Assen Expositie KunstSalon / Fati Amor, 2013 (foto Harry Cock)

De lege ruimte

Even leek het of de kamer in de nacht was uitgegumd. Alsof de kamer
ineens had besloten een nieuwe route in een witte wereld te kiezen.

Ik was er blij mee en begroette de ruimten met veel eerbied. Spoedig
zouden alle wanden weer ruw bedekt zijn met mijn tijdelijk uitgewuifd
werk. Mijn goudvinken waren bijna uitgevlogen.
In zo’n situatie spreek je dan dat je in je nopjes bent. Wat op zich een
rare uitdrukking is, want het heeft met wol te maken als ik me niet
vergis. De noppen zouden de pluisjes zijn aan wol. Als ik ergens aller-
gisch voor ben is het wel die jeukende, kriebelwol. Geef mij maar ka-
toen! Er bestaat ook nog een andere uitdrukking over die noppen:
“Kinderen zijn een zegen des Heeren, maar zij houden de noppen van
de kleeren.” Ojee, denk je dan en daarna: blijf vooral kinderloos.
Teruggekomen in de ruimte zie ik dat alles voldoet aan mooi uitzicht,
wat wel zo prettig is in een ruimte vol andere curiositeiten.
Het verruimt de blik en dat is voorlopig genoeg voor dit moment.
Soms zijn er buiten nog wat doorgewinterde duiven te vinden, die
doen aan onbewuste gezelligheid totdat het donker wordt, dan zoeken
ze hun nest op en houden uit eerbied hun snavel.

Als een expositie is ingericht is het ineens voltooide tijd. De pret voor-
af is helaas jammerlijk over. Daarna hangen de werken zwijgend of
zuchtend aan de muur.
Soms valt er een vonk uit de vorm. De bezoekers pakken het op en
willen het aan de vette maan teruggeven. Niet doen! Het is voor ieder-
een! Neem!
De gehangen werken worden nu gegeten door hongerige ogen.
Belaagd en belegerd kijken ze naar meer. Verf wordt vertaald, gehoord.
Het lijkt of de doven ineens niet meer verdoofd zijn.
En de schilder?
Die zit verscholen in al zijn werk. Hij lijkt doodmoe, maar is het niet.
Hij luistert actief naar het rondstappend publiek. Hier en daar ziet hij
mensen snoepen of honing smeren. Desgevraagd geeft de kunstenaar
uitleg, antwoord. Luie geesten weten weinig weet hij en voelt zijn
gloeiende steen opnieuw verder groeien.
Kortom, er is van alles, maar niets is op zijn plaats. Die warboel hoort!
Gewone dingen worden vreemd of blijken uit zichzelf al vreemd te zijn.
Er valt nog veel te doen.
Of juist heel weinig.
Alles hangt van toeval, tijd, terloopsheid af.
En natuurlijk de wil.

Pensionado, 2011, tekening, A4

Grijze droom

Terwijl hij sliep zong een kanarie. Hij was vleugellam.
Een slappe hand had de vogel per ongeluk geraakt.
Als je slaapt weet je niet wat je doet. Je beweegt je op en
neer zonder bewustzijn en knalt dan soms tegen iets aan.
Even later kreeg de kanarie gezelschap van een aantal grij-
ze duiven, zij waren niet bang voor zijn mooie gezang.
Sterker nog, zij bewogen op de maat van het iele geluid en
probeerden tegelijk zijn boze droom klein te krijgen.
De roekoekoeduiven gingen op het gezicht van de dromer zitten.
Het hielp.
Zij schermden hem af, trapten met grote regelmaat daarbij
op zijn kloppende hals. Dat voelde aangenaam en het deed hem
goed, maar zijn droom nam niet af. Je kon de rollende, bolle ogen
duidelijk zien onder de dunne, gesloten oogleden.
Pas toen de kanarie plotseling zweeg en zijn nekje Picasso-
achtig scheef hing, werd hij wakker. Hij zag alles vaag, zijn ogen
waren nog vochtig van de in de droom gehoorde gezangen.
Wij eren de kanarie schreef hij later in zijn dagboek.
Gevolgd door: en haten het gerucht van de slapende hand.

Testa Corretta, 2000, boek 74, pagina 33

Gladgeschoren

Al zijn emoties waren omstrengeld met voorbeeldige blauwdrukken
van begeerte. De schaduwen lagen altijd binnen handbereik. Zijn
ontevreden blik verried veel innerlijke vervuiling.
Toch zag deze er onberispelijk uit. Gladgeschoren fris, leegde
hij geregeld zijn te ruim geworden muil. Zelden stierven zijn ogen.
Tenminste, zo denkt hij als tweede persoon over zichzelf.
Maar…
hij is een negaman. Zijn kijkglazen staan half vol wrok omdat hij in
zijn magere tijd leeft. Meestal staart hij op verspreide scherven en
dan is hij blij dat hij nog helemaal heel is. In zijn huis wonen veel
vreemde gasten. Zij maken onderling ruzie.
Die houden hem behoorlijk uit de slaap omdat zij dan voor de spiegel
staan te hoesten. Heel irritant! Zij hebben moeite met het afronden.
En als hij dan in zijn eigen volstrekt aandachtige afwezigheid staart
ziet hij natuurlijk niemand. Soms mompelt hij nog zachtjes dit ben ik,
maar de zon geeft hem echt niet het eeuwige leven.
Hij is zoiets als een doodlopende weg. Je botst op den duur tegen de
zwerende muur. Alleen het breiwerk van bovendrijvende wolken zijn
daar vrij. De gerstekorrel in zijn keel belet hem te spreken.
Geen taal is geen geheim zou je troostend kunnen zeggen, maar bij
hem blijft het zwijgen tussen zelf gekozen vodden. Het stinkt.
Misschien wordt het morgen anders als de wolk van wellustig vuur
voorbij raast.