Blue print, 2012, bewerkte foto

Zoektocht

Na lang zoeken is een huis niet meer een huis, maar een stem uit
de leegte, die tegen de mensenmassa is opgestaan.
Men zegt zo mooi dat een mond zich aan het einde van het lichaam
bevindt, maar ik betwijfel dat zeer. Wat zich daar ontvouwt is vaak
een vreemde vorm, waaruit nog vreemdere woorden komen.  Woor-
den die op zoek zijn naar een tastbare bron zijn onbetrouwbaar.
Later:
Uit de min of meer vertrouwde vorm ontvouwt zich een nieuwe
vorm. Diep uit de bodem laat zij een nieuw licht vallen op al het ge-
vraagde. Ook de open gangen naar de slaap krijgen schijnsel.
Pas als het toeval trouwt met het terloopse komt het nieuwe huis in
zicht. Het water staat stil, de haven is bereikt, de zaden zijn aange-
blazen. De regelmaat zal voortaan nieuw zijn.
Vraag dus niet hoe laat het kan worden, want dat weten wij niet.
Het gevonden huis zal je licht likken, omdat het een en al oog en
oor is. Het heeft de diepte van je hart vol geproefd en is meer dan
blij met het verdwijnen van je afwezigheid.
Niets gaat boven het huidige honk waar men uiteindelijk is.
De stille sterrennacht getuigt in rozengeur.
Deze fata morgana hoeft geen woestijn te zoeken om te beelden.
Dromen vliegen in, vliegen uit.
Met het winnende paard onder je reet gaat alles naar wens.
Altijd.
(nu niet meer wakker worden)

Diagonale cipres, 2012, bewerkte foto

De herfst, de winter voorbij

Bloesems vallen voorbij en de vroege lentevruchten luchten in
zonnige weelde. Zij proeven de wanhoop van de laatste twee sei-
zoenen als een halve bezetene en wurmen zich in de volle grond.
Het zaad heeft zijn beurs goed gevuld blijkbaar en laat de aarde
branden. Alles begint opnieuw nadat het was weggestreept.
Mijn geheugen zit vol hiaten, maar de lente is niet stuk te slaan.
De blijde schoonheid van het frisse en diverse groen wast mijn
hersens volledig schoon. Er is weer toekomst.
Pas op uw schatten! Waar uw schat is wordt gehakt. Dit seizoen
maakt mannen wreed, zij storten hun oogkassen uit over de stad.
Aan de weerskanten van ieder evenwicht  hangen twee nare dwaal-
lichten. Zij zoeken de horizon af, houden kromme ruggespraak. Zij
doden iedere kus.
Aan de andere kant gooien zij glassplinters in hun bad, zodat wij
hun later weer op kunnen vissen uit hun eigen bloed. De natuur
regelt dat zelf. Niemandsland wordt daarna gesloten.
Als het kwade ver weg is zijn de gemeende emoties nooit ver. Stof
levert rondvliegend spektakel of doet een dialoog met het speeksel.
Helaas komt aan alles ook weer een eind. Dat is pijnlijk, doet zeer.
Uit zomerschaamte blijft de herfst soms weken weg. Daarom zijn
de portieken in die tijd altijd zo vuil.