Open deur, 2012, schets

De deur

Ik bemin het nieuwe. Vooral die met de wilde haren.
Het oude heeft zijn onderdak gevonden, ik laat het los.
Er bestaat niets mooier dan eten van dat nieuwe; het vliegt nog
onschuldig zijn weg. Dag en nacht.
Als je in de deuropening staat zie je het leven als een dichter met
liefde. Iedere twijfel wordt weer een luxe, een gewoonte om je
blind te staren.
Twijfel niet bij het nieuwe, het zijn gedachten zonder lippen, zo
zacht als pas gevallen, fluwelen sneeuw. Harde gedachten krijgen
de zweep, die spieren van angst werpen verwonde schaduwen waar
je niets aan hebt.
In het nieuwe gaan dichte deuren open, zijn de handen van het
gouden hart. Vol licht. Handen zijn so wie so lachende bronnen,
zij maken je droom vrij, zij spelen als vrije vogels in de lucht.
Ik verheug me op dit nieuwe jaar en ben benieuwd wat tevoor-
schijn zal komen.
Langzaam verlopen de kleuren naar mijn latere vorm.
De zon schijnt al.

Portret van een stoel, 2012, schets

Slappe poten, slappe noten

Je weet nu wat een stoel doet. Het staat graag stil en rust op vier
poten. Je weet nu wat muziek doet. Muziek laat de zon schij-
nen en wil niet dat mensen dood gaan.
Zodoende is het een vreemd gezicht als een stoel muziek probeert
te maken. Dat is niet de bedoeling, daarvoor is hij niet gebouwd.
Ik zag dat het dan ook niets werd. Alle poten werden slap, al de-
den ze hun uiterste best om een nootje te persen. Het werd helemaal
niets, alleen maar wat slappe treurigheid. Een stoel is om te zitten.
Punt uit. Als een stoel wat anders wil is een stoel geen stoel meer
maar een slordige voddenzee. Dat geldt ook voor een Thonet-stoel,
je kunt er niets mee.
Ophouden dus met die geharnaste waan, je kan net zo goed
blijven zoeken naar het waterluik van een wolk. Het bederft je fan-
tasie, verdooft je voorhoofd, maakt je juwelen dof. Stoppen met
die stoffige gedachten.
Stoppen en gewoon over wat anders beginnen is de remedie, terwijl
je je adem over je laatste vrolijke buurman richt. Spoedig zal de
overvloed overal roekeloos zijn hart en hoofd verblijden, omdat jij
speelgoed gaf.
Mijn gemompelde ogen gaan hierbij stralen als een smidsvuur.

Pinokkio is oud, 2012, schets

De leugen

Oude dwergen zijn snel bedwelmd door manshoge hoofden met
lange neuzen. Zeker in een elastieken gebied vol insecten.
Als ik de gebogen broeder onder de loep neem zie ik dat hij ouder
is met zijn tweede gezicht. Hij straalt een dorstige tuin uit. Iedere
gezichtshoek is diep geplooid. Hier moet je niet zingend stil bij
staan. Dan gaan de mussen huilend van het dak vallen en dat is
een zonde.
Wat moet je dan met dit uitwas?
Waarschijnlijk negeren. Het zal opdrogen door iedere bron en in
de grond vergaan. Het gelaat van deze leugenaar zal langzaam
paars worden om zichzelf tot een loeiende bloem te blazen. Hij
zal zichzelf verder duizendkoppig dood bloeien.
Als de stem niet meer een stem is uit de leegte, is de mond niet
meer het einde van een lichaam, maar een bron van proberen.
Uit het vertrouwde vormt zich iets nieuws. Uit die diepte blijf je
jezelf verwonderen en herkennen. Je ziet overal nieuwe gangen.
De bijna overstelpende nieuwe woorden dragen allen een glorie-
rijke wappervlag. Het rechtzinnige hoofd staat blij.
Mijn dierlijke pupillen dwalen met beide handen in mijn ogen.
Mijn kinderbeelden wachten niet af, zij branden mijn gigantische
vingers.
Vraag dus niet hoe ik aan al deze onzin kom. Zoek Pinokkio, hij
is op de hoogte met zijn druipende liegmuil.