Het is zo eng dat hij snel de telefoon in de houder terug doet. Hij
wil het niet weten.
Die onwerkelijke smekende stem krijgt hij de hele dag niet uit zijn
hoofd..

Stamboom, 2013, bewerkte foto

Plaatsbepalend

In het algemeen zijn mensen goed van aardgeest. Ze vertonen
zonder mopperen hun zonnige schaduwen en zingen het liefst
volkomen naakt.
Af en toe verwondert men zich over eigen afkomst.
Na een lange stilte lieten je minnende verre voorouders elkaar
weer los, het zaadje was geplant. Tussen al het zwart van die tijd
horen hun zilveren oren veel nagereisd geritsel. Het meisje schikt
haar veertjes weer en glimlacht. De jongen slaapt al.

Toch was die daad van ooit plaatsbepalend. Een zonderlinge actie
is gauw gemaakt. Als ik mijn grote adem op laat staan zie ik in
mijn verbeelding dat mijn ouders hun wapens in het gras hadden
neergelegd. De wapens gingen geuren als het gras, net zo als hun
lichamen daarna geurig bitter en zoet werden.
Ze lagen daar luchtig in het luchtige. Hun krullen krulden samen.
Hun wangen werden rood. Hun wereld werd even één. Een nazomer
doet soms een kreupele vogel opvliegen.
Zo moet ik ongeveer ontstaan zijn die zomerse dag.
En later zong ik wild onder de wolken. Mijn voorhoofd was vol en
moest geleegd worden. Men keek verwondert en schudde het hoofd.
Nog later liet ik de tafel duizelig dansen. Zandverstuivingen vlogen
heen en weer. Men waarschuwde mij vergeefs en ik spartelde ge-
wiekst weg langs een wankele wenteltrap. Verderop lag immers de
open wereld. Mijn wereld.
Buiten het zicht raapte ik mijn vrienden op. We waren vaak in de
dolle dauw van de vreugde. Alleen de zon en de maan waren getuige.
Veel later na een web vol ragfijne ellende weet ik waarom ik naam-
loos ben gebleven: ik was te bloemrijk, had te veel bimbam kennis

Doodskleed Raveel, 2013, bewerkte foto

Nawalm (na de dood van Roger Raveel)

Hoe de dingen gaan is nu bekend, maar hoe ze moeten is heel iets
anders. Eerst zal er nog veel van het oude kapot moeten, voordat
het andere, het nieuwe zich aandient.
Nodig mij daarom uit als de verandering aanvangt.
Ik zal er zijn en je niet teleurstellen.
Maar noem het geen kinderspel. Dit hakken is de ambacht van een
grote koning. Wat uit mijn mond komt volgt het diepste van mijn
gedachten. Aan korte liphangers heb je niks. Echt niet.
Ga dus op zoek naar tongen en lippen en banden om nieuwe zinnen
te stichten. Het zal je rijkdom geven. Je zult sappig eigen kleurige
vruchten kunnen zuigen. Je zult genieten zonder het zweet op je
voorhoofd weg te hoeven wissen.
Benoem je nieuwe woorden. Er zijn er veel.
Koester ze en denk aan je hand die al werkt.
Werkende handen snuiten alles wat donker walmt.
Weet daarbij dat niets uit zichzelf zal gaan.
Verkoop je spierkracht niet, wees er zuinig op.
Pak de aangeschoven stoel, ga zitten en doe nonchalant.
De zon zal de vlam aan de voorkant van iets nieuws laten branden.
En jij zult je er opnieuw aan warmen.
Ja ja, je bent al goed, Alter Ego.

Honolulu hoek, 2013, bewerkte foto

Honolulu glorie

Als zij op haar handen gaat staan slingert ze haar benen naar de
maan. Een jas of shirt schoffelt haar hoofd, zoals een hovenier met
een groot hart dat zou doen. Uit de broekzak vallen enige munten.
Niemand raapt ze op.

De op de kop wereld laat oude werkelijkheid vervagen en brengt
nieuwe vruchten. Het eens droevige bloed kookt nu van onbekende
opwinding.
Deze dagdroom zoekt de wolk in een teek en smaakt zeker naar
meer. In haar ontwakende ogen bestaat geen tijd, terwijl jouw aan-
blik het aandenken constant nadert.
Nog even dan springen gevaarlijke vissen uit haar bloes en dan ga
je snel naar de bliksem. Je raakt buiten het zintuiglijke.
Wanneer de wanheer komt weet je niet precies, maar kijk uit: op
dat moment kruipen de muizen uit het oor van de rat en dan kan
je het wel schudden. Ze vreten je op! Je gaat er eraan!
Geniet van dit ondersteboven gezicht, stop het in een doosje en
ga het schuin houden om lief te hebben.
Rondom staan ook de kinderen als schuim op de hoge melk. Zij
hebben allen bloemen in de mond. De zon huilt van vreugde en
laat zijn regenboog zien.
Na dit buitenkansje kan je altijd nog gaan bellenblazen.
Niets hoeft. Er is een engel op mijn raam verschenen.