Betere ik, 2013, schets

Waarschuwende droom

De ene helft slaapt, droomt van zichzelf, verdwaald van het druk
dagelijkse doen. De andere helft stalt het wijfje in haar uit. Ze
rekent zichzelf schatrijk. Door de mist heeft ze van alles gemist.
Iemand anders veegde haar straatje schoon.
De zon hangt bloedend in de wolken. Iemand zegt dat het Gods
bloeddoorlopen ogen zijn, maar dat kan helemaal niet. Weg van
de wereld herinnert ze zich een vers dat zichzelf vergeten was.
Ze knipt een lok van haar donkere haar en wikkelt hem in een
stuk zilverpapier, samen met een stuk tand en een gouden ring.
Het is haar betere ik in de kleinste uitvoering.
Daarna moet ze weg, maar het lukt niet. Haar andere ik duwt haar
zacht bij de acacia vandaan, de dans kan beginnen. Ze draait om
hem heen. Hij verliest snel zijn hoofd.
Het decor, de droge plek is kleurloos. Een paar droge heesters
herinneren aan betere tijden. Overal is stof en steen.
Steen is verraad en heeft vaak de kleur van een elfenschoentje.
Op het rode ritme huppelen ze door het verlaten landschap, zoe-
ken troost bij elkaar. Halve maten verdwijnen in de maan. De
berg weet alles en doopt zich in hun zweet.
Pas op voor adders.
Je voelt niks.

Man en schaduw, 2013, schets

Teleurgesteld lied

Hij schrok nogal van wit en zwart. Zijn kleur werd asgrauw.
De honger naar wijsheid knorde in de maag. Hij wou heelhuids
weten, maar was te bang voor de werkelijkheid. Zo werd het
leerboek gesloten en bleef alles vaag in duisternis gehuld.
Wees geduldig en tevree zongen ze thuis vroeger. Goedgelovig
en gedwee, zou daar mooi op volgen. Vraag niet naar de dingen
die bestaan, vraag om de genade van de maan.
Als de stiltes doodstil en stellig zijn dan stik je snel en drijven je
ogen in de wolken weg. Het menselijk bestaan is louter humus.
Tot grond zult gij vergaan.
Ook blinden kunnen in het licht tasten, je hoeft echt niets te zien.
Je struikelt eerder over nutteloze vooroordelen. Men blaat moeras.
Het voortwoekerend woud is zwaar bebladerd, laat veel schaduw
zien.
Ondertussen zingt een mager vogeltje een mooi lied voor de uit-
gedroogde mensenkoppen. Het kan hem niet schelen of hij gehoord
wordt, het zingen is al genoeg. Vogeltjes kwetteren geen smeek-
beden, bevruchten geen smaadschriften en zij vloeken niet.
Steeds blauwer, steeds dieper verdwalen alle dierbare dingen bij
het ouder worden. Straks is zijn schrijftafel nog kleiner dan zijn
hand. Dan is het uit met de grote woorden. Heel vlug gaat het
laatste naar het dichtstbijzijnde.
Deze man blaast zichzelf hopeloos op in zijn doodsnood.

Zondag, 2012, tekening, A4

Zondagverhaal

Midden in de wereld staan en het heden als een ruïne zien, is
een kwestie van verbeelde erfenis. Je ziet en zag alles gebeuren,
het is visuele kunst. Bovendien, de ruïne was altijd al een fotoge-
nieke hit.
Beelden van de restanten van het verleden zijn oneindig.
Mij gaat het meer om de oplichtende details. Die verschijnen graag
en vooral op zondag. Dan is de tijd meer ontvankelijk.
Zo weet ik dat er ooit op een sombere dag, ergens in augustus, een
man was die alleen spaarzaam kon praten. Hij bezat een klein tuin-
tje. Dat kon hij net verzorgen, hij was al oud.
Aan het eind van de tuin lag een opgedroogd meer. De geheime
bronnen waren al lang geleden verdwenen. Alleen het water dat
soms uit de grond opwelde en de regen hield het waterspekta-
kel net op de goede plek, net boven het slijk.
Hij ging meestal naar dit meertje toe. Nam zo plaats op het bankje
zodat hij het meer niet zag, hij keerde zijn rug naar de waterspie-
gel. Op die manier moest hij naar het verderop stromend beekje
uitkijken. Hij keek, maar je kon niet zeggen waar hij naar keek.
Wellicht was het ook niet belangrijk. Soms kon hij maar moeilijk
onderscheiden wat innerlijke of uiterlijke gebeurtenissen waren.
Zijn oogleden werden dan zwaar en bewogen haast niet meer.
In een fractie van een moment, voldoende voor een waarneming,
zag hij alles om hem heen oplichten. Alles liet zich bekijken, was
blij. Dit ging veel verder dan begrijpen.
Wat we weten is dat de verschillen in schakering, de scherpe vlek-
ken van schaduw en licht uiteindelijk het beeld gaan vormen en
wij doorzien het met onze twee ogen.
Dit moment noemen we herkenning.